– Ο π ο λ ι τ ι σ μ ό ς κ ι ε μ ε ί ς –
Αφιέρωμα από τον επαναπατριζόμενο Θεσσαλό Πολίτη-συγγραφέα Βάιο Φασούλα
Πριν περάσουμε στο φθινοπωρινό μας αφιέρωμα, θα ξεκινήσουμε με μια «τηλε» ατάκα, στην οποία, σε παγκόσμιο επίπεδο (πρώτη θέση έχει η Ελλάδα) την θεωρούμε πρωταγωνιστή των κακών, άσχημων, αποπροσανατολιστικών, προπαγανδιστικών και επικίνδυνων πραγμάτων:
«Διαβάστε! Πολίτες, διαβάστε! Κλείστε τα σαχλοκάναλα και διαβάστε. Κι εσείς που έχετε τη δύναμη της διακίνησης του Λόγου…, Εφημερίδες, Ιστοσελίδες, διαδικτυακές πλατφόρμες κ. ά., μην τον πνίγεται και μην τον προσπερνάτε. Τον πνιγμό του θα ακολουθήσει και ο δικός σας. Μην υποτιμάται τη νοημοσύνη των Πολιτών που ασκούν κριτική στα κομματικά δρώμενα και στους πρωταγωνιστές της καταστροφής. Είναι αυτοί, οι επιλεγμένοι από μας, δυστυχώς, επιβήτορες που τους βλέπουμε να εκτελούν τις δουλειές τους πηδώντας από κανάλι σε κανάλι σαν τις μαϊμούδες που κρέμονται στα δέντρα και μας δείχνουν τα μεριά τους… εκεί που μας έχουν γραμμένους…»
Φθινοπωρινό αφιέρωμα για τα μέλη της ΕΕΛΣΠΗ, στους Απόδημους και Γηγενείς συγγραφείς, σε αυτούς που στα πέρατα της οικουμένης διέδωσαν και εξακολουθούν να διαδίδουν τον ελληνικό πολιτισμό, έναν πολιτισμό χιλιετιών…, (ο οποίος, στη γενέτειρά του, πνίγεται από έναν αφύσικο πνιγμό από γηγενείς «ταγούς»…) σε αυτούς που πρόσφεραν ό, τι καλλίτερο μπορεί να προσφέρει μια άσπιλη ελληνική ψυχή όρθια· ακαταμάχητη· αδιαπραγμάτευτη. Στον Λόγιο που συνδέει το χτες με το σήμερα και καρτερά το νέο δραγάτη να οδηγήσει ελληνισμό και πολιτισμό στο αύριο. Σε όλους εκείνους που συνοδοιπορούν με τον Λόγο και αφουγκράζονται τα κακώς κείμενα του καιρού μας που προμηνύουν, μόνο προμηνύουν…,
«Τήρα να δεις τι γίνεται στην έρμη μας Ελλάδα
την έκαναν να σύρεται σαν άμοιρη γελάδα.
Ποιοι, μωρέ, την κατάντησαν, και τ’ άστραμμά της χάνει;
Ποιοι τα φτερά της μάδησαν; Μπαμπέσηδες ή νάνοι;
Τήρα τ’ αγγίγματα να δεις, που δέχεται σαν δάδα,
με προσανάμματα ντροπής θ’ ανάψει ως λαμπάδα…,»
τούτο τοφθινοπωρινό αφιέρωμα, ενάντια στο ανέλπιδο και άχαρο μέλλον, που μόνη η ομορφιά και η γοητεία του φθινοπώρου συγκρούεται με την ανθρώπινη μελαγχολία και κοντράρει στο αδιάφορο που εξελίσσεται σε μάταιο… σκοτώνοντας την ελπίδα!Μια ελπίδα που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο ίδιος ο κόσμος μας, εμείς οι από δω κι εσείς από την αντίπερα του δρόμου μεριά και το εγώ, που με αξεπέραστα πάθια αντιπαλεύει το εμείς, αυτό που μπορεί να μας πάει μπροστά.
