Tου Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
«Αν δεν σε διώξουν μη φύγεις. Ά πα πα, μόνος σου μη φύγεις ποτέ ! ». Αυτά τα λόγια της Γερόντισσας Γαβριηλίας τα πρωτοδιάβασα τον Ιούνιο του 1997 όταν έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο «Η ασκητική της αγάπης» που ήταν αφιερωμένο στη ζωή της. Δυστυχώς για την Γερόντισσα δεν είχα ακούσει αν και το 1986 που υπηρετούσα την θητεία μου ως Έφεδρος Αξιωματικός στην Αθήνα η Γερόντισσα δεχόταν πολύ κόσμο στο «σπίτι των Αγγέλων», όπως συνήθιζαν να λένε το σπίτι που έμενε στην Αθήνα.
Και τι σύμπτωση ! Σκεπτόμενος να γράψω αυτό το άρθρο έψαξα λίγο στο διαδίκτυο γι’ αυτήν και βρήκα ότι σήμερα 3 Οκτωβρίου 2023 αγιοκατατάχθηκε με απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Δόξα σοι ο Θεός !
Μου έκαναν εντύπωση τα λόγια της αγίας πλέον Γαβριηλίας επειδή εγώ το είχα να φεύγω μόνος μου. Ήμουν φοιτητής και επειδή από της Παναγίας και μετά δεν είχαμε ροδάκινα για μάζεμα, είχα πάει μεροκάματο στο μάζεμα των αχλαδιών ενός συγχωριανού. Η γιαγιά μου φρόντιζε να μου βρίσκει μεροκάματα. Η εργασία ήταν από τις 7 το πρωί μέχρι της 4 το απόγευμα δηλαδή 9ωρο. Μα γιατί, αφού 8ωρο είναι κανονικά. Ναι αλλά το αφεντικό αφαιρούσε την ώρα που ξεκουραζόμασταν από τις ώρες εργασίας.
Εννοείται ότι κάτι τέτοια όχι μόνο δεν τολμάνε να τα εφαρμόσουν με τους Αλβανούς εργάτες, αλλά οι Αλβανοί συχνά ούτε 7ωρο δεν εργάζονται στα χωράφια και ανεβάζουν και την τιμή όσο θέλουν. Καθώς μαζεύαμε λοιπόν κάποιοι έλεγαν ανέκδοτα σόκιν. Εγώ θεώρησα ότι βλάπτεται η ψυχή μου και σταμάτησα να πηγαίνω στο μάζεμα. Με παρακαλούσε το αφεντικό, αλλά εγώ τον χαβά μου. Ναι αλλά τι γλύτωσα ; Από τις 7 το πρωί μέχρι της 4 το απόγευμα την ταλαιπωρία του χωραφιού.
Το 1987 στην Αθήνα μετά την απόλυσή μου από τον στρατό έμενα στο φοιτητικό οικοτροφείο του «Σωτήρα» και μέχρι να βρω εργασία βοηθούσα έναν εύπορο παραπληγικό με αμοιβή. Ναι αλλά ο παραπληγικός είχε την τηλεόραση που ήταν συνέχεια ανοικτή. Εγώ θεώρησα ότι βλάπτεται η ψυχή μου μ’ αυτά που έδειχνε και παραιτήθηκα από την εργασία αυτή. Αυτός ο άνθρωπος ήταν «ψυχούλα» και πολύ ξύπνιος. Μια φορά τον κατσάδιασε ένα στέλεχος του «Σωτήρα» επειδή έλεγε στους φοιτητές ότι είναι χαζό να πουλάνε θρησκευτικά περιοδικά στους δρόμους. Ήταν μια ταλαιπωρία η φροντίδα του παραπληγικού οπότε με την πρόφαση της τηλεόρασης την γλύτωσα.
Την ίδια περίοδο είχα βάλει βιογραφικό σε μια μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία να εργαστώ ως Ιατρικός Επισκέπτης. Τελικά ενώ με πήρε τηλέφωνο στο οικοτροφείο ο Διευθυντής Προσωπικού για να μου πει ότι με προσλαμβάνουν εγώ αρνήθηκα με την δικαιολογία ότι θα γίνω καθηγητής. Φυσικά μακάρι να ήξερα σε ποιο σχολείο θα γινόμουν καθηγητής. Θαρρείς και δεν μπορούσα να φύγω αν με καλούσαν στην εκπαίδευση. Το 2002 που διορίστηκα μόνιμα ως καθηγητής, διορίστηκε στο ίδιο σχολείο μια Χημικός την οποία για ένα μήνα την πλήρωναν ταυτόχρονα και το σχολείο και η φαρμακευτική εταιρεία ως Ιατρική Επισκέπτρια.
Τέλος πάντων κάποιος υψηλά ιστάμενος του «Σωτήρα» που με εκτιμούσε, μακαρίτης σήμερα, τους είπε να με προσλάβουν στα σχολεία τους «Ελληνική Παιδεία». Αν και πήγα στο Υπουργείο Παιδείας και γράφτηκα στο Μητρώο Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών δεν πήγα ποτέ στο σχολείο τους να εργαστώ. Είναι που έλεγα ότι θέλω να γίνω καθηγητής βλέπετε.
Τον Ιούλιο του 1987 με προσέλαβε ένα εργοστάσιο κονσερβοποιίας ως Χημικό. Εργάστηκα μερικές μέρες και μετά μου είπε το μυαλό μου ότι αυτή η εργασία δεν κάνει για μένα και έφυγα. Εννοείται ότι από όλα αυτά έφευγα ενώ δεν είχα κάποια άλλη εργασία.
Τελικά αυτό που έλεγε η αγία Γαβριηλία άρχισα να το εφαρμόζω μόνο όταν αρραβωνιάστηκα την μέλλουσα γυναίκα μου. Και γι αυτό, αλλά και για πολλά άλλα στραβά που είχα, της λέω συχνά «ήμουν ο σπόρος που έπρεπε να πεθάνει, κι αυτό το έργο το ανέλαβες εσύ μοναδική μου αγάπη».
Και αφού εργάστηκα κοντά 8 χρόνια ως Ιατρικός Επισκέπτης συνέχισα ως καθηγητής εδώ και 27 χρόνια. Και όχι στα 67 χρόνια στα 87 να μας βγάζει στην σύνταξη το Υπουργείο Παιδείας μόνος μου δεν πρόκειται να φύγω. Γιατί στα αυτιά μου ηχούν τα λόγια της αγίας Γαβριηλίας : «Αν δεν σε διώξουν μη φύγεις. Ά πα πα, μόνος σου μη φύγεις ποτέ !». Αγία του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών.
