Ας αφήσουμε κατά μέρος τον υπέροχο ενικό, που τόσο πολύ ταιριάζει με το ανοιχτό πουκάμισο χωρίς γραβάτα, και το εν γένει ύφος μιας οικειότητας που έχει γίνει η ανήκεστος βλάβη της χώρας. Υποθέτω ότι ο ενικός ήταν το λιγότερο για την πυρόπληκτη κυρία. Οταν τρως χαστούκι, έστω και λεκτικό, τα υπόλοιπα συμπτώματα της ανάγωγης συμπεριφοράς περνούν σε δεύτερη μοίρα. Προσέχεις μόνον μη φας καμιά κλωτσιά, επειδή γνωρίζεις ότι δεν μπορείς να ανταποδώσεις το χαστούκι, αφού ο δράστης είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός, που εδέησε να σε επισκεφθεί για να σε ευεργετήσει για την απώλεια της περιουσίας σου, ενδεχομένως δε να σε παρηγορήσει και για την απώλεια των δικών σου. Υποθέτω λοιπόν ότι η κυρία θα έμεινε άφωνη όταν άκουσε τον πρωθυπουργό να της λέει: «Και να σου έδινα τα 2.000 ευρώ που υποσχέθηκα τώρα θα τα είχες ξοδέψει». Περιφρόνηση; Κοινώς έλλειψη δημοκρατικής αγωγής από έναν πρωθυπουργό, που δεν κατέλαβε τα Χειμερινά Ανάκτορα με πραξικόπημα όπως οι δάσκαλοί του οι μπολσεβίκοι, αλλά εξελέγη, ίσως δε και με την ψήφο της κυρίας. Ελλειψη δημοκρατικής αγωγής; Ελλειψη αγωγής νέτα σκέτα. Επίδειξη «μαγκιάς», μιας αρετής που ο πολιτισμός της ατάκας έχει αποθεώσει. Οσο πιο μάγκας είσαι, τόσο πιο άξιος είσαι. Και ο πιο μάγκας απ’ όλους κυβερνάει.

   Μην αρχίσετε να μου λέτε πως το επεισόδιο δείχνει ότι ο Τσίπρας έχει αντιληφθεί ότι το οικοδόμημα που τον στήριξε καταρρέει και τον έχει καταλάβει πανικός. Κανένας πανικός. Ούτε όταν διαψεύδει αυτό που βλέπουν όλων τα μάτια, τις κλούβες μπροστά στο Μέγαρο Μαξίμου, ούτε όταν υβρίζει την πυρόπληκτη κυρία – διότι περί ύβρεως πρόκειται. Είναι απολύτως ψύχραιμος, κάνει αυτό που πάντα έκανε, και είναι το μόνο που ξέρει να κάνει. Πολιτεύεται ως Ελληνας μάγκας. Και ξέρει πως απευθύνεται σε ένα μέρος της κοινωνίας που πιστεύει ότι η μαγκιά της εξασφαλίζει τις δημοκρατικές της ελευθερίες, η αγένεια δείχνει δημοκρατικό θάρρος και η έλλειψη αγωγής είναι η έκφραση της αγνής λαϊκής ψυχής. Θράσος, αγένεια, όπου τον παίρνει εννοείται. Την ίδια μαγκιά πήγε να πουλήσει στην Ευρώπη, τον καταχέριασαν, ο τράχηλός του εκάμφθη και, προκειμένου να δείξει στο ιθαγενές κοινό του ότι αυτός παραμένει ο μάγκας των μαθητικών καταλήψεων, εξαντλεί τώρα τη μαγκιά του στο Κοινοβούλιο ή στην πυρόπληκτη κυρία.

   Η ποιότητα της πολιτικής ζωής θα ήταν εντελώς διαφορετική αν ο πρωθυπουργός χρησιμοποιούσε τη «μαγκιά» του ως ρητορικό τέχνασμα του λαϊκισμού του. Θα μπορούσε έτσι την κατάλληλη στιγμή να την εγκαταλείψει, προκειμένου να διασώσει κάτι από τη χαμένη αξιοπρέπεια της Αριστεράς. Δεν θα ήταν ο Τσίπρας, θα μου πείτε. Διότι ο Τσίπρας που αγαπήσαμε είναι αυτό το ανάγωγο παιδί που ξέρει να πολιτεύεται ως μάγκας. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.