Μεταξύ των ανθρώπων, πάντα θαύμαζα εκείνους τους σπάνιους και ξεχωριστούς. Εκείνους συγκεκριμένα που το καλούπι τους χτίστηκε με πλούτο ασύγκριτης ομορφιάς. Στα μάτια τους καθρεφτίζεται αδιαλείπτως μια αλήθεια. Το χαμόγελο σχηματίζεται αβίαστα στο πρόσωπο τους. Έχουν μια αύρα ηρεμίας και ασφάλειας. Θα σου δώσουν σε αφθονία τα πάντα. Θα σου εκφραστούν και θα σου ευχηθούν το καλύτερο. Υπάρχει άραγε μεγαλύτερο χάρισμα από το να είναι κανείς πλούσιος συναισθηματικά;
Υπάρχει μεγαλύτερο χάρισμα απ’το να παίρνει κανείς χαρά, απλώς και μόνο επειδή βοηθάει και προσφέρει δίχως να περιμένει αντάλλαγμα; Μια καλημέρα, ένα πρωινό, ένα κέρασμα, μια συμβουλή. Οτιδήποτε χρειαστεί για να σχηματίσουν στο πρόσωπο των υπολοίπων ένα ειλικρινές χαμόγελο. Και αυτό είναι αρκετό. Έχουν πλουτίσει λίγο ακόμα μέσα τους.
Μα ο κόσμος εκτιμά εκείνους τους ανθρώπους; Η αξία του πραγματικού φαίνεται να χωλαίνει στις μέρες μας. Άνθρωποι όπως εκείνοι αντιμετωπίζονται με καχυποψία και πληρώνονται με εκμετάλλευση. «Την μέρα που φυτεύεις τον καρπό, δεν είναι η μέρα που τον απολαμβάνεις» λένε. Και θαρρώ πως ισχύει. Τις περισσότερες φορές το ευχαριστώ είναι ένα συναίσθημα απογοήτευσης. Ίσως και γι’αυτό να σπανίζουν τελικά, καθώς αντί να νιώσουν πως εκτιμούνται, νιώθουν πως θυματοποιούνται.
Μα όσα και να τους παίρνουν, δεν φαίνεται να αδειάζουν. Η καλοσύνη και η δοτικότητα τους παραμένουν αλώβητες. Και σε έναν φαύλο κύκλο, όπου δίνουν ξανά και ξανά..εκείνοι νιώθουν νικητές. Είναι άραγε χάρισμα ή κατάρα;
Αφήστε το σχόλιό σας