Οι Νεότουρκοι μετά από τους Βαλκανικούς Πολέμους και πριν από την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου θέτουν σε εφαρμογή το σχέδιο εξόντωσης  των άλλων εθνοτήτων από τα εδάφη τους όπως τους συμβούλεψαν οι Γερμανοί. Γερμανοί αξιωματούχοι εξάλλου οργάνωσαν τον στρατό του Κεμάλ. Τα ίδια πρόσωπα στην χώρα τους λίγα χρόνια αργότερα γέννησαν τον Ναζισμό. Υπάρχουν στο διαδίκτυο σχετικές μελέτες και φωτογραφικό υλικό. Τις μεθόδους γενοκτονίας των Νεοτούρκων εφάρμοσε αργότερα και ο Χίτλερ.

 

Το σχέδιο εξόντωσης ζητείται στα μυστικά συνέδρια των Νεότουρκων που διεξάγονται στη Θεσσαλονίκη το 1908, 1909, 1910 και 1911 και προβλέπει την απομάκρυνση του χριστιανικού πληθυσμού από τα εδάφη της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Σε μυστική σύσκεψη των Νεότουρκων υπό την προεδρία του Ταλαάτ Πασά, ο δρ. Σακίρ Μπεχαεντίν αναφέρει τα εξής: «Τα έθνη που απέμειναν από παλιά στην Αυτοκρατορία μας, μοιάζουν με ξένα και βλαβερά χόρτα που πρέπει να ξεριζωθούν. Να ξεκαθαρίσουμε τη γη μας. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός της επανάστασής μας.” 

 

Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο,  επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία. Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας». Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες. Τα γυναικόπαιδα εξολοθρεύονταν με την διαδικασία του «λευκού θανάτου», δηλαδή τις ατέλειωτες πορείες εξόντωσης. Σ' αυτές τις πορείες όταν τέλειωνε το νερό αναγκάζονταν οι μητέρες να ποτίζουν με κάτουρα τα παιδιά τους για να μην πεθάνουν από την δίψα.

 

Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους.

 

Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των Γερμανών και Σοβιετικών συμβούλων του. Ας μην ξεχνούμε ότι μετά την κομουνιστική επανάσταση στην Ρωσία το 1917 χιλιάδες Πόντιοι οδηγήθηκαν με εντολή του Λένιν στην Σιβηρία και τις επαρχίες της Ανατολής προς την Κίνα σε καταναγκαστικά έργα.  Ό,τι δεν κατάφεραν οι Τούρκοι 400 χρόνια το πέτυχε ο Κεμάλ σε 3 χρόνια! 

 

Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του ταλαιπωρημένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα. Το 1928 καταμετρήθηκαν 1.250.000 πρόσφυγες Πόντιοι σε όλον τον κόσμο. Με αρκετή καθυστέρηση η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων    

 

Συνολικά ο αριθμός των Ποντίων που δολοφονήθηκαν έως το Μάρτιο του 1924 ήταν 353.000 όπως υπολογίζουν σύγχρονοι ιστορικοί. Είναι ωστόσο λάθος να διακηρύττουμε πως τα θύματα τις γενοκτονίας ανέρχονται στις 353.000. Ποια στατιστική υπολόγισε τους θανάτους στις θανατηφόρες διαδρομές της προσφυγιάς, όπου τους Πόντιους θέριζε η πείνα, οι κακουχίες, οι ποικίλες ασθένειες κι οι επιδημίες; (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

πρωτ. Αθανασίου Πολ. Τύμπα, Θεολόγου – Μουσικού.