Τα τελευταία 4 χρόνια που η κρίση άρχισε να δείχνει με τον πλέον έκδηλο τρόπο την παρουσία της οι συζητήσεις για το μέλλον αυτού του τόπου συνεχώς αυξάνονται.
Άλλες είναι μικρής διάρκειας που απλά γίνονται για να λειτουργήσουν ως ψυχοθεραπεία όταν οι συνομιλητές διαπιστώνουν ότι αμφότεροι έχουν το ίδιο πρόβλημα και άλλες είναι λίγο μεγαλύτερες σε χρονικό διάστημα με διαπιστώσεις και με ελπίδες ότι τα λεγόμενα θα γίνουν η αφορμή για την έξοδο από το τούνελ.
Σε αρκετές από αυτές οι συνομιλητές μου είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στην δική τους πίστη ότι οι νέοι που βγαίνουν στο χώρο εργασίας αλλά και εκείνοι που είναι άνεργοι θα ριχτούν με τα μούτρα στην βελτίωση και στην αύξηση της αγροτικής παραγωγής αλλά και της κτηνοτροφίας καθώς είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος να συμμαζευτεί η οικονομία αυτού του κράτους.
Φρούδες ελπίδες. Τίποτα από αυτά δεν θα γίνει όπως και δεν έγινε. Γιατί έτσι μας αρέσει. Γιατί έτσι μας συμφέρει. Γιατί κατά βάθος δεν θέλουμε ούτε εμείς οι ίδιοι να αλλάξουμε. Γιατί συμφέρει τους κυβερνώντες να μας ρίχνουν μικρές δόσεις ηρεμιστικού από το να μας δώσουν το αντιβιοτικό που θα συνέλθουμε. Δεν είναι κάτι καινούργιο καθώς η τακτική αυτή έρχεται από παλιά.
Έρχεται από την εποχή :
1) Που φτιάχναμε τεράστια δημαρχεία, αγοράζαμε μηχανήματα αλλά είχαμε συμβασιούχους στις θέσεις των υπαλλήλων για να είναι ανακυκλώσιμοι και χρήσιμοι για τις εκλογές.
2) Που θέλαμε όλοι να ξεπεράσουμε σε περιουσία και μυαλό τον Ωνάση κερδίζοντας χρήματα από το χρηματιστήριο χωρίς να αναρωτηθούμε πως γίνεται σε ένα παιχνίδι να κερδίζουν όλοι και να μη χάνει κανείς.
3) Που αντί να μιλήσουμε για την ανάπτυξη της γεωργίας εμείς βάζαμε λαμπογυάλια (φωτοβολταϊκά) στα χωράφια για να τα κονομήσουμε αφού είχαν τελειώσει τα χρήματα που είχαμε πάρει από την αγρανάπαυση των χωραφιών.
4) Που έφτασε ένα χωριό της Λάρισας στο οποίο, σύμφωνα με τις επιδοτήσεις, η κτηνοτροφία ανθούσε να είναι το μέρος που είχε τις περισσότερες porshe στην Ελλάδα.
5) Που μας βόλευε όλους τους επαγγελματίες η απόφαση να μη χρειάζεται να πας στην εφορία για το «τρύπημα» των τιμολογίων στην αρχή κάθε έτους όπου έπρεπε να παρουσιάσεις τη φορολογική και την ασφαλιστική σου ενημερότητα με αποτέλεσμα τα χρέη των επαγγελματιών να εκτοξευτούν. Υπήρχαν, πέραν των οικονομικών δυσκολιών της κρίσης, αρκετοί που μη πληρώνοντας τις υποχρεώσεις τους και βλέποντας κοντόφθαλμα έριχναν εξευτελιστικά τις τιμές λειτουργώντας αθέμιτα προς εκείνους που πλήρωναν κανονικά τραβώντας και εκείνους προς το βούρκο.
6) Που θεωρούνταν επαναστατική γυμναστική να μη πληρώσεις τον ΕΝΦΙΑ, τα διόδια και την ΔΕΗ.
7) Που έμοιαζαν με εξωγήινοι όσοι δεν είχαν τραπεζικές κάρτες ή τουλάχιστον ένα διακοποδάνειο.
Κάπως έτσι φτάσαμε στη κάρτα αλληλεγγύης και τώρα στο κοινωνικό μέρισμα καθώς ελάχιστοι αναρωτιούνται ποιοι τα δίνουν και για πόσο καιρό θα μπορούν οι κυβερνώντες να τα παίρνουν από συγκεκριμένες επαγγελματικές τάξεις.
Κάπως έτσι οδηγηθήκαμε και στην κλήρωση των 1.000 ευρώ για την χρήση καρτών γιατί πάλι κάτι έπρεπε να μας τάξουν για να τις χρησιμοποιήσουμε. Κάπως έτσι προσπαθούν να σου πουν με ποιο τρόπο θα γλυτώσεις το πλειστηριασμό της κατοικίας σου από το να προσπαθήσουν να σου ανεβάσουν το βιοτικό σου επίπεδο και να τη ξεχρεώσεις μόνος σου. Κάπως έτσι κάθε Οκτώβριο σου λένε ότι θα αλλάξουν τα τέλη κυκλοφορίας που πληρώνεις τον Δεκέμβριο για να νομίσεις ότι είναι η τελευταία φορά που πληρώνεις το αυξημένο ποσό. Κάπως έτσι ανακαλύφθηκε το «ενεργειακό πιστοποιητικό» για να δώσουν λίγη δουλειά στους Μηχανικούς που δεν έχουν αντικείμενο μετά την κατάρρευση της οικοδομικής δραστηριότητας.
Κάπως έτσι σου λένε ότι σε συμφέρει φορολογικά να χωρίσεις έστω και εικονικά και αυτό μπορείς να το κάνεις γρήγορα πλέον σε ένα συμβολαιογράφο γιατί οι αγοροπωλησίες ακινήτων είναι στα τάρταρα.
Γαλουχηθήκαμε με την άποψη ότι καλός είναι αυτός που δίνει και όταν δίνουν δύο καλός είναι αυτός που δίνει τα περισσότερα χωρίς να μας απασχολεί το πως, που αλλά και το πότε θα μας δοθούν τα υποσχόμενα.
