Η τιμωρία του ψεύτη δεν είναι ότι δεν τον πιστεύουν αλλά ότι αυτός δεν μπορεί να πιστέψει κανέναν. Μια κυβέρνηση που ληστεύει τον Πίτερ για να πληρώσει τον Πολ μπορεί να βασίζεται στον Πολ. Στον ουρανό ένας άγγελος είναι κάτι συνηθισμένο. Ο Ιρλανδός Τζορτζ Μπέρναρντ Σο –δικά του τα παραπάνω λόγια– γεννημένος με την ανίατη μη μεταδοτική πάθηση του σαρκασμού, κατ’ επάγγελμα θεατρικός συγγραφέας, δεν υπέστειλε ποτέ τη σημαία του αιρετικού ούτε όταν του απονεμήθηκε το Νομπέλ Λογοτεχνίας (1925) ούτε όταν κέρδισε Οσκαρ σεναρίου (1938) βασισμένο στον δικό του «Πυγμαλίωνα»· ο μόνος κάτοχος έως σήμερα και των δύο επίζηλων τίτλων (η πληροφορία από το επιτραπέζιο παιχνίδι Trivial Pursuit). Ιδιοφυής, παραδοξολόγος σε βαθμό αλαζονείας, συχνά προκλητικός, ωστόσο δεκτός με ανοικτές αγκάλες στα σαλόνια των ελίτ που πάντα επιζητούν ενισχυτικό σπινθηροβόλο πνεύμα υπό το φως των πολυελαίων.
Ο αντικομφορμισμός, ντόμπρος ή τεχνητός, σαχλός ή θαυμαστός, από άγνοια κινδύνου ή απόρροια γενναιότητας, διαχρονικά γονιμοποιεί το ενδιαφέρον εύπλαστων ακροατηρίων. Μην πάμε μακριά. Πολύ μελάνι χύθηκε, μη σας πω και σουπιάς, για την πρωθυπουργική κομπορρημοσύνη σχετικά με την προσβασιμότητα του ιδίου σε κορυφαίους θεσμικούς χώρους, ως συνομιλητή πανίσχυρων προσώπων, χωρίς τον αστικό, συντηρητικό βρόχο του λαιμοδέτη. Ο κ. Τσίπρας, αυτό αναγνωρίζεται διεθνώς, έχει το θάρρος να τσαλακώνει τη συνιστώσα του πρωτοκόλλου, εισπράττοντας πατρικά μειδιάματα και την ευρεία κατανόηση πια του παγκόσμιου τυπολατρικού κατεστημένου.
Ενα σε σμίκρυνση απείκασμα του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου, ο οποίος διέρρηξε τα ιμάτια του μεταδικτατορικού καθωσπρεπισμού με την τόλμη και γοητεία να φορέσει ζιβάγκο και εντός Βουλής. Οι παροιμιώδεις κωλοτούμπες του στη συνέχεια και η κατεδάφιση σεισμικών λαοφιλών συνθημάτων του γίνονταν συνοπτικά στο ευρύχωρο πολιτικό του βεστιάριο. Κραυγαλέα αυτονόητο παράλληλα ότι πολλοί από τη νομενκλατούρα της γραβάτας αδυνατούν να σηκώσουν το συμβολικό βάρος που αυτή πιστοποιεί στο οικείο τους ενδυματολογικό τόξο. Ο Μπέρναρντ Σο κι αν συμφωνούσε. Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, σοφία αποδιδόμενη στον Γέρο του Μοριά. Ο Κολοκοτρώνης την εμπνεύστηκε από ένα θεριοκαλόγερο στο μπόι, λεοντόκαρδο, που ήταν πρώτος στο γλεντοκόπι, παράδειγμα προς μίμηση για τους συμπολεμιστές του με το σπαθί στο χέρι και θαυμαστά ευσεβής την ώρα τού «Κύριε ελέησον».
