Ζούμε την απόλυτη αντιστροφή όσων βιώσαμε το 2015. Ο κ. Τσίπρας είχε τότε πολύ μεγάλη στήριξη εντός Ελλάδος και καμία υποστήριξη εκτός. Τώρα διαθέτει πολύ μικρότερη στήριξη εντός και μεγάλη εκτός. Η Γερμανίδα καγκελάριος δεν το έκρυψε, ούτε στις δημόσιες ούτε και στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις που είχε εδώ στην Αθήνα.
Θεωρεί τον κ. Τσίπρα έναν πολύ ικανό πολιτικό που ξέρει να ρίχνει «ζαριές», όπως έκανε με την περίφημη κωλοτούμπα μετά το μοιραίο δημοψήφισμα. Μεταξύ τους έχει δημιουργηθεί μία σχέση εμπιστοσύνης, η οποία συνδυάζεται με την ανακούφιση που έχει προκαλέσει η αίσθηση ότι έβγαλε από τα ραντάρ τον «ελληνικό πονοκέφαλο».
Και στις ΗΠΑ, όμως, οι έξι (δεν νομίζω να είναι παραπάνω) άνθρωποι που αποφασίζουν για τα ελληνικά πράγματα διακηρύσσουν τη στήριξή τους στον κ. Τσίπρα. Είναι σημαντικό γι’ αυτούς ότι, ενώ προηγούμενες κυβερνήσεις δεν τολμούσαν να εγκρίνουν την επισκευή ενός αγωγού πετρελαίου στη Σούδα, ένας αριστερός πρωθυπουργός έχει δώσει πράσινο φως για την εγκατάσταση αμερικανικών δυνάμεων ή εξοπλισμών σε όλη την Ελλάδα. Χωρίς αμφιβολία, ρόλο έχει παίξει, και για τους Γερμανούς και για τους Αμερικανούς, η συμφωνία των Πρεσπών. Θεωρούν ότι ήταν μία κίνηση η οποία εξυπηρετεί τα δυτικά συμφέροντα και ελήφθη εν γνώσει του τεράστιου πολιτικού κόστους. Ο κ. Τσίπρας «καθαρίζει» γενικώς θέματα, από την περικοπή των συντάξεων έως το θέμα των Σκοπίων, χωρίς να «ανοίξει μύτη».
Τι μπορεί να σημαίνει πολιτικά αυτό; Οχι πολλά. Ορισμένοι φαντασιώνονται, θεωρώντας ότι κάποιος στην αμερικανική πρεσβεία μπορεί να πατήσει ένα κουμπί και να επηρεάσει άμεσα το εκλογικό αποτέλεσμα ή να δώσει στον πρωθυπουργό κάποιο μαγικό «χαρτί» που θα φέρει τα πάνω – κάτω. Το ίδιο και για το Βερολίνο. Αυτά όμως συνέβαιναν στο παρελθόν. Η στήριξη των έξω σπανίως μεταφράζεται σε κάτι… μέσα. Αντιθέτως, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ του 2015 δεν τρελαίνονται με τον «έρωτα» Τσίπρα με την κ. Μέρκελ ή τους εναγκαλισμούς με τους Αμερικανούς. Οσο για τους κεντρώους ψηφοφόρους, έχουν μάτια και βλέπουν ότι η έξω εικόνα του πρωθυπουργού δεν συμβαδίζει με τον τρόπο που κυβερνά εντός. Καθόλου.
Η στήριξη και οι προσωπικές επαφές στις διεθνείς σχέσεις έχουν ημερομηνία λήξης· λήγουν όταν το «προϊόν» ξεπερνιέται ή δεν είναι πια χρήσιμο. Οπότε; Είναι απλό: οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής μας θα ακολουθήσουν το παράδειγμα του μακροβιότερου «πολιτικού» οργανισμού της χώρας, της Εκκλησίας. Ρώτησα κάποιον που ξέρει πώς σκέπτεται ο Προκαθήμενός της, «αν υπάρχει περίπτωση να συμπαθήσει τον Μητσοτάκη», με τον οποίο έχουν μια δύσκολη σχέση. «Δεν το βλέπω εύκολο», μου απάντησε. Σκέφθηκε όμως λίγο παραπάνω και συνέχισε: «Ξέρεις πότε θα τον συμπαθήσει; Οταν γίνει πρωθυπουργός».
