Τι να πρωτοπεί κανείς για τα ζευγάρια…
Θυμάστε πως ξεκίνησε? Ήταν τότε που γνωριστήκατε και αγαπήσατε ο ένας τον άλλον. Τότε που θέλατε να ευχαριστήσετε, να χαρείτε, να απολαύσετε ο ένας τον άλλον… Εκείνο τον καιρό, «παλιά» δεν χαλούσατε χατίρι, ήσασταν δοτικοί, συγχωρητικοί, χαιρόσασταν με την χαρά, τα κατορθώματα, ακόμα και τις αδυναμίες… ο ένας του άλλου.
Θυμάστε την ερωτική έλξη? Τα αγγίγματα, τις ματιές, τα βιώματα, τα βράδια… Είμαι σίγουρος ότι θυμάστε! Δεν μπορεί να μην θυμάστε…
Κι όμως τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς. Τώρα υπάρχει κούραση, άγχος, αγωνία, υποχρεώσεις. Πολλές υποχρεώσεις. Υπάρχει πολύ δουλειά, φιλοδοξίες και πάλι υποχρεώσεις, και πάλι αγωνία… Τώρα υπάρχουν τα παιδιά, οι ανάγκες τους, οι προτεραιότητες, όλα όσα χρειάζονται – και δεν χρειάζονται.
Μετά τα παιδιά θα φύγουν, αλλά η κούραση θα μείνει. Το ίδιο και η απόσταση : η ψυχική απόσταση μεταξύ των δύο συντρόφων από μηδενική έχει γίνει χαώδης. Δεν βλέπουν καν ο ένας τον άλλον. Ή δεν θέλουν να τον δουν… Η απόσταση είναι η αδυναμία να ξαναθυμηθούμε, να ξαναεμπνευστούμε, να ξαναθελήσουμε ο ένας τον άλλον…
Από το «τότε», το «τώρα» και το «μετά», ας μείνουμε στο παρόν : Το περιβόητο «Εδώ και Τώρα». Και τώρα οι δυο σας λοιπόν. Με παιδιά, με υποχρεώσεις, με άγχος και αγωνίες. Ας μείνουμε στο παρόν, για να προλάβουμε το μέλλον : Αυτό που κανείς δεν θέλει κι όμως τόσοι πολλοί εκεί καταλήγουν.
Γιατί το τέλος σημαίνει τον χωρισμό, τον «θάνατο» μιας σχέσης που ξεκίνησε για να νικήσει τον χρόνο.
Και τώρα οι δυο σας. Ενώπιων των ευθυνών, των δυνατοτήτων και των αδυναμιών σας. Και πάνω απ’ όλα ενώπιων της επιθυμίας να αγαπάτε και να σας αγαπούν…
Γιάννης Ξηντάρας
Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου
