Εκλογές.
Είναι πράγματι η κορύφωση και η πεμπτουσία της λειτουργίας των Δημοκρατικών πολιτευμάτων;
Είναι πράγματι αυτό που κατά κόρον έχει εκφρασθεί (στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα) ότι αποτελούν την λύση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι αντιπροσωπευτικές κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες;
Το όποιο αποτέλεσμα τους και η όποια επιλογή προκριθεί δίνουν την λύση στα υπαρκτά προβλήματα ή ανακυκλώνουν πρακτικές και μεθόδους καταδικασμένες στην συνείδηση των πολιτών;
Είναι πράγματι μια διαδικασία επιλογής των βέλτιστων λύσεων ή μια διαδικασία καταδίκης και εξοστρακισμού αυτών που κατέχουν την εξουσία;
Είναι πράγματι μια διαδικασία πολιτικών επιλογών ή μια διαδικασία ενταγμένη στο «star system» της απολίτικης περιόδου που ζούμε;
Επιλέγονται οι ικανοί ή αυτοί που στηρίζονται από τα κάθε είδους και μορφής κατεστημένα;
Είναι γεγονός πως σε αυτό που ονομάζουμε προεκλογική περίοδο υπάρχει κάπως πιο αυξημένο ενδιαφέρον των πολιτών οι οποίοι ζητούν και θέλουν να μάθουν το τι πρεσβεύουν και τι προτείνουν κόμματα και πρόσωπα που ζητούν την ψήφο του.
Βελόνα στα άχυρα αν έψαχναν θα είχαν σίγουρα καλύτερη τύχη αυτή η κατηγορία των πολιτών.
Η πολιτική αντιπαράθεση κομμάτων και προσώπων με ευθύνη όλων ανεξαιρέτως έχει φτάσει σε επίπεδα που δεν περιποιούν τιμή για κανένα.
Ο εκχυδαισμός και η βαρβαρότητα δεν εχουν καμία σχέση με την πολιτική, η έλλειψη αρετής και ήθους αποτελεί ύβριν.
Αντί προτάσεων και θέσεων αναλώνονται σε προσωπικές αντιπαραθέσεις, καταγγελίες και ύβρεις με μόνο όφελος την προσωπική και πολιτική τους απαξίωση.
Η συμμετοχή των πολιτών στα κοινά δεν είναι δικαίωμα αλλά υποχρέωση, δεν νοείται και δεν ταιριάζει η ιδιότητα του πολίτη σε όποιον απέχει και ενεργά δεν συμμετέχει στα πολιτικά δρώμενα.
Μόνο τυχαίο δεν είναι το φαινόμενο της μεγάλης αποχής των πολιτών από τις εκλογικές διαδικασίες.
Ένα φαινόμενο που δεν το συναντάμε μόνο στην χώρα μας αλλά σχεδόν σε όλες τις χώρες που διατείνονται ότι έχουν Δημοκρατικό πολίτευμα.
Είναι άραγε αποτέλεσμα αδιαφορίας ή απότοκο της άποψης που έχουν οι πολίτες που επιλέγουν την αποχή, ότι οι εκλογικές διαδικασίες δεν είναι αυτές που θα δώσουν μια κάποια λύση σε όσα τον απασχολούν και τον ενδιαφέρουν.
Πρώτιστο μέλημα και στόχος δεν θα έπρεπε να είναι η ενεργοποίηση του ενδιαφέροντος των πολιτών για τα κοινά, για το παρόν και το μέλλον των κοινωνιών στις οποίες είναι μέλη και του τόπου που ζούνε;
Το ενδιαφέρον και η συμμετοχή δεν πρόκειται να προκύψουν αν ο πολίτης δεν πιστέψει ότι μέσα από τους θεσμούς υφιστάμενους ή νέους με την δική του συμμετοχή ότι μπορεί να συμβάλει στην λύση των προβλημάτων που τον ταλαιπωρούν.
Το ενδιαφέρον των πολιτών θα γίνεται ακόμα μικρότερο αν οι φορείς της λύσης των προβλημάτων που καθημερινά προκύπτουν από την κοινωνική συμβίωση δεν μεταφερθούν στους χώρους γένεσης τους.
Η σημερινή Διοικητική και πολιτική διάρθρωση της χώρας είναι ο δημιουργός και η αιτία των φαινομένων πολιτικής απαξίωσης, στρεβλής και αναποτελεσματικής διοίκησης, τροχοπέδη της όποιας καινοτόμου δράσης και πρωτοβουλίας με αποτέλεσμα την κοινωνική και οικονομική αποδιάρθρωση της χώρας.
Αδιαπραγμάτευτοι στόχοι της πολιτικής όφειλαν να είναι, η ευδαιμονία των πολιτών,το «ευ ζην», η Ειρήνη και η ασφάλεια.
Δεν υφίσταται «ευδαίμων κοινωνικό σύνολο» χωρίς ευδαίμονες πολίτες.
Η ευδαιμονία και το ευ ζην των πολιτών θα έπρεπε να είναι το κύριο μέλημα των δυο επιπέδων αυτοδιοίκησης και η Ειρήνη και η ασφάλεια μέριμνα και μέλημα της κεντρικής εξουσίας.
Αίτημα και απαίτηση όλων των εκπροσώπων των αυτοδιοικητικών θεσμών πρέπει να είναι η ισχυροποίηση τους, ο απογαλακτισμός από το Αθηνοκεντρικό κράτος, η διοικητική τους αυτοτέλεια και η οικονομική τους ανεξαρτησία.
Μια ξεκάθαρη διοικητική και οικονομική αποκέντρωση ίσως θα μπορούσε να είναι η μια κάποια λύση και απάντηση στη σημερινή φαυλότητα των πολιτικών λειτουργιών σε ολα τα επίπεδα.
Οι εκλογές μπορούν να γίνουν όπλο στα χέρια των πολιτών αν με σκέψη και σοφρωσύνη επιλεγούν οι στόχοι.
Υ.Γ.: Δεν αναιρώ τις αρχικές μου διαπιστώσεις, έχω όμως το δικαίωμα να ονειρεύομαι κάποιους άλλους δρόμους.
Παρασκευάς Γιάννης
13/05/2019
