Η ψήφιση του Νόμου για την ανύπαρκτη τελικά «προστασία» της πρώτης κατοικίας, αφού οι ρυθμίσεις αφορούν έναν ελάχιστο αριθμό δανειοληπτών, αλλά και η συζήτηση στη Χώρα μας για το θέμα των «κόκκινων δανείων», είτε στην Βουλή, είτε στα Μ.Μ.Ε., με μόνιμη «επωδό» τους στρατηγικούς κακοπληρωτές και την επικοινωνιακού τύπου αναζήτηση «επιβράβευσης» των «καλοπληρωτών», αποπνέει μια βαθιά αχλύ φαρισαϊσμού, που καλλιεργείται εντέχνως για να αποκρυβεί, αφενός, η απίστευτη ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού εξουσίας και, αφετέρου, η πρωτοφανής υποτέλειά του στις απαιτήσεις των «σαρκοβόρων» οικονομικών συμφερόντων (funds κ.λπ.).
Η υπόθεση του εσωτερικού χρέους και των «κόκκινων δανείων», που αφορά την πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού, δεν αποτελεί απλώς μια ουδέτερη οικονομική πτυχή, αλλά είναι, ταυτόχρονα, μία τεχνική διακυβέρνησης και ελέγχου των ατομικών και συλλογικών υποκειμένων, όπως, άλλωστε, τέτοιο μηχανισμό ελέγχου για την Χώρα αποτελεί το δημόσιο χρέος, που λειτούργησε ως «μοχλός», για να μετατραπεί αυτή σε μια ιδιότυπη «αποικία χρέους».
Η πλειοψηφία των Ελληνικών νοικοκυριών έπεσαν στην «παγίδα» του τραπεζικού συστήματος κατά την περίοδο της καταναλωτικής «έκρηξης» και της επιθετικής πολιτικής χορήγησης δανείων, χωρίς κανέναν ουσιαστικό έλεγχο, λόγω των χαμηλών επιτοκίων του Ευρώ, πριν την μεγάλη καπιταλιστική κρίση του 2008, χάριν της τρομακτικής κερδοσκοπίας, που είχε το τραπεζικό σύστημα (ελάμβανε δάνεια από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα με επιτόκιο 1% και δάνειζε το, μεν, Ελληνικό Δημόσιο με επιτόκιο 5%, τους, δε, ιδιώτες με επιτόκιο 8 έως 20% !!!, ανάλογα με την μορφή του δανείου).
Η πώληση των «κόκκινων δανείων» στα ξένα κερδοσκοπικά «κοράκια», που, ήδη, έχει νομοθετηθεί, χωρίς, μάλιστα, ακατανοήτως, να προβλέπεται και η αυτονόητη, σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, ρήτρα προτεραιότητας του δανειολήπτη έναντι των ξένων ή Ελληνικών funds (κάτι, το οποίο εφαρμόσθηκε στην Κύπρο, όταν αυτή εισήλθε βιαίως στο μνημόνιο), είναι βέβαιο ότι, όχι μόνο δεν θα προσφέρει την παραμικρή ωφέλεια στη Χώρα και στο τραπεζικό σύστημα, αλλά θα αποτελέσει το μέσο συντριβής της κοινωνίας.
Θα πρέπει να τονισθεί ότι, τόσο η τελευταία ανακεφαλαιοποίηση, με την οποία ολοκληρώθηκε ο πλήρης αφελληνισμός του τραπεζικού συστήματος, όσο και η επιλεγείσα διευθέτηση των «κόκκινων δανείων» με μαζική πώληση αυτών στα ξένα funds αντί «πινακίου φακής», δεν ήταν, σε καμία περίπτωση, μονόδρομος, όπως επιχειρεί να εμφανίσει το «τρομώδες» πολιτικό προσωπικό εξουσίας.
Η λύση, που θα μπορούσε να ακολουθηθεί, ήταν αυτή, που θα προσιδίαζε τόσο στο παράδειγμα των Η.Π.Α. κατά την μεγάλη καπιταλιστική κρίση του 2008, όσο και της Ισλανδίας το 2010. Δηλαδή, θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν όλα τα διαθέσιμα χρήματα των 25 δις, που προβλέφθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος κατά την επώδυνη συμφωνία του Καλοκαιριού (τρίτο Μνημόνιο). Μαζί με τα ιδιωτικά κεφάλαια, που θα μπορούσαν να προσελκυσθούν, θα έδιναν την δυνατότητα για εξαγωγή της «γάγγραινας» των «κόκκινων δανείων» από το τραπεζικό σύστημα, με την διαγραφή αυτών από το ενεργητικό τους και την μεταφορά τους σε έναν ενδιάμεσο φορέα διαχείρισής τους (Bad Bank). Είναι αυτό, που έκαναν οι Η.Π.Α. την κρίσιμη περίοδο της μεγάλης κρίσης των δομημένων ομολόγων του 2008 και μπόρεσαν να εκκαθαρίσουν το τραπεζικό σύστημα, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση αυτή της CITIBANK. Ακολούθως, ο ενδιάμεσος δημόσιος φορέας διαχείρισης θα μπορούσε να προχωρήσει σε «σεισάχθεια» αυτών των «κόκκινων δανείων», όπως έκανε η Ισλανδία το 2010, η οποία «κούρεψε» μαζικά και κάθετα όλα τα δάνεια («πράσινα» και «κόκκινα»), λαμβάνοντας υπόψη την πτώση της οικονομίας και των ακινήτων από την χρεοκοπία της χώρας αυτής σε ποσοστό 30 – 70 %, ανάλογα με την οικονομική δύναμη των δανειοληπτών, δίνοντας, έτσι, «οξυγόνο» στην οικονομία και στην κοινωνία, με συνέπεια, σήμερα να παρουσιάζει σοβαρή ανάπτυξη και κοινωνική ισορροπία.
Οι παραπάνω εφαρμοσθείσες πολιτικές στο ζήτημα του εσωτερικού χρέους, είναι προφανές, ότι δεν αποτελούν «απαγορευμένη διαδικασία» για την παγκόσμια νεοφιλελεύθερη «ορθοδοξία» και τους κερδοσκόπους δανειστές, κάτι, που καταδεικνύει την πλήρη ανικανότητα και υποτέλεια του Ελληνικού πολιτικού προσωπικού, που αφήνει απροστάτευτη την Χώρα και την κοινωνία.
Έστω και τώρα, η μοναδική ορθολογική οικονομικά και κοινωνικά δίκαιη λύση, είναι η εφαρμογή των πολιτικών της Ισλανδικής και Κυπριακής εμπειρίας. Και αυτό, γιατί ένα τέτοιο συνολικό «κούρεμα» των δανείων θα αποδώσει πολύ μεγαλύτερα οικονομικά οφέλη στις τράπεζες, από αυτά που θα εισπράξουν από την πώληση των «κόκκινων δανείων» στα ξένα και ντόπια «κοράκια» (είναι γνωστό ότι πωλούνται μαζικά καταναλωτικά δάνεια ακόμα και στο 3% της αξίας και, σε γενικές γραμμές, η μέση τιμή δεν θα ξεπεράσει το 10% με 15% της αξίας τους). Με τον τρόπο, δε, αυτόν θα προστατευθεί η περιουσία των Ελλήνων, η κοινωνική ισορροπία και θα δοθεί το απαραίτητο «οξυγόνο» στην ευρισκομένη σε «κωματώδη» κατάσταση οικονομία.
Γεώργιος Παπασίμος
Δικηγόρος
