Μια βραδιά αυθεντικής θεατρικής συγκίνησης βίωσε το κοινό των Τρικάλων στο Υπαίθριο Δημοτικό Θέατρο, με την Υρώ Μανέ να ξετυλίγει τον ψυχισμό της ηρωίδας Ραραού στο συγκλονιστικό έργο του Παύλου Μάτεσι «Η Μητέρα του Σκύλου».
Η παράσταση, που παρουσιάστηκε στις 29 Ιουλίου στο πλαίσιο της καλοκαιρινής περιοδείας, επιβεβαίωσε την καλλιτεχνική της φήμη με μια ερμηνεία-ορόσημο από την Υρώ Μανέ. Η σκηνή μετατράπηκε σε ζωντανό τοπίο μνήμης, φαντασίας και προσωπικής μαρτυρίας, με το κοινό να παρακολουθεί σιωπηλό και συγκινημένο.
Η Ραραού, μέσα από τον ιδιότυπο, παραληρηματικό και ενίοτε χιουμοριστικό λόγο της, αφηγείται τη ζωή της ως θεατρίνα που δεν πρόλαβε ποτέ να γίνει πρωταγωνίστρια, αλλά επιμένει να ζει μέσα από τη σκηνή της φαντασίας της. Από την Κατοχή και τον Εμφύλιο, ως τη Μεταπολίτευση, η προσωπική της οδύσσεια συναντά την ιστορία της χώρας, μεταφέροντας ένα φορτίο τραυμάτων και επιθυμιών που, μέσα από την Τέχνη, μετασχηματίζεται σε καθαρτήριο.
Δίπλα της, ένας «θίασος φαντασμάτων» πλαισιώνει και ενσαρκώνει τα πρόσωπα που την καθόρισαν: Παναγιώτης Μπουγιούρης, Σπύρος Μπιμπίλας, Τάνια Τρύπη, Γιάννης Βασιλώτος, Νικόλ Δημητρακοπούλου, Ειρήνη Θεοδωράκη, Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου, Στράτος Νταλαμάγκος, Γιώργης Παρταλίδης και Μαριαλένα Ροζάκη.
Η σκηνοθεσία του Κώστα Γάκη, φωτισμένη από την πρωτότυπη μουσική και τα τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη, πέτυχε μια λεπτή ισορροπία: επέτρεψε στον λόγο και την πρωταγωνίστρια να λάμψουν, ντύνοντας παράλληλα την αφήγηση με συναίσθημα, ρυθμό και θεατρικότητα. Όπως σημειώνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, η σκηνική εκπλήρωση του ονείρου της Ραραού είναι τελικά μια νίκη ενάντια στη λήθη, την απομόνωση, την απόρριψη.
Η παράσταση, βασισμένη στη διασκευή των Υρώ Μανέ και Κατερίνας Γιαννάκου, με τη συμβολή συντελεστών υψηλού επιπέδου, αποδεικνύει ότι το κλασικό και το επίκαιρο δεν απέχουν όταν η Τέχνη αφουγκράζεται την αλήθεια.
Στα Τρίκαλα, το κοινό στάθηκε αντάξιο της στιγμής: άφησε τη Ραραού να μιλήσει, να τραγουδήσει και να πονέσει μπροστά του. Και όταν τελείωσε, το χειροκρότημα είχε το βάρος μιας σιωπηρής υπόκλισης. Όχι μόνο στην ερμηνεία, αλλά σε μια ιστορία που είναι –ακόμα και σήμερα– κοινή για πολλούς.
