Υπάρχει θεία ειρωνεία στο γεγονός ότι ο γάμος συμφερόντων Τσίπρα – Καμμένου καταρρέει παρούσης της γυναίκας-συμβόλου που βοήθησε, όσο λίγοι, να τους φέρει κοντά. Ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνον αντάλλαξε όμορφες κουβέντες με την καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ την ώρα που την υποδεχόταν στο Μέγαρο Μαξίμου χθες, αλλά, λιγότερο από ένα 24ωρο νωρίτερα, ο πρωθυπουργός απειλούσε τον Πάνο Καμμένο ότι θα αναλάβει «μεγάλο βάρος» εάν ρίξει την κυβέρνηση. Ισως να μην ήταν τυχαίο ότι ο κ. Τσίπρας είπε στην κ. Μέρκελ πως «έχουμε έναν κοινό κίνδυνο μπροστά μας, την άνοδο της λαϊκής ακροδεξιάς».
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, είναι το κόμμα που επέλεξε να κυβερνήσει μαζί με τη λαϊκή ακροδεξιά, προς μεγάλη έκπληξη των πιο αφελών υποστηρικτών του στην Ελλάδα και αλλού. Η ταχύτητα με την οποία το συνοικέσιο στέφθηκε με επιτυχία απέδειξε τη δεινότητα της προξενήτρας, η οποία δεν ήταν άλλη από την κοινή θέση τους εναντίον της συνεργασίας προηγούμενων κυβερνήσεων με την κ. Μέρκελ. Η κοινή «αντιμνημονιακή» θέση Τσίπρα – Καμμένου τους έφερε κοντά, η νομή της εξουσίας τους κρατούσε ενωμένους.
Ο κόσμος, ωστόσο, άλλαξε· ο ένας εταίρος εξελίχθηκε, ο άλλος έμεινε ίδιος. Οι ΑΝΕΛ βρίσκονται σε αδιέξοδο: δεν μπορούν να δεχθούν τη συμφωνία των Πρεσπών αλλά, εάν άρουν τη στήριξη προς την κυβέρνηση, θα βρεθούν εκτός εξουσίας και θα αφανιστούν. Ο τακτικιστής κ. Τσίπρας έχει περισσότερες επιλογές για το μέλλον. Κατάλαβε ότι η πολιτική του επιβίωση βασίζεται στη συνεργασία με όλη τη δυτική «νομενκλατούρα», που εξόρκιζε με τόση αλαζονεία τα χρόνια της «αυταπάτης». Μοιραία, ο Καμμένος, από κυβερνητικός εταίρος, θα γινόταν ο «τρίτος» σε αυτήν τη σχέση.
Η κ. Μέρκελ και ο κ. Τσίπρας βρήκαν ότι η συνεργασία συμφέρει και τους δύο. Η περυσινή συμφωνία για την επιστροφή προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα ελάττωσε την πολιτική πίεση που η καγκελάριος δεχόταν στη Γερμανία. Η αρχή της αλληλεγγύης, όσον αφορά την εγκατάσταση προσφύγων σε όλη την Ε.Ε., επίσης, συμφέρει και τους δύο. Το «τέλος των μνημονίων» παρουσιάζεται ως νίκη των κυβερνήσεών τους και της Ε.Ε. Η συμφωνία των Πρεσπών είναι κορυφαίας σημασίας και για τους δύο, και ας είναι για διαφορετικούς λόγους για τον καθένα. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Γερμανία και η Ελλάδα δεν είχαν και δεν θα έχουν ακόμη στενότερες σχέσεις και με άλλες κυβερνήσεις, ούτε ότι δεν θα υπάρχουν αγκάθια. Δείχνει, όμως, ότι, φθάνοντας στο τέλος του κύκλου της κυβέρνησής του, ο κ. Τσίπρας προκαλεί τον εταίρο, μηνύοντάς του ότι δεν τον έχει ανάγκη. Το διαζύγιο θα είναι άγριο.
