Απαράδεκτο το ελληνικό Δημόσιο σε όλη την έκτασή του και σε όλες τις μορφές του, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι και ο ιδιωτικός τομέας λειτουργεί υποδειγματικά στην Ελλάδα. Σε σημείο που να αναρωτιέται ο στοιχειωδώς σκεπτόμενος –και παθός– παρατηρητής αν το πρόβλημα είναι οι θεσμοί, οι νόμοι ή το DNA της φυλής. Εφόσον βέβαια ο παρατηρητής δεν είναι άτομο απομονωμένο, ζει μέσα στον κόσμο και έρχεται καθημερινά αντιμέτωπος με τις καταστάσεις που διαμορφώνουν τη γνωστή και υπερήφανη «ελληνική πραγματικότητα».
Αυτήν ακριβώς την «ελληνική πραγματικότητα» δεν τη διαμορφώνουν αποκλειστικά οι θεσμοί, οι νόμοι και η πολιτική τάξη, όπως πολλοί υποστηρίζουν, ίσως όχι τόσο αθώα, προκειμένου να έχουν άλλοθι για τη δική τους συμπεριφορά. Δεν φταίει η έλλειψη θεσμών και νόμων για την κυκλοφοριακή αναρχία στους δρόμους της χώρας, ιδιαίτερα μέσα στις πόλεις. Οι νόμοι δεν επιτρέπουν να πηγαίνουν τροχοφόρα αντίθετα στο ρεύμα στους μονόδρομους και όμως πηγαίνουν, κυρίως δικυκλιστές. Οι νόμοι δεν επιτρέπουν τη χρήση κινητών ταυτόχρονα με την οδήγηση και όμως σχεδόν ένας στους δύο οδηγούς τούς γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια. Οι νόμοι και οι διατάξεις απαγορεύουν ή καθοδηγούν τη συμπεριφορά οδηγών και πεζών, αλλά δεν λαμβάνονται υπόψη. Οπως δεν τους λαμβάνουν υπόψη και εκείνοι που προσλαμβάνονται και πληρώνονται για να τους επιβάλλουν, δηλαδή οι αστυνομικοί.
Η φοροδιαφυγή είναι ένα άλλο χτυπητό παράδειγμα, ορατό σχεδόν όσο και το κυκλοφοριακό. Και για όσους δεν το έχουν καταλάβει, η φοροδιαφυγή βρίσκεται πάλι στην ακμή της. Μειώνονται τα όρια του αφορολογήτου, μειώνονται παράλληλα και οι δηλώσεις των εισοδημάτων όσων μπορούν να το κάνουν με σχετική ασφάλεια και αυτοί είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες που προσφέρουν υπηρεσίες. Τα δελτία παραγγελίας αντί αποδείξεων δίνουν και παίρνουν στον χώρο της εστίασης, μετρητά απαιτούν χωρίς να δίνουν αποδείξεις γιατροί, δικηγόροι, μαραγκοί, υδραυλικοί, μηχανικοί αυτοκινήτων, ενώ απεχθάνονται τις πληρωμές μέσω τραπεζικών λογαριασμών για ευνόητους λόγους. Ο ΦΠΑ χρησιμοποιείται ως κίνητρο φοροδιαφυγής και ο πελάτης, που οργίστηκε όταν του είπαν «μαζί τα φάγαμε», δεν έχει κανένα πρόβλημα να προτιμήσει τη μικρότερη τιμή. Αλλωστε, δεν είναι λίγες οι φορές που πληρώνει ΦΠΑ χωρίς να παίρνει απόδειξη σε καφενέδες και φαγάδικα.
Ή μήπως λειτουργούν υποδειγματικά και σέβονται τον πελάτη οι μεγάλες εταιρείες; Εχει κανένας αναλογιστεί πόσο χρόνο χάνει προσπαθώντας να έλθει σε συνεννόηση με κάποια μεγάλη εταιρεία για πρόβλημα και βλάβη στο τηλέφωνο ή στην τηλεόρασή του; Πόσοι καταναλωτές άραγε έχουν σκεφτεί ότι ο δωρεάν χρόνος που τους δίνεται για να κοινοποιήσουν το αίτημά τους ξοδεύεται σχεδιασμένα από τις οδηγίες του ψηφιακού τηλεφωνητή; Πόσες φορές η αποκατάσταση της βλάβης αφήνει νέο… κουσούρι; Είναι γνωστό πού βρίσκουν το τηλέφωνο και το δικαίωμα για να ενοχλούν με προσφορές διάφορες εταιρείες και σε τι ποσοστό λένε ψέματα πολλές διαφημίσεις. Στην Ελλάδα μας δεν είναι άγιος ούτε ο ιδιωτικός τομέας!
ΠΗΓΗ: www.kathimerini.gr
