Του Ηλία Γιαννακόπουλου, Φιλολόγου
«Στην πολιτική είναι τα μέσα που καθαγιάζουν τον σκοπό και ποτέ ο σκοπός τα μέσα» (Αλμπέρ Καμύ).
Μία χώρα για να επιβιώσει στις σύγχρονες συνθήκες χρειάζεται Στρατηγική και Ηγεσία. Η επιτυχής επιλογή και των δύο συνιστά το μέγιστο επίτευγμα μιας υγιούς και ευνομούμενης Δημοκρατίας.
Σε μία τέτοια Δημοκρατία και Χώρα οι κομματικές συγκρούσεις και οι πολιτικές διενέξεις δεν είναι εκ προοιμίου διαβρωτικές της πολιτικής ισορροπίας και της εθνικής ενότητας. Ωστόσο, η πολιτική νηνεμία επωάζει την εθνική συνοχή, αφού ενισχύει τους εθνικούς αρμούς.
Αλλά…Η Ελλάδα μας σήμερα δεν έχει την πολυτέλεια ενός ιδιότυπου πολιτικού διχασμού.
Ο “ανένδοτος” του κ. Τσίπρα μπορεί να συσπειρώνει τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, αποσυσπειρώνει, όμως, τους πολίτες από την υγιή λειτουργία της Πολιτικής και της Δημοκρατίας. Όταν η δράση μεταφέρεται από την Βουλή στους δρόμους ή στις τηλεοράσεις ενέχει πολλούς κινδύνους.
Ο Πρωθυπουργός ας δώσει μία πιο πειστική απάντηση στο θέμα των παρακολουθήσεων. Όσο θα αιωρούνται τα αναπάντητα ερωτήματα και τα πιεστικά “γιατί”, τόσο το πολιτικό κλίμα θα πολώνεται και θα τίθενται θέματα ηθικής και θεσμικής λειτουργίας του πολιτεύματος.
Τελικά οι παρακολουθήσεις συνιστούν μία αναγκαία λειτουργία του κράτους (εθνική ασφάλεια…) ή μία εκτροπή, όπως διατείνεται η αντιπολίτευση;
Το ΠΑΣΟΚ οφείλει και μπορεί να λειτουργήσει εξισορροπιστικά και να προβάλει τις πάγιες θέσεις του πως, ως κόμμα επιδιώκει την συναίνεση και τις πολιτικές συγκλίσες και όχι την τεχνητή πόλωση. Να διεκδικήσει μία θέση στην κομματική διαμάχη μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, όχι υποχρεωτικά με το προσωπείο ενός “πολιτικού ειρηνοποιού” ,αλλά με εναλλακτικές πολιτικές και κοινωνικές προτάσεις.
Τα πολιτικά και κομματικά άκρα σε μια δημοκρατία φανατίζουν τα πλήθη και πυρπολούν το ήπιο κλίμα. Γι αυτό χρειάζονται εκείνα τα κόμματα που μπορούν να χτίζουν γέφυρες συνεννόησης, χωρίς αυτό να σηματοδοτεί πως είναι παρακολούθημα ή συμπλήρωμα κάποιου εξ αυτών των δύο άκρων.
Εν τω μεταξύ τα κόμματα αλληλοκατηγορούνται με καταγγελίες του τύπου: ”Οι παρακολουθήσεις είναι μία συντελεσμένη συνταγματική εκτροπή” ή πως η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ για αποχή από τις ψηφοφορίες στην Βουλή συνιστά έναν “κοινοβουλευτικό και πολιτικό ακτιβισμό” και γιατί όχι για άλλους μία “ανέξοδη επαναστατική γυμναστική”.
Οι Πολιτικοί Ηγέτες λειτουργούν ως “πολλαπλασιαστές” της εθνική ισχύος. Όταν, όμως, στοχεύουν αποκλειστικά στον προσπορισμό κομματικών πλεονεκτημάτων και με την στάση τους υπονομεύουν τις βασικές λειτουργίες του κοινοβουλίου, τότε λειτουργούν ως “διαιρέτες” της κοινωνικής γαλήνης, της πολιτικής ευρυθμίας, της οικονομικής σταθερότητας και γενικά της εθνικής ισχύος.
Η Εθνική Στρατηγική, ως η σύζευξη Μέσων και Σκοπών, υπονομεύεται από την τραχύτητα των κομματικών συγκρούσεων και των προσωπικών φιλοδοξιών.
Έχει η Ελλάδα σήμερα αυτήν την πολυτέλεια του “πoλιτικού διχασμού” στο όνομα των “κομματικών τακτικισμών”;
Θα ήταν τραγικό και εθνοκτόνο να δικαιωθεί η ρήση του Λένιν:
“Στην πολιτική, ηθική δεν υπάρχει, υπάρχει μόνον σκοπιμότητα”.
Ελλάδα, QUO VADIS (Πού πας);