Έναρξη φθινοπωριού, λοιπόν, στο μισό μέρος του πλανήτη, άνοιξη στο άλλο, φθινοπωρινή και η αναφορά μας σε μια από τις παντοδύναμες εποχές της φύσης με πρωτάγγελμα τα φύλλα των δέντρων που δίνουν μια μοναδική διάσταση γοητείας και ομορφιάς. Όλες οι εποχές είναι όμορφες, μα τούτη του φθινοπώρου είναι το κάτι άλλο. Λες και έχουν μαζευτεί όλοι οι ζωγράφοι του κόσμου και όπου και να κοιτάξεις βλέπεις ζωγραφιστές ομορφιές. Χρώματα, ποικίλα χρώματα στα φύλλα των δέντρων, λες κι είναι εργοστάσια παραγωγής χρωμάτων και λεπτών αρωμάτων καθώς αναδύεται η αύρα της γης, των φύλλων,των ασημένιων ψιλοβροχών και του ανέμου, που δεν τα συναντάς πουθενά. Στα χωράφια η γη γίνεται καφετιά. Αλλού κιτρινοπράσινη, αλλού κιτρινοκόκκινη, αλλού χρυσαφιά και μαβιά, να όπως κι εδώ σε ένα πάρκο, όπου συνωστίζονται τα πρώτα πεσμένα φύλλα στις γύρω τριανταφυλλιές και στους θάμνους, στους κορμούς των δέντρων και στα παγκάκια. Φύλλα, πολλά φύλα, άλλα που τα μαζεύουν οι εργαζόμενοι στο δήμο, άλλα που τα παρασύρει ο αέρας, άλλα που πέφτουν στο ποτάμι και άλλα, νοτισμένα απ’ τις πρωινές αύρες και ομίχλες, στα απαλά φυσήματα του αγέραδε νοούν να ξεκολλήσουν απ’ τις ρίζες των δέντρων, τους φράχτες και τα παγκάκια.
Φθινοπώρι και, ως συνήθως, απρόβλεπτο με τις μεταβολές του. Φορτωμένο με τα χαρακτηριστικά τής γοητείας και της ομορφιάς, συγκρούεται με την ανθρώπινη μελαγχολία. Μια μελαγχολία, που τη φέρνει το πέσιμο των φύλλων, οι ολιγόωρες και μουντές ημέρες, οι μεγάλες άναστρες νύχτες, πότε οι ψιλοψιχάλες και πότε οι δυνατές βροχές συνοδευόμενες με απανωτά αστράμματα, που μετατρέπουν τις πυκνές σταγόνες της σε ασημένια καρφιά. Πότε ο άνεμος να γίνεται ακροβάτης,πότε να μένει ήσυχος σαν παιχνιδιάρικο και άγουρο αγοράκι και άλλοτε άγριος με ουρλιάσματα και αρπάγματα, με τα αόρατα θεόρατα χέρια του να λυγίζειδέντρα και τα ξεριζώνει,ξηλώνει στέγες, πολλά κεραμίδια πετούν σαν πουλιά, τα κατοικίδια ζώα να ουρλιάζουν τρομαγμένα καθώς με πάταγο πέταξεένα δέντρο πάνω σ’ ένα σπίτι…
Στο φθινοπωρινό πανηγύρι δε θα μπορούσε να μην παρακολουθεί από μακριά και ψηλά κι ο ανυπόμονες και παγερός χειμώνας. Έτσι σε μια στιγμή έβαλε τις φωνές:
«Όχου! κι είσαι ακόμα εδώ και δεν σ’ αντέχω άλλο!» Βρυχήθηκε και σείστηκε τριγύρα του η πλάση. «Χλωμά φεγγάρια σου ’μειναν, λαττώθηκε η μέρα.Τρία φεγγάρια όλα κι όλα καρτερώ, κίτρινα, ξεπλυμένα. Άιντε ακόμα δυο και τούτο το στερνό.Γρηγοροδιάβατη η στράτα σου, φεγγάρι μου, να είναι. Διαμάντι πεντακάθαρο και άσπροσαν τον κρίνο, κρυστάλλινη πνοή στα πάντα θε να ρίξω! Βουυύ! Βουυύ!» βρυχήθηκε ξανά και χάθηκε μακριά…»
Ρίγος ψιλό την έπιασε με μιας την όμορφη εποχή, κουνήθηκε αλαφρά και φώναξε δυνατά:
«Μη χάνετε το θάρρος σας και είναι μακριά,εκείνος ο χειμώνας που φαίνεται ψηλά. Μόνο να φυλαχτείτε! Βάλτε βαθιά τις ρίζες σας μαζί αγκαλιαστείτε, αγέρας είναι δυνατός, να μη τον φοβηθείτε!»
