Η εικόνα της οδού Βασιλείου Τσιτσάνη (Λαρίσης) είναι χαρακτηριστική: ουρές αυτοκινήτων, σκαψίματα, βαριά μηχανήματα και οδηγοί που χτυπούν νευρικά το τιμόνι. Πρωί και μεσημέρι η κατάσταση αγγίζει τα όρια του εφιάλτη.
Στη μέση του δρόμου, εργάτες με κίτρινα γιλέκα προσπαθούν να κάνουν τους τροχονόμους. Καλοπροαίρετοι άνθρωποι, αλλά δεν είναι η δουλειά τους. Τη δουλειά αυτή θα έπρεπε να την κάνει η Τροχαία Τρικάλων.
Η δουλειά αυτή ανήκει στην Τροχαία; Εκείνη όμως έχει άλλη αποστολή, να φωτογραφίζεται στο κέντρο της πόλης, γράφοντας γιαγιάδες με ποδήλατο και πιτσιρίκια με πατίνι στους πεζοδρόμους. Όλα στο όνομα της «δημιουργίας ευσυνείδητων πολιτών», όπως μας εξήγησε πρόσφατα ο διοικητής της, Κων. Κωστακόπουλος, σε ραδιοφωνική του εμφάνιση. (δείτε εδώ το σχετικό ρεπορτάζ)
Και βέβαια κανείς δεν διαφωνεί με την οδική ασφάλεια. Ζώνη, κράνος, μηδενική ανοχή στο αλκοόλ – όλα σωστά. Αλλά πώς γίνεται οι κανόνες να εφαρμόζονται με τόση αυστηρότητα στους πεζοδρόμους, ενώ στους δρόμους που έχουν γίνει «σουρωτήρι» να μην υπάρχει ούτε ένας τροχονόμος;
Τα Τρίκαλα έχουν μετατραπεί σε πόλη–εργοτάξιο. Σκάβουν παντού, τα έργα καθυστερούν, η κίνηση μπλοκάρει και οι πολίτες πληρώνουν τον λογαριασμό με χαμένο χρόνο και νεύρα. Η εικόνα της Τροχαίας να κυνηγά ποδήλατα στο κέντρο, την ώρα που οι οδηγοί μένουν εγκλωβισμένοι στη Λαρίσης, είναι τουλάχιστον ειρωνική.
Γιατί ευσυνειδησία δεν είναι να γράφεις γιαγιά με καλάθι στο ποδήλατο. Ευσυνειδησία είναι να βρίσκεσαι εκεί που καίγεται η πόλη, να διευκολύνεις την κίνηση, να σέβεσαι τον πολίτη που καθημερινά δοκιμάζεται.
