Ο Θάνος Μικρούτσικος, αυτή η εμβληματική μορφή του μαχόμενου πολιτισμού, ο άνθρωπος που τραγούδησε για την Μακρόνησο και τα βάσανά της, που μας έκανε να αγαπάμε πάνω από όλα τον “άνθρωπο που τον μποδίζουν να βαδίσει”, που μας κάλεσε να μείνουμε όρθιοι όταν “οι σημαίες ήταν κάτω στις λεωφόρους που παρελάσαμε”, που μας προέτρεψε να είμαστε απείθαρχοι στα κάθε φορά όριά μας “χορεύοντας πάνω στο φτερό του καρχαρία”, ο άνθρωπος που έβαλε μέσα στα λαϊκά σπίτια τον Μαγιακόφσκι και τον Μπίρμαν, τον Χικμέτ και τον Ελευθερίου, ο άνθρωπος τέλος που αντιμετώπισε την πορεία προς τον θάνατο με θάρρος και αξιοπρέπεια που διδάσκει, δεν υπάρχει πια.
Ο Θάνος Μικρούτσικος δεν ήταν απλά ένας μεγάλος μουσικός. Ήταν ένας ανήσυχος άνθρωπος, ένας τολμηρός ανανεωτής της μουσικής και της φόρμας της, ένας μαρξιστής διανοούμενος, ένας κομμουνιστής καλλιτέχνης που του αξίζει μι θέση δίπλα στον Βίκτορ Χάρα και σε όλους τους ανθρώπους που με την τέχνη τους μας γέμισαν ιδανικά και αξίες, έπλασαν την συνείδησή μας, γέμισαν τις καρδιές μας, στήριξαν τους αγώνες μας, άνοιξαν δρόμους στην σκέψη μας, μας δυνάμωσαν να συνεχίσουμε.
Καλό ταξίδι σύντροφε Θάνο..
Σ’ ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας για όλα.
Οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε δεν έμειναν και δεν θα μείνουν ποτέ κάτω!!!
