Σε λίγες εβδομάδες πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Ίσως η μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης αλλά και της ελληνικής οικογένειας. Είναι από τις λίγες στιγμές που όλη η οικογένεια θα συγκεντρωθεί γύρω από το οικογενειακό τραπέζι αφήνοντας στην άκρη δουλειές , σπουδές αλλά και φροντίδες.
Φέτος τα Χριστούγεννα σταματήστε λίγο την εικόνα που θα έχετε μπροστά σας. Σαν να βλέπετε μια ταινία δηλαδή στη τηλεόραση και να πατήσετε τη παύση. Κοιτάξτε τους πως χαμογελούν. Κοιτάξτε πως καμαρώνουν για την οικογένεια τους γνωρίζοντας πως θα είναι πλάι τους σε κάθε στιγμή.
Σκεφτείτε στη συνέχεια κάποιος από την οικογένεια να είχε άμεση ανάγκη από κάτι πως θα αντιδρούσαν οι υπόλοιποι. Θα προσπαθούσαν να καν το παν για να βοηθήσουν. Για να δουν ξανά το χαμόγελο να ανθίζει. Σκεφτείτε τώρα αν τους μιλήσατε για το μεγαλύτερο αγαθό που έχει ο άνθρωπος και πασχίζει συνέχεια για να το βελτιώσει χωρίς όμως να έχει το θάρρος να μιλήσει για αυτό. Την ίδια τη ζωή.
Σαν λαός αποφεύγουμε να μιλήσουμε για την εθελοντική αιμοδοσία, για την δωρεά μυελού των οστών πόσο μάλλον για τη δωρεά οργάνων. Σκόρπιες διαφημίσεις συνήθως σε μέρες που επιβάλλονται από το παγκόσμιο ημερολόγιο αλλά και σπαρακτικές ιστορίες που φέρνουν στη δημοσιότητα τα ΜΜΕ μας αγγίζουν για λίγα λεπτά της ώρας.
Ακόμη και όταν κάποτε εμείς οι ίδιοι χρειαστήκαμε αίμα και τρέχαμε να το βρούμε μετά το πέρας της δύσκολης στιγμής δεν αφήσαμε χώρο στο μυαλό μας για την ιδέα της εθελοντικής αιμοδοσίας.
Σαν χώρα ξεκινήσαμε πολύ γρήγορα να μας απασχολεί η δωρεά οργάνων με πρώτο νομοσχέδιο το 821/1978 στη συνέχεια με αρκετές τροποποιήσεις το 1980,το 1983, το 1999 ώσπου φτάσαμε στο νόμο 3984/2011 όπου δυνητικά είμαστε όλοι δωρητές οργάνων όταν συμφωνεί όμως και η οικογένεια του δότη.
Ξέσπασε τότε μια καταιγίδα δηλώσεων και αντιδράσεων αλλά τελικά….. ξεχάσαμε τον νόμο μαζί με τις αρνητική δήλωση που πρέπει να κάνει κάποιος για να μη θεωρείται εν δυνάμει δωρητής οργάνων μετά το θάνατο του.
Τα παραπάνω είχαν σαν αποτέλεσμα το 2015 να αναλογεί μόλις 3,5 άτομα δωρητών ανά εκατομμύριο πληθυσμού στην Ελλάδα την ίδια ώρα που στη Κροατία ήταν 35 άτομα ανά εκατομμύριο πληθυσμού.
Σαν χώρα επιχειρήθηκε το 1999 να γίνει πρόταση για δημόσιο έπαινο με τον νόμο 2737/99 αλλά δεν υπήρξε συνέχεια. Δεν υπήρξε συνέχεια γιατί οι νόμοι γράφονται από τους πολιτικούς αλλά εφαρμόζονται από τους πολίτες. Δεν φρόντισαν να μας μιλήσουν για τα ευεργετήματα του νόμου στους ανθρώπους. Στη ζωή. Να μας ενημερώσουν ότι :
1) Από ένα δότη μπορούν να σωθούν έως είκοσι άνθρωποι.
2) Η πιθανότητα να χρειαστούμε εμείς μεταμόσχευση είναι μεγαλύτερη από την πιθανότητα να δωρίσουμε τα όργανα μας μετά θάνατον.
3) Η δωρεά οργάνων γίνεται μόνο από εγκεφαλικά νεκρούς ανθρώπους
4) Η δωρεά οργάνων μπορεί να μετριάσει το πόνο γιατί μέσα από το θάνατο γεννιέται μια νέα ζωή για ένα πάσχοντα συνάνθρωπο μας.
5) Ότι κάθε 27 λεπτά κάπου στο κόσμο γίνεται μια επέμβαση μεταμόσχευσης αλλά και ότι κάθε 2 ώρες και 24 λεπτά κάποιος πεθαίνει περιμένοντας σε μια λίστα αναμονής μοσχεύματος.
6) Ότι στις χώρες που είναι διαδεδομένη η ιδέα της μεταμόσχευσης δε θα χρειαστεί η συναίνεση της οικογένειας γιατί δε πρόκειται ποτέ να αρνηθούν να δώσουν τα όργανα του αγαπημένου τους για να σωθεί κάποιος άνθρωπος.
Αυτά τα Χριστούγεννα ας κάνουμε τουλάχιστον μια συζήτηση. Μια ενημέρωση για την δωρεά οργάνων. Γιατί η δωρεά οργάνων είναι μια γνήσια πράξη αλτρουϊσμού. Είναι μια πράξη ανθρωπισμού και πολιτισμού. Μια εθελοντική ενέργεια κοινωνικής ευαισθησίας.
Ας κάνουμε μια στροφή στις συνηθισμένες συζητήσεις. Ας κάνουμε μια στροφή ζωής.
