Η στρεβλή επιχειρηματικότητα των προηγούμενων χρόνων που στηρίζονταν στις προνομιακές σχέσεις με την πολιτική εξουσία, η απαξίωση των συνεταιρισμών και η χρεοκοπία των περισσότερων λόγω των μη παραγωγικών επενδύσεων ή των υπέρογκων δανείων για κομματικό ή και προσωπικό συχνά όφελος, οδήγησαν στην διάλυση της παραγωγικής αλυσίδας με αποτέλεσμα σήμερα αρκετοί, ακόμη και πολιτικοί να αγωνιούν για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων ως τη μόνη λύση για έξοδο από την κρίση.
Είναι όμως γνωστό σε όλους ότι οι ξένες επενδύσεις απαιτούν να διασφαλίσουμε για αυτούς ειδικές, προνομιακές συνθήκες. Συνήθως απαιτούν ιδιαίτερη μεταχείριση, όπως χαμηλό κόστος κτήσης –"ξεπούλημα" της επένδυσης, χαμηλό κόστος παραγωγής – "μισθούς πείνας" ή και ειδικό νομικό πλαίσιο προστασίας τους.
Η απάντηση στα παραπάνω είναι ο μακροχρόνιος σχεδιασμός για ένα τοπικό σχέδιο ανάπτυξης της κάθε περιοχής, που θα είναι συνεργατικό για να δώσει προοπτική σε όλους τους εμπλεκόμενους (και όχι για τον προσωπικό πλούτο ορισμένων).
Σχεδιασμός για το κτίσιμο του καινούργιου παραγωγικού μοντέλου, που επειδή θα στηρίζεται στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της κάθε περιοχής θα αναδεικνύει την τοπικότητα των προϊόντων, με παράλληλη εξασφάλιση της άριστης ποιότητας.
α. Τοπικότητα – μοναδικότητα
Στη Θεσσαλία και ιδιαίτερα στο νομό Τρικάλων, μια κατεξοχήν γεωργική – κτηνοτροφική περιοχή, με μια παράδοση γενεών αγροτών και κτηνοτρόφων που παράγουν προϊόντα με ιδιαίτερη προσήλωση και μεράκι, ελάχιστα τοπικά προϊόντα έχουν ιδιαίτερη φήμη, ελάχιστα αποτελούν "μοναδικά", ώστε να χαίρουν μιας αντίστοιχης ειδικής μεταχείρισης από την αγορά.
Η επιδίωξη για μαζική παραγωγή ώστε να εξασφαλισθούν ελκυστικά, φθηνά, άρα ανταγωνιστικά προϊόντα, σε μια αγορά που κατακλύζεται από ποικιλία προϊόντων από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, είναι μια αρκετά δύσκολη υπόθεση για το νομό και τη χώρα.
Ακόμη και αν υπήρχε η θέληση από τους τοπικούς παραγωγούς να συνεταιρισθούν, είναι ο εξαιρετικά μικρός κλήρος και η ιδιομορφία του εδάφους (ανάγλυφο, γεωμορφολογία κ.λπ.) που καθιστούν τη μαζική παραγωγή αδύνατη.
Απεναντίας, ο νομός κατατάσσεται μεταξύ των πρώτων σε επιστημονικό προσωπικό και συσσωρευμένη επιστημονική γνώση που δυστυχώς ασφυκτιά στα περιορισμένα πεδία δράσης των επιστημόνων. Η ενσωμάτωση λοιπόν καινοτομίας στην όλη διαδικασία παραγωγής και η περαιτέρω επεξεργασία με την αξιοποίηση της γνώσης και των νέων τεχνολογιών, μπορεί να οδηγήσει στην κατάκτηση της "επωνυμίας" των προϊόντων με παράλληλη ωφέλεια από την προστιθέμενη αξία της εργασίας.
β. ποιότητα
Δεν αρκεί όμως να ξέρει κάποιος την παραγωγική διαδικασία και να παράγει κάτι. Οφείλει να το παράγει σωστά, όχι μόνο στο δικό του "κομμάτι" της παραγωγής αλλά να διασφαλίζει την ποιότητα σε κάθε στάδιο της διαδικασίας και προ πάντων να αποδεικνύει και να εγγυάται την τελική ποιότητα, σύμφωνα με τις κοινά αποδεκτές διαδικασίες και τα κοινά κριτήρια ποιότητας (προδιαγραφές, πιστοποιήσεις κ.ά.).
Χρειάζεται η συνεργασία των παραγωγών με τους προμηθευτές των πρώτων υλών, αλλά και των ειδικών που μπορούν να διασφαλίσουν αυτή την ποιότητα και τις διαδικασίες, όπως είναι τα πανεπιστήμια και οι δημόσιες υπηρεσίες (πιστοποιήσεις).
Για να αναδείξουμε λοιπόν την Ελλάδα της ποιότητας σε επώνυμα προϊόντα, που θα αποδώσει αυτά που αξίζει σε όσους συμβάλουν σε αυτή την προσπάθεια, θα πρέπει να συνεργαστούν πάνω στο σχέδιο ανάπτυξης παραγωγοί, πανεπιστημιακοί και πολιτικοί με κοινούς στόχους και φιλοδοξίες για τον τόπο.
• Παραγωγοί, που θα διεκδικήσουν με σχέδιο, συλλογικά και με κάθε δυνατό νόμιμο μέσο ό,τι τους αναλογεί. Όσο ο καθένας παλεύει μόνος του, η θέση του σε μια μακριά αλυσίδα παραγωγής και προώθησης είναι αρκετά ευάλωτη, ενώ η προσωπική ρουσφετολογική εξυπηρέτηση μόνο δεινά έχει επιφέρει στον τόπο.
• Πανεπιστημιακοί που αντιλαμβάνονται τη σημασία του πανεπιστημίου στο πλαίσιο του εθνικού στόχου ανάπτυξης της οικονομίας μας, τη σημασία της γνώσης στην ανάπτυξη και ξέρουν πώς να μεταφράσουν την "ακαδημαϊκή γνώση" σε γνώση που αξιοποιεί η κοινωνία.
• Πολιτικοί, για να μεταφέρουν στην κεντρική διοίκηση – κράτος τα προβλήματα ή τις δυνατότητες της "επικράτειάς" τους (οι άνθρωποι της κεντρικής διοίκησης είναι αδύνατον να γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες της κάθε περιοχής) και όχι να παραμορφώνουν το σχέδιο για εξασφάλιση πελατειακών σχέσεων.
Μπορούμε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και να δημιουργήσουμε τις "δικές μας δουλειές", αρκεί :
• να αξιοποιήσουμε τις πολλές κρυφές δυνατότητες του λαού μας,
• να οικοδομήσουμε τις νέες συλλογικότητες και
• να προωθήσουμε τις συνέργειες μεταξύ τους.
Έτσι, εκτός των άλλων, εξασφαλίζουμε την αυτάρκεια και την οικονομική αυτονομία της χώρας.
ΘΥΜΙΟΣ ΣΑΛΙΑΧΗΣ
ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΣΑΛΙΑΧΗ
Μέλη του δικτύου «αλληλεγγύη για όλους» στα Τρίκαλα
Αφήστε το σχόλιό σας