Γράφει η Ιωάννα Χαρμπέα κοινωνιολόγος /συγγραφέας
Κάποτε όχι πολύ παλιά ήταν η Φύση μια όμορφη κοπέλα κατάξανθη με άσπρο πρόσωπο και πανέμορφα γαλάζια μάτια σαν τη θάλασσα. Και συχνά άλλαζε όψη και φόρεμα… Πότε φορούσε εκείνο το κατάλευκο σαν νυφικό φόρεμα και γέμιζε όλη η πλάση με χιόνι.. Άλλοτε ένα μουντό γκρίζο και μετά έβρεχε ..πότε εκείνο το λαμπερό και φωτεινό πορτοκαλοκόκκινο και ερχόταν καλοκαίρι και πότε πράσινο με κεντημένα θαρρείς λουλούδια από όλα τα χρώματα. Φορούσε αρώματα φυσικά – οικολογικά και ευωδίαζε ο τόπος. Όταν ήταν σε ηλικία γάμου πολλά παλικάρια την πλησίαζαν γι αυτό το σκοπό.. Εκείνη όμως ήθελε κάποιον ξεχωριστό. Κάποιον να ξεχωρίζει και να ηγείται , κάποιον με κορώνα όπως έλεγε.. Τώρα η κορώνα τι ήταν; Ένα καπέλο έστω ή στέμμα οπωσδήποτε όμως δείγμα εξουσίας. Ένας τρελός επιστήμονας ήξερε τι ήθελε και την προσέγγισε για να της γνωρίσει τον ανάλογο. Και της γνώρισε τον Κορωναίο, έναν πανάσχημο και κακό άνθρωπο αλλά ήξερε να πλασάρει καλά τον εαυτό του(υπήρξε και διαφημιστής κάποτε) και όλοι πίστευαν ότι άξιζε.. Ξεγελούσε τον κόσμο έτσι ξεγέλασε και τη Φύση εφόσον δεν της έδειξε από την αρχή τον πραγματικό εαυτό του. Αλλά το έπαιζε πληγωμένος από τη ζωή και τους ανθρώπους. Η δε Φύση ήταν μια κοπέλα που λυπόταν πολύ τους ανθρώπους και δεν έδινε σημασία τόσο στην εξωτερική εμφάνιση έτσι λοιπόν τον συμπάθησε τόσο που η συμπάθεια της έφτασε μέχρι τον έρωτα και πολύ σύντομα το γάμο! Και αφού παντρεύτηκαν έκαναν ένα γιο που τον ονόμασαν Κορονοιό εφόσον ήταν και γιός του Κορωναίου! Η Φύση μετά το γάμο γρήγορα κατάλαβε την υποκρισία του άντρα της και τον κακό του χαρακτήρα. Κάθε μέρα την κακοποιούσε τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά . Έτσι λοιπόν μιας και ήταν πολύ δυναμική γυναίκα πήρε την απόφαση να τον χωρίσει και να γλιτώσει από όλο αυτό το μαρτύριο. Κράτησε όμως το γιο που είχε τον ίδιο χαρακτήρα με τον άντρα της και ακόμα χειρότερο και όταν μεγάλωσε μπήκε σε ένα μεγάλο διαστημόπλοιο και ταξίδευε από χώρα σε χώρα για να σπέρνει το θάνατο. Μισούσε τους ανθρώπους που ζούσαν αρμονικά με τη Φύση, τους ζήλευε. Ήθελε μόνο εκείνος να είναι το παιδί της Φύσης!!!! Το μοναχοπαίδι της! Η Φύση όμως του χε ξεκαθαρίσει πως κατά κάποια τρόπο όλα τα πλάσματα που ζουν σε αυτή είναι παιδιά της και τα αγαπάει εξίσου!
Εν τω μεταξύ ο τρελο – επιστήμονας που είχε κάνει το προξενιό στη Φύση τον βοηθούσε στο έργο του. Η Φύση αρρώστησε από το κακό της! Είχε μπλέξει σε μια κατάσταση άθλια γιατί ήθελε μεγαλεία.. Τώρα έβλεπε τα θετά παιδιά της τους ανθρώπους να χάνονται από ένα άλλο παιδί – γέννημα ενός αχρείου που την ξεγέλασε.