Και να, λουλούδια, δέντρα και κορφές απανταχού στη φύση,αφήσανε και φύγανε σιγά πολλές πνοές…
Χρυσοπόρφυρο Φθινοπώρι με τα ποτάμια που θα φουσκώσουν και θα μουγκρίσουν, μα πιο πολύ με τα φύλλα, που το καθένα, καθώς πέφτει, αφήνει κι ένα ξεχασμένο μελαγχολικό παράπονο, σαν την παρθένα, που κι αυτή τη χρονιά δεν φιλήθηκε. Έτσι και η μελαγχολία φέρνει και μια νοσταλγία, που αντιστέκεται στο κλείσιμο των φωτεινών παραθύρων της ψυχής κι εκεί κλείνει σφιχτά μέσα τους την αισιοδοξία και την ελπίδα που κρατάνε το αμυδρό φως. Εκεί και η θεά της ανάμνησης παίρνει τη θέση της και μαζί με τη θεά προσδοκία, προσδοκούν… Προσδοκούν τον ερχομό και το γρήγορο πέρασμα του χειμώνα, που θα φέρει την άνοιξη, με τις φεγγαρόλουστες νύχτες και τις μελωδικές φωνές της και κοντά θα φέρει το καλοκαίρι με τις δικές του χαρές, τα πανηγύρια και τα ξεφαντώματά του. Ένας ολόκληρος κύκλος του φυσικού μεγαλείου και της ζωής. Ένας κύκλος, που στις μυλόπετρές του, μαζί με τα χρόνια, τρίβονται και τα ανθρώπινα χρόνια, η ζωή, για να συνεχίσει κάπου αλλού το έργο της…
Φτάνοντας προς το τέλος του φθινοπωρινού μας αφιερώματος αναφέρουμε:
Ο Πολιτισμός έχει Παγκόσμιο πρόσωπο και δεν αποτελεί περιουσία κανενός. Επίσης Πολιτισμός χωρίς πολι τ ικόλόγο και χωρίς αγώνα ενάντια στο κατεστημένο…, Νέα Τ άξη Πραγμά τ ων, δεν υπάρχει. Ο …πολιτισμός, όπως τον ζούμε,ιδιαίτερα στον 21ο αιώνα, είναι μπάχαλο. Άνθρωποι που τον υπερασπίζονται, δυστυχώς, είναι λίγοι με αποτέλεσμα να χαθεί η πνευματική του αίγλη και να αντικατασταθεί από τον εχθρό του Πλανήτη και των υπαρχόντων του·την ύλη.
