Του Γιώργου Μισιάκα
Στις 10 Μαρτίου του περασμένου έτους έκλεισαν όλες οι βαθμίδες της εκπαίδευσης, για να ακολουθήσει στις 14 Μαρτίου το κλείσιμο της εστίασης, όλων των δραστηριοτήτων που σχετίζονται με τον χώρο του θεάματος, καθώς και των ξενοδοχείων.
Στο διάστημα του ενός έτους που παρήλθε από τότε, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει επιβάλει ορισμένα από τα σκληρότερα απαγορευτικά μέτρα στον Ελληνικό Λαό.
Σύμφωνα με έρευνα του «Bloomberg» στα τέλη του περασμένου έτους, η Ελλάδα είναι μία από τις χειρότερες χώρες, προκειμένου να ζει κάποιος την εποχή του κορωνοϊού.
Συγκεκριμένα, την κατατάσσει στην 50η θέση ανάμεσα σε 53 χώρες, λαμβάνοντας υπ’ όψιν, μεταξύ άλλων, τα μηνιαία κρούσματα κορωνοϊού ανά 100.000 κατοίκους, το ποσοστό θνησιμότητας ανά μήνα, τους θανάτους ανά 1.000.000 κατοίκους από την αρχή της πανδημίας, το ποσοστό θετικότητας των τεστ κορωνοϊού, την πρόσβαση στα εμβόλια, αλλά και το πόσο αυστηρό είναι το «λοκντάουν».
Βεβαίως, σύμφωνα με την κυβερνητική προπαγάνδα, όλα δουλεύουν «σαν ρολόι»! Και ας έχει εκτιναχθεί το δημόσιο χρέος στα ύψη, ας έχει η ανεργία προ πολλού ξεπεράσει τα (ψευδή) επίσημα στοιχεία που την καταγράφουν στο 20%, ενώ ολοένα και περισσότεροι συμπατριώτες μας, ανεξαρτήτου ηλικίας και φύλου, αντιμετωπίζουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.
Από την άλλη, η αστυνομοκρατία και η καταστολή αυξάνονται ολοένα και περισσότερο.
Η εικονική πραγματικότητα, που παρουσιάζουν τα κάθε λογής κυβερνητικά «παπαγαλάκια», όχι μόνο στηρίζεται αποκλειστικά στις νοσηρές επιθυμίες των εντολοδόχων τους, αλλά και είναι αδύνατον να κρύβεται για πολύ καιρό ακόμη όσον αφορά τις μακροπρόθεσμες συνέπειές της.
Δεν χωρά αμφιβολία ότι η κυβέρνηση της ΝΔ ποντάρει στην μονιμοποίηση της κατάστασης εξαίρεσης, ώστε να ευοδωθούν οι ευρύτεροι διαπλανητικοί κυριαρχικοί σχεδιασμοί, τους οποίους η ίδια απλώς υπηρετεί ως πειθήνια εντολοδόχος.
Ταυτόχρονα, είναι φανερό ότι οι τωρινοί κυβερνητικοί διαχειριστές μοιάζουν να πετούν σε νέφη αλαζονείας, νομίζοντας ότι είναι (και αυτοί) «αναντικατάστατοι» κι επομένως μπορούν να επιβληθούν, με το «καλό» ή με το άγριο, στον Ελληνικό Λαό κατά το δοκούν.
Τα μέσα που χρησιμοποιούν τα θεωρούν δοκιμασμένα – επιτυχημένα, γι’ αυτό και τα βαφτίζουν «επιβεβλημένα».
Δείχνουν, μάλιστα, να πιστεύουν ότι η συνεχής επίδειξη πυγμής ή και ιδιαίτερης σκληρότητας, σε όσους αμφισβητούν αυτά τα μέτρα, θα αποδείξει και την καταλληλότητα της συγκεκριμένης κυβερνητικής διαχείρισης.
Ας θυμηθούν, όμως, ότι, όπως έλεγε κι ο Ηράκλειτος, «κανένας δεν περπατά στο ίδιο ποτάμι δυο φορές. Διότι το ποτάμι δεν είναι ποτέ το ίδιο, αλλά ούτε και ο άνθρωπος».
Ωστόσο, αυτό πρέπει να το γνωρίζουν και όσοι ισχυρίζονται ότι αντιπαλεύονται κάθε μορφή εκδήλωσης ανθελληνισμού, διότι σ’ αντίθετη περίπτωση όχι μόνο θα εκπλαγούν από την αδυναμία τους, αλλά, το κυριότερο, δεν θα κατανοήσουν ποτέ τους λόγους για τους οποίους αυτή εκδηλώνεται, με αποτέλεσμα την απογοήτευση και την εγκατάλειψη, όχι μόνο ενός αδιέξοδου «ακτιβισμού», αλλά πολύ περισσότερο κι αυτών ακόμη των ιδεών τους.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι θα αδυνατούν να κατανοήσουν ότι στην πραγματικότητα τις είχαν εγκαταλείψει προ πολλού και ότι τελικά έφτασαν στο σημείο να αγωνίζονται για αλλότριες υποθέσεις εξυπηρέτησης των πιο φθηνών και στενών συντηρητικών συμφερόντων ατομικού χαρακτήρα…
