Ανά τακτά χρονικά διαστήματα ακούμε από όλα σχεδόν τα καθεστωτικά κόμματα να χρησιμοποιούν την έκφραση «εθνική στρατηγική», ακόμα και αν το περιεχόμενο των απόψεων του καθενός από αυτά έρχεται σε ολοκληρωτική σύγκρουση με αυτό που η ουσία της έκφρασης υποδηλώνει. Στην πολιτική ορολογία, Εθνική Στρατηγική αποτελεί ένα σύνολο στόχων και επιδιώξεων που καλείται να προωθήσει μια πολιτικοκοινωνική πλειοψηφία – συμμαχία για θέματα που σχετίζονται με τον ρόλο του Έθνους και του κρατικής του υπόστασης στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο καταμερισμό, την οικονομία και την παραγωγική βάση. Μ’ αυτή, λοιπόν, την έννοια, η κατεύθυνση, το ύφος και το «χρώμα» των μηνυμάτων για τις πολιτικές και τις συμμαχίες που θα πρέπει να έχει η Χώρα μας, έτσι ώστε να αναπτυχθεί η Εθνική Στρατηγική, δεν μπορεί να έχει ουδέτερο-αόριστο χαρακτήρα. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, υπάρχει μια χαώδης διάσταση απόψεων σχετικά με το πώς εννοείται η Εθνική Στρατηγική από τα συστημικά κόμματα και το πώς την αντιλαμβάνονται οι Συνειδητοποιημένοι Έλληνες. Όταν, λοιπόν, ομιλούμε περί Εθνικής Στρατηγικής, αναμφίβολα,αυτό δεν γίνεταιαπό μία τυχαία και αφηρημένη βάση. Δίνουμε την άποψή μας για θέματα που αφορούν το Ελληνικό Έθνος και συγκεκριμένα τις θέσεις μας για την Κοινωνία, την Οικονομία, την εφαρμογή της Δημοκρατίας, την λειτουργία του Κράτους, την σχέση μας με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη. Επομένως, με βάση τα παραπάνω, δημιουργούνται εύλογα τα παρακάτω ερωτήματα:
α) Κατά πόσο η απολύτως εξαρτημένη στάση των αλλεπάλληλων μνημονιακών κυβερνήσεων απέναντι στους δανειστές μας συνιστά Εθνική Στρατηγική;
β) Είναι Εθνική Στρατηγική η συσσώρευση νέων «υποχρεώσεων» απέναντι στους διεθνείς τοκογλύφους, η αύξηση του «χρέους», η συνεχιζόμενη «κινεζοποίηση» των Ελλήνων;
γ) Μπορεί να αποτελεί Εθνική Στρατηγική η συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης, η έλλειψη θετικών πρωτοβουλιών για την ανάπτυξη της Βιομηχανίας, της Γεωργίας, της Κτηνοτροφίας, της Αλιείας, της Βιοτεχνίας;
δ) Είναι Εθνική Στρατηγική ο ρόλος του Κράτους όχι ως εξυγιαινομένου φορέα, ο οποίος θα αποσκοπεί στην ανάπτυξη ενεργητικών και ευεργετικών πράξεων για την Κοινωνία, αλλά ως ενός «μεταβατικού» σταδίου όπου οι μέχρι πρότινος αρμοδιότητες του εκχωρούνται και εμπορευματοποιούνται σε μεγάλα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα;
ε) Αποτελεί Εθνική Στρατηγική η «υποχρέωση» της παροχής της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας σε διεθνή κέντρα αποφάσεων και η παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας του Τόπου σ’ αυτούς;
στ) Είναι Εθνική Στρατηγική η μετατροπή της Δημοκρατίας από ένα υγιές πλαίσιο έκφρασης, ελέγχου, διαφάνειας και αντιπροσώπευσης της Κοινωνίας και των αναγκών της σε δομές αντεθνικής χειραγώγησης και αντιλαϊκής καταστολής;
Με βάση τα παραπάνω ερωτήματα, το σκεπτικό απάντησης κάτω από το οποίο πρέπει να κινείται ο σύγχρονος πολιτικός λόγος των Ελλήνων Εθνικιστών, υποστηρίζει ότι όλα τα προαναφερθέντα δεν συνιστούν σε καμία περίπτωση Εθνική Στρατηγική, αλλά το τραγικό αποτέλεσμα μιας ολοκληρωτικά αρνητικής πολιτικής, την οποία ακολούθησανοι εναλλασσόμενες ελληνόφωνεςκυβερνήσεις των υπηρετών των εθνοκτόνων Μνημονίων. Κυβερνήσεις, οι οποίες ακολουθώντας πιστά, αδιαμαρτύρητα, αλλά και με προθυμία, τις εντολές των αφεντικών τους, σκόρπισαν τον όλεθρο και την καταστροφή στην Πατρίδα και τον Λαό που την αποτελεί. Η εθνοκτόνα πολιτική των κυβερνήσεων των Μνημονίων, παρέδωσε την σκυτάλη στην εξίσου καταστροφική κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας του κορονοϊού,ολοκληρώνοντας έτσι πλήρως την εξόντωση κάθε ζωτικής αναπτυξιακής ικμάδας στον Τόπο.
Η αυθεντική και ανθεκτική Εθνική Στρατηγικήαντανακλά την ανάγκη της προάσπισης της Ελληνικής Ταυτότητας σ’ όλους τους τομείς της Ζωής. Δεν μπορεί να σημαίνει την φτηνή και υπόδουλη λογική της συνέχισης μιας «καλύτερης» διαχείρισης των Μνημονίων από τους Νεοδημοκράτες φιλελεύθερους νυν υπηρέτες των διεθνών τοκογλύφων. Ούτε, βεβαίως, μπορεί να σημαίνει την στείρα και μίζερη επιστροφή στην «προ Μνημονίων εποχή», με μια ψευδεπίγραφη και επίπλαστη υλική ευημερία τόσο γερή στην βάση της όσο και τα «παλάτια από άμμο» στην παραλία. Αντιθέτως, Εθνική Στρατηγική σημαίνει σίγουρα την δημιουργία και την διαμόρφωση εκείνων των αναγκαίων συνθηκών που θα εξασφαλίζουν στην Πατρίδα και τον Λαό την Αυτάρκεια, την Ασφάλεια, την Αξιοπιστία και την Αξιοπρέπεια. Αυτή ακριβώς την Εθνική Στρατηγική επιχειρούν να δημιουργήσουν, με αξιοπρόσεκτη, εμπεριστατωμένη και σοβαρή μελέτη σε καθημερινή βάση, οι Έλληνες για την Πατρίδα, προκειμένου να υπάρξει ανόρθωση σήμερα και επιβίωση αύριο για το Έθνος των Ελλήνων. Η πολιτική συσπείρωση κάθε Συνειδητοποιημένου Έλληνα σ’ αυτήν την Εθνική Προσπάθεια είναι και καλοδεχούμενη και απαραίτητη.
Γιώργος Μισιάκας
