Γιατί πλέον θριαμβεύει η ικανότητα πάνω και από όποια κομματική ταυτότητα
Εκλογές έρχονται και πάνε και φαίνεται ότι συνεχίζει η κοινωνία να δίνει σιωπηλά την απάντησή της αφού κανείς δεν την ακούει, και κανείς δεν φαίνεται να τη συνυπολογίζει όσο θα της έπρεπε. Θα περίμενε κανείς ότι στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές τα πράγματα θα ήταν πιο ξεκάθαρα για το «τι θέλει ο κόσμος», και οι προσεχώς υποψήφιοι δεν θα κινούνταν στην πεπατημένη της «μίζερης» κάπως κομματικής ταυτοποίησης, μικροπολιτικής σκοπιμότητας και κάποιες φορές άγονης διαδικασίας. Όλα αυτά είναι μάταια μιας και η στροφή που πήρε ο κόσμος και φάνηκε και στις εθνικές εκλογές έδειξε ότι απλά προτιμούν τα πρόσωπα που θεωρούν πιο ικανά.
Πέρα από κάποιες ιδεολογικές γραμμές που ένα μικρό ποσοστό ψηφοφόρων διατηρεί πλέον, οι υπόλοιποι κοιτάζουν κατά πρόσωπο λοιπόν τους υποψηφίους και επιλέγουν με βάση τα ηγετικά κριτήρια όσον αφορά τους επικεφαλής τουλάχιστον παρατάξεων. Γιατί λοιπόν να διαφέρουν οι αυτοδιοικητικές εκλογές σε αυτή την κατεύθυνση;
Ενδεικτικό παράδειγμα βέβαια είναι και οι περιπτώσεις Κώστα Αγοραστού αλλά κυρίως του Τρικαλινού αντιπεριφερειάρχη Χρήστου Μιχαλάκη που μάλιστα προηγούνται χρονικά από τα αντίστοιχα δείγματα των εθνικών εκλογών. Με σημαία «Το λέμε και το πράττουμε γιατί μπορούμε» σάρωσαν στις προηγούμενες εκλογές και αν κρίνουμε από το γεγονός ότι το όνομα του κ. Μιχαλάκη παίζει μονίμως ως ένα όνομα διασφάλισης της νίκης σε όποια θέση υποψηφίου…το εν λόγω αφήγημα επιβεβαιώνεται πλήρως.
Η τρέχουσα κοινωνική εμπειρία λοιπόν δεν θα πρέπει να αγνοηθεί από όσους θελήσουν να διεκδικήσουν τον Δήμο Τρικκαίων. Όπως επίσης θα πρέπει να συνυπολογίσουν όσοι μπούνε στο στίβο μάχης ότι αυτή τη φορά, με τον Δημήτρη Παπαστεργίου εκτός και με εξαίρεση την παράταξη Λαϊκή Συσπείρωση, ο πρώτος σε ψήφος συνδυασμός θα είναι και ο μόνος θριαμβευτής. Κάθε άλλος μετά από αυτόν σε σειρά…θα έχει υποστεί πανωλεθρία ανεξάρτητα από το ποσοστό που θα λάβει.
