Ευάγγελος Σαμαράς: 2017-2014- 3 χαμένα χρόνια για τον Δήμο Τρικκαίων

Συνήθως όταν αναφερόμαστε σε μια χρονική περίοδο μετράμε από το προγενέστερο χρονικό σημείο έως το μεταγενέστερο.

 

 Σε αυτή την περίπτωση όμως θα πράξουμε το αντίθετο γιατί ο χρόνος δεν κύλησε προς τα εμπρός αλλά σταμάτησε στις εκλογές του 2014 όπως και η δυναμική που δειλά είχε αρχίσει να έχει αυτός ο Δήμος. Ας θυμηθούμε μαζί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της εποχής εκείνης.

 

Η εκλογή ενός νέου ανθρώπου, σύμφωνα με το κλίμα της εποχής εκείνης, ήταν επιβεβλημένη. Ήταν βλέπετε τα πρώτα χρόνια του μνημονίου και όλοι ήθελαν να ρίξουν το ανάθεμα σε ότι πρέσβευε το παλιό και να καλωσορίσουν το καινούργιο. Να καλωσορίσουν την ελπίδα για ένα νέο μέλλον που θα χτίζονταν από νέους ανθρώπους που θα δέσμευαν τη ζωή τους με τα μνημόνια και θα προσπαθούσαν πάση θυσία να βγουν από την θέση που οι προηγούμενοι τους είχαν φέρει. Αλλά εις μάτην. 

 

Όταν δεν προέρχεσαι από παρθενογένεση αλλά έχεις θητεύσει δίπλα σε αυτό που εσύ αποκαλείς «παλιό», δεν μπορείς να ξεφύγεις από τα στεγανά αυτά.

 

Ο δήμαρχος Τρικκαίων, λοιπόν, κ. Παπαστεργίου επιδόθηκε σε αυτό που είχε μάθει. 

 

Δελτία τύπου για έργα που θα …. γίνονταν , δελτία τύπου για έργα…. που σε δύο μέρες θα έπεφταν στις καλένδες (ευτυχώς που δεν προέβηκε ξανά στην έκδοση του περιοδικού <<εν δήμω>> ), πλήθος εργολαβιών ακόμη και για τις διαγραμμίσεις των διαβάσεων μέσα στη πόλη (που είσαι βρε Αζναουρίδη) και ταξίδια . Πολλά ταξίδια. Πόλη Άμπεργκ, Αντίπαρο και τώρα Ρωσία θυμίζοντας το μέντορα του (εκείνος είχε και Ισπανία).

Ξέχασε, σαν καθαρός πολιτικός και όχι σαν αυτοδιοικητικός , τις υποσχέσεις για λαϊκές συνελεύσεις , την «Μέρα του Δημάρχου» ,την υπόσχεση για εκ περιτροπής συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου σε πρώην Καποδιστριακούς δήμους, την εκλογή του συμπαραστάτη του δημότη αλλά ακόμη και τη λειτουργία της Επιτροπής διαβούλευσης. Δεν τίμησε καν την συμμετοχή μας στο δίκτυο των πόλεων με τα ποτάμια αφήνοντας αυτά να μετατραπούν είτε σε ζούγκλα (βλέπε Αγιαμονιώτης ) είτε σε έλη (βλέπε γέφυρα Αρριανού και κάτω) ακυρώνοντας την προσπάθεια της περιφέρειας αλλά ακόμη και το πρόσφατο συνέδριο που έγινε στη πόλη μας.

 

Έδειξε αγνωμοσύνη προς τα χωριά που τον στήριξαν με όλη τους την δύναμη στερώντας από αυτούς το πολυτιμότερο αγαθό που είναι το νερό (βλέπε Καλονέρι) αλλά και άφησε στο έλεος του θεού το πλατανοδάσος Μπάτζιου (που το πρώτο χρόνο μετά την εκλογή του μοίραζε στους παρευρισκόμενους σακούλες για τα απορρίμματα τους). Ίσως , να τον επηρέασε η δημόσια ομολογία του Προέδρου κάποιου συλλόγου (σε ραδιοφωνική αντιπαράθεση με τη Χρύσα Ντιντή) ότι ο δήμαρχος έχει στρέψει προς τα εκεί το ενδιαφέρον του γιατί ο προκάτοχος του δεν το είχε κάνει και ο δήμαρχος τους στηρίζει σε ανταλλαγή της στήριξης που έλαβε.

Δε προσπάθησε να νιώσει την ανάσα των πολιτών. Τόσες μέρες μετά την απόφαση για την εγκατάσταση μονάδας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με την καύση βιορευστών στο Βαλτινό δεν έκλεισε το Δημαρχείο. Δεν κάλεσε το κόσμο να αντιδράσει. Αρκέστηκε σε μια επιστολή τυπική και «ξύλινη». Όπως και το ενδιαφέρον. Ίσως, να βρίσκεται στο ίδιο πνεύμα με την ραδιοφωνική δήλωση της περιφερειακού του αντιδημάρχου «ότι μπορεί ας κάνει ο κόσμος>>.

 

Λειτουργώντας σαν ορκωτός λογιστής σε μια κλειστή επιχείρηση προσπάθησε να μαζέψει οφειλές με κατασχέσεις σε λογαριασμούς δημοτών διαγράφοντας όμως με περισσή ευκολία χρέη του δήμου. Λόγω 5ετίας δήλωσε ,ξεχνώντας μια συγνώμη έστω, γιατί μέλος της 5ετίας δημιουργίας αυτών των οφειλών ήταν και ο ίδιος.

 

Το αναπτυξιακό όραμα για τη πόλη βυθίστηκε μαζί με τις βάρκες του Ληθαίου. Ούτε ενίσχυση των επαγγελματικών θερμοκοιτίδων για νέους επαγγελματίες, ούτε ενίσχυση της κτηνοτροφίας, ούτε παραχώρηση εκτάσεων για σε νέους αγρότες για πρότυπες καλλιέργειες, ούτε δημιουργία κέντρου επαγγελματικών δεξιοτήτων, ούτε ψηφιακό δημοπρατήριο, ούτε καμία συζήτηση για το ΒΙ.ΠΑ, μήτε την ετήσια έκθεση μεταχειρισμένων φορτηγών αλλά και κανένα πλάνο ανάπτυξης του τουρισμού.

 

Το χειρότερο όμως για το κ. Παπαστεργίου και τη παρέα του δεν είναι ότι είναι μια κακή Δημοτική Αρχή. Το χειρότερο είναι ότι το ποτάμι των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων παρέσυρε όλα όσα είχε βασίσει ο κόσμος στη νεολαία. Στο καινούργιο. Στο διαφορετικό. Στην ελπίδα για ένα δρόμο. Μια διέξοδο μέσα από τη λογική της δουλειάς.