Ξέχασα να σας πω πως στην προσπάθεια ο Κορονοιός να καταστρέψει τους ανθρώπους πήρε κάποιους με το μέρος του και τους έβαλε σε μια διαδικασία καταστροφής της Φύσης της ίδιας του της μάνας δηλαδή για να της αποδείξει ότι οι άνθρωποι δεν την αγαπούν και θέλουν το κακό της, ώστε με αυτό τον τρόπο να καταφέρει να μονοπωλήσει την αγάπη της. Η Φύση όμως ποτέ δεν το πίστεψε αυτό ήξερε ότι έκαναν οι άνθρωποι εναντίον ήταν από άγνοια κινδύνου ότι μαζί με εκείνη θα αφανιστούν και οι ίδιοι εφόσον τους περιβάλλει και τους έχει στην αγκαλιά της κυριολεκτικά!
Σκέφτηκε πολύ λοιπόν η Φύση. Κάθε μέρα αναρωτιόταν τι να κάνει… Αλλά ο Κορωνοιός συνέχιζε να σπέρνει το θάνατο. Να σκοτώσει το παιδί της δεν της έκανε καρδιά. Ήταν σπλάχνο της έστω και από λάθος. Αλλά και πάλι αγαπούσε πολύ τους ανθρώπους οι οποίοι όμως με τη σειρά τους ζήλευαν την ομορφιά της και ήθελαν και εκείνοι να την καταστρέψουν . Τώρα όμως με όλα αυτά έτρεχαν από τις μεγαλουπόλεις στα καταπράσινα λιβάδια της μήπως και σωθούν , μετακινούνταν κινδυνεύοντας έτσι να ακουμπήσουν τον Κορονοιό και να νοσήσουν ή πεθάνουν.
Έτσι γίνεται φίλοι μου δε φταίει όμως η Φύση… Βασικά φταίνε όλοι εκείνοι που την καταπάτησαν , τη ρήμαξαν , την κατέστρεψαν , την έκαψαν . Εκείνοι που υπονόμευσαν για το συμφέρον ολόκληρο το οικοσύστημα. Αν οι άνθρωποι της φερόταν σωστά η Φύση ποτέ δε θα έκανε παιδί ή θα παντρευόταν τον Κορωναίο… απλά είχε απογοητευτεί από τους ανθρώπους!!!!!!
Και τώρα; Περιμένετε να ακούσετε με αγωνία το τέλος του παραμυθιού; Πολύ θέλω να το γράψω αλλά επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία θα δώσω σε εσάς τη σκυτάλη. Άνθρωποι, συμπολίτες μου και όλοι οι Έλληνες βάλτε το δικό σας τέλος με τις πράξεις σας και την υπευθυνότητα σας! Ξέρετε την ιστορία τη γράφουν οι άνθρωποι! Οι συγγραφείς και οι επιστήμονες μπορεί να προβλέπουν κάποια πράγματα αλλά το στυλό το κρατάτε εσείς! Το τέλος της ιστορίας είναι δικό σας! Μόνο δικό σας! Προσέξτε το τέλος να είναι καλό .Καμιά φορά και ο χειρότερος εχθρός ίσως λειτουργήσει λυτρωτικά και θετικά για συνετισμό και συμμόρφωση. Αρκετά με τις απώλειες ψυχών. Μείνετε σπίτι! Σπάστε την αλυσίδα θανάτου! Μη γίνεστε εσείς η αιτία για την εξάπλωση.
Ειλικρινά θέλω πάντα να τελειώνω τα κείμενα μου με αισιόδοξα μηνύματα. Αυτό ήταν το πρώτο κείμενο που αφήνω εσάς με τη συμπεριφορά σας να γράψετε το τέλος του παραμυθιού που ζούμε ή το δικό σας/μας τέλος. Εσύ αποφασίζεις!