Η σημερινή Ελλάδα έχει καταδικαστεί από διάφορα «δικαστήρια» ονάγρων. Οι κομματικές εταιρίες, μεγάλες και μικρές, εξαρτημένες από τον ξένο παράγοντα όχι μόνο δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα στον τόπο τους, αλλά συντονίζουν την αποδόμησή της σε όλα τα επίπεδα. Η μόνη ελπίδα απαλλαγής όλων των κομματικών εκτρωμάτων- εμπόρων-«πολιτικών», πραματευτών, υποκριτών και ψευτών, για την σωτηρία της Ελλάδας, είναι ο πολι τ ισμός με όλους τους συμμάχους του. Οι απανταχού ελληνικές πολιτιστικές οργανώσεις – Λογοτεχνικοί Σύλλογοι-Παγκόσμιες Ενώσεις Ποιητών, Λογοτεχνών, θεατρολόγων, μουσικών και λοιπών καλλιτεχνών, οφείλουν για μια και μόνο φορά να αφουγκραστούν το τι μέλει γενέσθαι της γενέτειρας χώρας τους και κατ’ επέκταση του καθενός, ανεξάρτητα σε ποια χώρα ζει.Ο Μερκαντιλισμός ήδη έχει δείξει τα δόντια του και ο μόνος που μπορεί ακόμα να εμποδίσει ή να περιορίσει τα σχέδιά του είναι ο Πολι τ ισμός, ο δικός μας πολι τ ισμός, τον οποίο όλες οι χώρες σέβονται και εκτιμούν εκτός από μια…
Λαμπαδηφόροι και μεταλαμπαδευτές της ελληνικής γλώσσας, του πολιτισμού και των ελληνικών μαρμάρων, ο απανταχού ελληνισμός δεν μπόρεσε να σπάσει τους γυάλινους πύργους που κρύβουν τα κλεμμένα μάρμαρά μας …, που εκτός των ευρωπαίων κλεφτών, που πονά η ψυχή της Ελλάδας, έχουμε και την αέναη ντροπή που μας θυμίζει την κάθε φοράτους … έλληνες «πολιτικούς», ζωντανούς και πεθαμένους, οι οποίοι δεν στάθηκαν ποτέ στο ύψος των περιστάσεων, ούτε και ως πραματευτές, όπως εμείς τους λέμε, να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Όμως έχουν φροντίσει τα ονόματά τους να αποκτήσουν θέσεις στον κόσμο των …αθανάτωνγια τους κόπους που κάνανε κοροϊδεύοντας τον ελληνικό λαό.
«Όταν μιλάμε για το ουσιώδες της ιστορικής συνέχειας μέσα στην αλλαγή, είμαστε υποχρεωμένοι να αναφερόμαστε πάντα στους Έλληνες. Στους Έλληνες που όχι μόνο υπήρξαν η αφετηρία αλλά, μετά τον σκοτεινό Μεσαίωνα, σηματοδότησαν, χάρη και στην πολύτομη συνεισφορά της διασποράς των ομοεθνών τους, την οδό της επανόδου της ευρωπαϊκής σκέψης στην αξεπέραστη ελληνική επιστήμη και φιλοσοφία». (Άρθουρ Καίστλερ).
Ότι συμβαίνει,ιδιαί τ εραστον τόπο μας, δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε απρογραμμάτιστο. Πριν ακόμα λήξει ο Β`Π.Π. είχαν εργαστεί γήινοι βρικόλακες για να καρποφορήσει το έγκλημά τους:
«Θα τελειώσει ο πόλεμος, όλα θα τακτοποιηθούν. Κι εμείς θα ρίξουμε όλες τις δυνάμεις που έχουμε, όλα τα μέσα που διαθέτουμε, τα πάντα για να παραπλανήσουμε τους ανθρώπους… Από τη λογοτεχνία και την τέχνη, θα βγάλουμε την κοινωνική ουσία, θα ξεμάθουμε και θα αναγκάσουμε τους καλλιτέχνες να μην παρουσιάζουν την αλήθεια, την πραγματικότητα. Η λογοτεχνία, το θέατρο, ο κινηματογράφος θα δοξάζουν τα πιο χαμηλά ανθρώπινα συναισθήματα. Εμείς θα υποστηρίξουμε τους καλλιτέχνες, που θα εμφυτεύουν στη νεολαία τη λατρεία του σεξ, της βίας, του σαδισμού, της προδοσίας, της ανηθικότητας… Το βασικό στήριγμά μας θα είναι η νεολαία, την οποία θα διαφθείρουμε, θα τη χαλάσουμε, θα την κακοσυνηθίσουμε. Εμείς μέσα από τους νέους, θα κάνουμε κατασκόπους, κοσμοπολίτες. Ναι αυτά θα τα κάνουμε όλα εμείς…»(Απόσπασμα από το βιβλίο του ιστορικού πολυβραβευμένου συγγραφέα Λάμπρου Μάλαμα, «Το Χρονικό της Άλωσης του Υπαρκτού Σοσιαλισμού» σελίδες 656)
Κλείνοντας ας επιτραπεί στο γράφοντα να αφιερώσει ένα απόσπασμα από το βιβλίο του: «Η Ελλάδα στον αιώνα μας»2001.
