Είναι σαφές ότι ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να αναλάβει σχεδόν αποκλειστικά το βάρος της προεκλογικής εκστρατείας. Λογικό, αφού αυτόν μόνο έχει να «πουλήσει» ο ΣΥΡΙΖΑ και δίχως αυτόν δεν υπάρχει, αλλά και γιατί ο ίδιος έχει πάρα πολλά να χάσει αν συντριβεί στις εκλογές. Εξάλλου, το κόμμα του δεν έχει σήμερα σχεδόν καμία σχέση με το κόμμα που ανέβηκε στην εξουσία το 2015. Τότε τον τόνο έδιναν οι Λαφαζάνηδες και εκείνοι που αποχώρησαν μέχρι τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, με τα κομματικά όργανα να έχουν φωνή και να διαδραματίζουν ρόλο· τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αρχηγικό έως και προσωπικό κόμμα, στο οποίο τα όργανα υπάρχουν για το θεαθήναι. Ταυτόχρονα όμως, οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι η κυβέρνηση Συρανέλ είναι τρικομματική, αποτελούμενη από τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλ. Τσίπρα, τους Ανεξάρτητους Ελληνες –επίσης προσωπικό κόμμα– του Π. Καμμένου και ένα ορατό «σύστημα» που ζει τυπικά στο φως, αλλά λειτουργεί παρασκηνιακά. «Σύστημα» που ουσιαστικά είναι πλοκάμι προηγούμενης πολιτικής κατάστασης και συμπλέει αρμονικότατα με τη σημερινή των Συρανέλ…

   Είναι εύλογο πολλών (από όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές) το μυαλό να πηγαίνει αμέσως στο λεγόμενο «βαθύ ΠΑΣΟΚ», από το οποίο προήλθε όχι μόνον ο μεγάλος όγκος των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες νικηφόρες εκλογές, αλλά και ένας σεβαστός αριθμός συμβούλων και υπουργών. Στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο, δεν εννοείται το «βαθύ ΠΑΣΟΚ». Εννοείται ευθέως το «σύστημα» με τις προσβάσεις στη Δικαιοσύνη που καθορίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις διαδικασίες –στις οποίες περιλαμβάνεται και η επιλογή του χρόνου– και τη λειτουργία της σε υποθέσεις που άπτονται της πολιτικής, αλλά και σε άλλες. Με την έννοια ότι αυτές που «άπτονται της πολιτικής» μπορούν να χρησιμοποιηθούν ποικιλοτρόπως στην πολιτική αντιπαράθεση, κυρίως ως συστατικά σκανδαλολογίας ή και για διώξεις αντιπάλων. Ακόμη και αν τα στοιχεία είναι εμφανώς ελλιπή ή και ανύπαρκτα, αρκεί που η λάσπη μετατρέπεται σε σκόνη αιωρούμενη πάνω από τα κεφάλια τους.

   Αλλωστε, ποιος θα θυμάται ή ποιος θα ενδιαφέρεται μετά τις εκλογές για την «κάθαρση»…

   Θύματα του συγκεκριμένου «συστήματος», ο πολύπαθος, πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, Ανδρέας Γεωργίου, οι πολιτικοί που «στήθηκαν στον τοίχο» ως σύνολο για την υπόθεση Novartis και τελευταία ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Ισως υπάρχουν και άλλοι που η αθωότητά τους θα αποδειχθεί στην πορεία, αλλά προς το παρόν αυτοί είναι οι πιο γνωστοί. Το δε ερώτημα γιατί και πώς ο Αλ. Τσίπρας αποφάσισε να συνεργαστεί με αυτό το «σύστημα» είναι σχετικά εύκολο να απαντηθεί. Οπως συνεργάστηκε με τον Π. Καμμένο για να φθάσει και να διατηρηθεί στην κυβέρνηση, με ανάλογο σκεπτικό έκανε το ίδιο με το εν λόγω «σύστημα», προκειμένου να αποκτήσει ολόκληρη την εξουσία, κατά την έννοια που έχει αναφέρει σε συνέντευξή της η σύζυγός του κ. Μπαζιάνα. Τα γεγονότα δείχνουν ότι το είχε προσχεδιάσει ενόψει της βέβαιης νίκης του τον Ιανουάριο του 2015, καθώς ο ίδιος και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν προσβάσεις στις Δικαιοσύνη, ενώ το «σύστημα» τις είχε και ήταν πρόθυμο να του τις διαθέσει. Για να ολοκληρώσει την κατάληψη της εξουσίας, να τις χρησιμοποιήσει ως «εργαλεία» κατά των πολιτικών αντιπάλων του και, γενικότερα, να φαντάζουν ως φόβητρα, δηλαδή ως «σκιάχτρα», απέναντι σε όσους ενοχλούν με τη φωνή ή τη γραφή τους.

   Συμπέρασμα: στον υπέρ πάντων αγώνα που δίνει προσωπικά ο Αλ. Τσίπρας για την εξουσία, ή για να παραμείνει ισχυρός «παίκτης» στην πολιτική σκηνή, το «σύστημα» θα παραμείνει στο πλάι του μέχρι το τέλος. Γιατί πιστεύει ότι είναι άτρωτο!