Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Διάβασα πριν από ένα-ενάμιση μήνα, τέλη Ιουνίου περίπου, σε αρκετά blogs που ασχολούνται με τα λεγόμενα «Εθνικά Θέματα» : «Ξυπνήστε Έλληνες… Οι δίπλα μας ετοιμάζονται… Μετά θα είναι αργά. Η Τουρκία ασκεί καθημερινά στρατιωτικό εκβιασμό εις βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου, οι Ελληνοτουρκικές διαφορές αποτελούν ένα διαχρονικό πρόβλημα με σταθερή αναβάθμιση τουρκικών προκλήσεων-διεκδικήσεων, παρά την κατά διαστήματα ύφεση-εκτόνωση εξαιτίας κυρίως των ελληνικών υποχωρήσεων.Σήμερα, βρισκόμαστε στο παρά ένα της επίθεσης των τούρκων εναντίον του Ελληνισμού. Ούτε η Αθήνα ούτε η Λευκωσία ακούνε τι καθημερινά οι Τούρκοι βροντοφωνάζουν. Από το 1956 (για να μην αναφερθώ στο 1938 και στον ελληνοκτόνοΑτατούρκ…) μας απειλούν με αφανισμό . Ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Ακάρ, το είπε πολύ καθαρά : «Δεν εποφθαλμιούμε τα εδάφη κανενός. Απλά θα πάρουμε πίσω αυτά που είναι δικά μας».
Κάτι μου θύμιζε. Έψαξα στο αρχείο μου. Όταν έφτασα στο 2012, πριν από 8 χρόνια, βρήκα αυτό που έψαχνα. Σε ένα παρόμοιας θεματολογίας blog, διάβασα : « Οδεύουμε νομοτελειακά προς εθνική τραγωδία, με τραγικά ανεπαρκές ή ιδεοληπτικό πολιτικό προσωπικό. Ο μόνος πυλώνας που κρατά, είναι οι ένοπλες δυνάμεις του Έθνους. Για αυτό και μόνο οι Τούρκοι δεν χτύπησαν ακόμη. Διότι δεν είναι 100% σίγουροι (ακόμη…) για την επιτυχή έκβαση του χτυπήματος».
Όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, παρά τις «Ελληνικές υποχωρήσεις» ή το «ανεπαρκές Ελληνικό πολιτικό προσωπικό», οι Τούρκοι εξακολουθούν – και μάλιστα οξύνουν- τις προκλήσεις, διεκδικήσεις και επιθετικές ενέργειες αλλά…. δεν χτύπησαν ακόμα.Τι να σημαίνει αυτό; Ποιες σκέψεις, ποιοι συνειρμοί, ποιες αναλύσεις, ποιες πληροφορίες οδηγούν και πάλι στην καλλιέργεια φοβικών συνδρόμων στους Έλληνες; Άλλαξε η δυναμικότητα των Ενόπλων μας Δυνάμεων; Χάσαμε συμμάχους; Υποχώρησε κι άλλο η επάρκεια του πολιτικού μας προσωπικού; Μάλλον το αντίθετο συνέβη. Οι Ένοπλες Δυνάμεις μας έχουν γίνει ισχυρότερες, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί έχουν «ξεσπαθώσει» εναντίον της τούρκικης επιθετικότητας και η κυβέρνηση μάλλον με σύνεση πορεύεται απέναντι σε έναν απρόβλεπτο αλλά και αμετροεπή γείτονα που το έχει πλέον παρατραβήξει το σχοινί.
Τι να σκεφτούμε; Είχα ρωτήσει τότε, το 2012, τον γεωπολιτικό αναλυτή, καθηγητή Γιάννη Μάζη: Σύμφωνα με την ισραηλινή οικονομική ιστοσελίδα Globes, η Τουρκία είναι «ο τραμπούκος» της Μεσογείου» διότι συνεχίζει τις πέσεις στις γαλλικές κινεζικές και ρωσικές εταιρείες που ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν στον β’ γύρο αδειοδότησης για τα κυπριακά οικόπεδα στην ΑΟΖ του νησιωτικού κράτους. Τι μπορεί να περιμένει κανείς από έναν «τραμπούκο της Μεσογείου» σε αντιπαράθεση με την Ελλάδα;
Και μού είχε απαντήσει: « Ο τραμπουκισμός δεν οφελεί τον τραμπούκο. Στην εξωτερική πολιτική δεν υπάρχουν διαρκείς εχθρότητες και διαρκείς φιλίες, υπάρχουν μόνο διαρκή συμφέροντα. Συνεπώς, ουδείς είναι διαρκώς φίλος ή διαρκώς εχθρός. Μπορεί όμως να έχει διαρκώς ή όχι κοινά συμφέροντα με την Ελλάδα. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζω και τις ελληνο-τουρκικές, τις ελληνο-ισραηλινές ή τις ελληνο-αμερικανικές σχέσεις κ.τ.λ. Εάν η Τουρκία εγκαταλείψει τον νεο-οθωμανικό ηγεμονικό μεγαλοϊδεατισμό της μπορεί να κάμει πολλά θετικά βήματα προς την Ελλάδα και η Ελλάδα προς αυτήν. Οι λαοί των δύο χωρών δεν έχουν τίποτα να μοιράσουν μεταξύ των. Οι ανερμάτιστοι όμως, επιθετικοί ή και ολιγωρούντες πολιτικοί των δύο χωρών μπορούν να δημιουργήσουν πολλά προβλήματα για την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή της Ν/Α Μεσογείου. Πάντως οι Έλληνες πολιτικοί δεν μπορούν να θεωρηθούν επιθετικοί εναντίον της Τουρκίας».
Συγχωρήστε μου τον ακραίο χαρακτηρισμό αλλά αυτό πού μου είχε πει ο κ. Μάζης, ήταν μια ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ. Συνεπώς, δυο κουβέντες προς τους αναγνώστες διαφόρων εθνικιστικών τάσεων Μ.Μ.Ε. : Το να κάνουμε υπομονή και να μην απαντάμε με την ίδια επιθετικότητα στους αλαζόνες Τούρκους που για να δείξουν ισχυροί, καταστρέφουν μνημεία όπως η Αγία Σοφία, δεν είναι πάντα ένδειξη αδυναμίας. Σήμερα εν πάση περιπτώσει, ένδειξη σωφροσύνης είναι.
Αφήστε το σχόλιό σας