«…Κι εκεί όπως πνιγόμουνα στον οίστρο μου για σένα
σαν τη φωνή σου ν’ άκουσα και σκιάχτηκα, οϊμένα
σαν να το λόγο ν’ άρπαξα μέσα από τα χείλη,
που νόμισα, ότι σιωπάς, και σκιάζεσαι την ύλη,
μα συ, άπειρους τροχούς
μπορείς, με μαστοριά γυρίζεις κι εκεί αλέθεις το
κακό σ’ αγάπη το αλλάζεις, το δηλητήριο γλυκό
το κάνεις και σερβίρεις, στους γιους σου που δε νοιάζονται
πατρίδα μου για σένα, το μόνο που φαντάζονται
κι είναι το πιο φριχτό
το μοίρασμά σου σκέφτονται και αποδεκατισμό.
Πώς θέλεις εγώ ο ταπεινός να μην ανησυχώ;
Οι παραισθήσεις, στρόβιλος, τα ονείρατα δεσπόζουν
μέσα απ’ τα βάθη οι νεκροί αδιάκοπα με κρώζουν
και φτάσαμε δυσοίωνα
στον εικοσιένα αιώνα, κι η πρώτη άνοιξη θαμπή,
αραχνιασμένη και δείχνει, κοίτα, κοίτα να δεις κι εσύ,
μια άνοιξη σαν πέτρωμα και ο βλαστός σαπίζει
στους κάμπους τους βαλκανικούς καρπός πια δεν καρπίζει
και όλα τα θερίζει…»
Ο Ελληνικός Πολιτισμός – γλώσσα, αξίες, ήθη και έθιμα, ανέκαθεν και μέσω της Διασποράς επιτέλεσε το έργο και τους σκοπούς του. Υμνήθηκε, δοξάστηκε, πρυτάνευε και διδάχτηκε στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου. Η ιστορία μας είναι γραμμένη σε χιλιάδες βιβλία και η κάθε σελίδα αποτελεί μια ιστορία. Οι μόνοι που πάντα και ποτέ δεν έδιναν δεκάρα ήταν οι ντόπιοι Έλληνες, που δυστυχώς, φτάνουν και στις μέρες μας σαν αγοραίοι σιωνιστές και πραματευτάδες.Γι’ αυτό αγαπάμε την Ελλάδα! Και δεν είμαστε ούτε εθνικιστές και πολύ περισσότερο δεν είμαστε σοβινιστές. Είμαστε διεθνιστές, αγαπούμε τους λαούς και το δείξαμε σε όλη την οικουμένη και σε όλους τους αιώνες. Και αυτό που ενστικτωδώς διδαχτήκαμε το οφείλουμε στην πατρίδα μας. Γι’ αυτό την αγαπάμε! Γι’ αυτό την πονάμε και τη λατρεύουμε πιότερο από οποιοδήποτε Θεό, «οργανισμό», «σύμμαχο», «φίλο», ελληνικό κόμμα, Έλληνα κυβερνήτη, «εθνάρχη» ή κομματάρχη. Γιατίη Ελλάδα είμαστε Εμείς και γιατί η Ελλάδα δεν μας πλήγωσε ποτέ!
Για την υπομονή σας ευχαριστώ θερμά! Εύχομαι σε όλες και όλους σας τα καλλίτερα!
«Ε.Ε.» Ελλάς–Θεσσαλία 21 του Σεπτέμβρη του 2019 www.fasoulas.de[email protected]
