Η απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ να δηλώσει νικητής στη Συρία και να αποσύρει αμέσως τις αμερικανικές δυνάμεις από τη χώρα προκαλεί σοκ για πολλούς λόγους.

   Ο σημαντικότερος είναι ότι η κίνηση αυτή καταργεί μία από τις θεμελιώδεις αρχές της διεθνούς πολιτικής – ότι κριτήριο της συμπεριφοράς χωρών δεν είναι η φιλία, αλλά μονάχα τα συμφέροντα των ισχυρότερων. Ο Τραμπ υπονομεύει ουσιαστικά συμφέροντα της χώρας του: εγκαταλείπει έδαφος που αποκτήθηκε με πόλεμο, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στη Ρωσία και στο Ιράν· υπονομεύει κάθε συμμαχία των Αμερικανών, σημερινή και μελλοντική· εκμηδενίζει την αυθεντία, την εγκυρότητα, την αυτοπεποίθηση και τις θυσίες Αμερικανών στρατιωτικών, διπλωματών και υπηρεσιών πληροφοριών· καθιστά τον κόσμο πιο επικίνδυνο για όλους, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών.

   Η αρχή ότι προτεραιότητα των μεγάλων δυνάμεων είναι τα δικά τους συμφέροντα ήταν, έως τώρα, σταθερή επειδή δεν επέτρεπε να διατηρούμε ψεύτικες ελπίδες περί ηθικής υποχρέωσης προς συμμάχους, κ.ά. Γι’ αυτό ήταν αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή οι ΗΠΑ θα πρόδιδαν τους Κούρδους πάλι, όπως έπραξαν προκάτοχοι του Τραμπ το 1975 και το 1991. Εως και οι Κούρδοι, που έχουν σηκώσει το βάρος του πολέμου εναντίον του αυτοαποκαλούμενου «Ισλαμικού Κράτους», θα το ανέμεναν, παρότι ήλπιζαν σε κάτι καλύτερο αυτή τη φορά. Ο τρόπος, όμως, που αυτό συνέβη δείχνει λιγότερο κυνισμό και περισσότερο επικίνδυνη επιπολαιότητα. Αποδυναμώνει την Αμερική και τους συμμάχους της, ενώ ενισχύει τους εχθρούς της. Από σήμερα, ποιος σύμμαχος θα βλέπει τις ΗΠΑ όπως πριν;

   Ο Βλαντιμίρ Πούτιν χαιρέτισε την απόφαση Τραμπ. Ενθουσιασμός θα υπάρχει στη Δαμασκό, στην Τεχεράνη, και όπου τρομοκράτες του Ι.Κ. ετοιμάζουν την αντεπίθεσή τους. Ο Τραμπ έλαβε την απόφαση έπειτα από τηλεφωνική συνομιλία που είχε με τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν, όπου ο δεύτερος επανέλαβε την πρόθεσή του να επιτεθεί στους Κούρδους συμμάχους των ΗΠΑ στη Συρία. Οι δύο συμφώνησαν, επίσης, και στην αγορά αντιπυραυλικού συστήματος Πάτριοτ από την Τουρκία.

   Εάν ο Τραμπ πιστεύει ότι τώρα ο Ερντογάν (που δεν χάνει ευκαιρία να επιτίθεται λεκτικά στις ΗΠΑ) θα χαλαρώσει τους δεσμούς με τον Πούτιν, ότι θα σταματήσει να πιέζει τον διάδοχο του θρόνου της Σαουδικής Αραβίας (λόγω της υπόθεσης Κασόγκι), θα απογοητευθεί. Ενώ ο ίδιος σπαταλάει το κύρος και τη δύναμη της Αμερικής, άλλοι –όπως η Τουρκία, η Ρωσία, το Ιράν, οι τρομοκράτες– αντλούν δύναμη από αυτό.