Η Κακαρδίτσα είναι το ψηλότερο βουνό του νομού μας αφού η κορυφή του φτάνει τα 2429 μέτρα, συγκαταλεγόμενη ανάμεσα στις ψηλότερες της χώρας μας. Άλλες ψηλές κορφές του συγκροτήματος είναι η ΤσούμαΠλαστάρι (2188 μ), ο Καταραχιάς (2299 μ), η Σκλίβα (2007 μ), ο Κρυάκουρας (2120 μ,) η Φούρκα (2100 μ.), το Καταφύγι (2098 μ), όλες πάνω από τα 2000 μέτρα.
Η Κακαρδίτσα χωρίζεται από το παρακείμενο συγκρότημα των Τζουμέρκων με το ρέμα των Μελισσουργών, αν και συχνά αναφέρεται σαν μια ενότητα μαζί με τα Τζουμέρκα, με όνομα Αθαμανικά όρη. Βόρεια, το ρέμα Νέγκρι την χωρίζει από το Περιστέρι, με το οποίο ενώνεται στον αυχένα του Μπάρου. Αυτός είναι ίσως το πιο ψηλό ορεινό πέρασμα της Ελλάδας με υψόμετρο 1920 μέτρα. Εδώ ο αέρας είναι πάντα δυνατός και κρύος έως παγωμένος. Απροσπέλαστος τον χειμώνα, επίφοβος τις άλλες εποχές. Οδηγεί στα ορεινά χωριά Καλαρύτες και Ματσούκι, ενώνοντας τον νομό Τρικάλων με αυτόν των Ιωαννίνων. Μέχρι πριν 15 περίπου χρόνια μέχρι εδώ έφτανε ένας χωματόδρομος, καταστρεπτικός για συνηθισμένα οχήματα, τα κουφάρια των οποίων σημάδευαν την πορεία του. Σήμερα η ασφαλτόστρωση διευκόλυνε την πρόσβαση, αλλά οι βαρυχειμωνιές κατέστρεψαν αρκετά σημεία του.
Το βουνό έχει τυπικό ασβεστολιθικό υπόβαθρο όπως και τα υπόλοιπα γειτονικά του και είναι αποψιλωμένο λόγω παλαιότερης εντατικής κτηνοτροφίας ίσως. Υπάρχουν κάποια δάση ελάτης στις ανατολικές πλαγιές και στο νότια τμήμα του και μεμονωμένα τμήματα με οξιές ενώ τα λιβάδια της ορεινής ζώνης εκτείνονται μέχρι πολύ χαμηλά.
Στόχος της τελευταίας πορείας μας ήταν η κορυφή Καταραχιάς, στο βόρειο κομμάτι του βουνού. Η συντομότερη πρόσβαση είναι από τον αυχένα του Μπάρου, όπου φτάσαμε νωρίς το πρωί της Κυριακής, χωρίς τίποτε να προμηνύει τις χειμωνιάτικες συνθήκες που συναντήσαμε εκεί ψηλά. Δυνατός νότιος άνεμος που εδώ έφτανε παγωμένος περνώντας μέσα από τις στράτες των βουνών. Ριπές απαγόρευαν την έξοδο από τα οχήματά μας τα οποία έμοιαζαν σαν φτερά στον άνεμο.
Με τα πολλά, αφού ετοιμαστήκαμε, ακολουθήσαμε το μονοπάτι στο πλάι του βουνού που δεν ήταν εκτεθειμένο στον άνεμο και πορευτήκαμε έτσι δεξιά του Μπάρου, βλέποντας τον Καταραχιά. Πορεία διανθισμένη με χιονούρες που δεν εμπόδιζαν την κίνησή μας. Κακοτράχαλη πλαγιά, ψηλά πάνω από τον δρόμο που οδηγεί στο Ματσούκι. Η ήλιος κρυμμένος στα σύννεφα, αραιά και που έκανε την εμφάνισή του, μεταμφιέζοντας τον Μάη σε Νοέμβρη.
Μετά από δυο περίπου ώρες ανάβασης προσεγγίσαμε το πεσμένο κολονάκι της κορυφής. Στην απόκρημνη νότια πλευρά της απαγκιάσαμε. Σαν τα κοράκια πάνω από τα γκρέμια. Ότι καλύτερο είχε να προσφέρει η πορεία μας, μαζί με την θέα, η ομορφιά της οποίας περιορίζονταν από τη μουντή ατμόσφαιρα.
Ο μετεωρισμός πάνω από το κενό φέρνει προσφορά μετακίνησης του αυτοκίνητου ως την Τζούρτζια που φαίνεται ανάμεσα στα άρβυλά μας, κουκιδίτσαστριμωγμένημεταξύτης Κουρούνα και τηςΣκλίβας, των όγκων που χωρίζουν την κοιλάδα της Τζούρτζιας από τον Ασπροπόταμο.
Μοναδική ευκαιρία για μια διάσχιση που πάντα σχεδιάζαμε αλλά ποτέ δεν τολμούσαμε να διαβούμε 10 χιλιόμετρα της απόστασης και τα 1500 μέτρα της υψομετρικής διαφοράς.
