Στο προηγούμενο άρθρο με τίτλο «Γερμανική "υποκρισία" και Ελληνικός "ενδοτισμός"», τονίσθηκαν οι μεγάλοι κίνδυνοι, που διέρχεται η πατρίδα μας, από την σύμπλευση της απόλυτης υποκριτικής Γερμανικής στάσης και, συνακόλουθα, της Ευρωπαϊκής, απέναντι στη Χώρα, η οποία πολλές φορές αγγίζει τα όρια της «ανηθικότητας» και της τραγικής ανικανότητας του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, κατά την επταετή μνημονιακή κηδεμονία και την επιζήμια, σε βαθμό ανηκέστου βλάβης, σημερινή αντιδημοκρατική «κομματοκρατία».
Δυστυχώς, οι τελικές αποφάσεις στο πρόσφατο «Eurogroup», έχοντας και την υπογραφή και σφραγίδα της κυβέρνησης των ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ.», πιστοποίησαν με ανελέητο τρόπο, τον παραπάνω εξαιρετικά καταστρεπτικό συνδυασμό για την ώρα.
Ο Σόιμπλε και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ομόλογοι εμφανίζονται να επιχαίρουν, ισχυριζόμενοι, μάλιστα, υποκριτικά ότι βοηθούν και την Ελλάδα, ο, δε, κ. Τσακαλώτος, είναι ο ίδιος άνθρωπος, που εμφανίζεται ως «ενθουσιασμένος», για μια συμφωνία, που την απέρριψε στις 22 Μαΐου, ισχυριζόμενος τότε, ότι αυτή θα αποτελούσε μέγιστο πολιτικό πρόβλημα για την κυβέρνησή του.
Η πρόσφατη συμφωνία του «Eurogroup» για την Ελλάδα έχει διπλή ανάγνωση. Η πρώτη, που είναι η ψυχρή και ορθολογική αποτύπωση των πραγματικών συνεπειών εν σχέσει με το συνεχιζόμενο «δράμα» της Χώρας και η δεύτερη έχει να κάνει με την επικοινωνιακή και πολιτική μεταχείριση για το εσωτερικό της, όσον αφορά στη σημερινή κυβέρνηση, αλλά και για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και πρωτίστως τη Γερμανία για τις προσεχείς εκλογές της.
Η πραγματικότητα, δυστυχώς, είναι από κακή έως τραγική. Μετά την ψήφιση και προνομοθέτηση σκληρών μέτρων για φορολογουμένους και συνταξιούχους από το 2019, η Ελληνική κυβέρνηση δεσμεύθηκε για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του Α.Ε.Π έως και το 2022 και «ίσα» ή μεγαλύτερα αλλά κοντά στο 2% του Α.Ε.Π έως και το 2060. Γίνεται αντιληπτό, ότι η αποδοχή της διατήρησης των εξωφρενικών παραπάνω πλεονασμάτων για 42 χρόνια από σήμερα, σημαίνει πρακτικά την διατήρηση συνθηκών λιτότητας και αναπτυξιακής «άπνοιας» για την Ελλάδα, με συντριβή των υπαρχουσών παραγωγικών «νησίδων», λόγω της άγριας υπερφορολόγησης για την επίτευξη αυτών των «αιματηρών» πλεονασμάτων, συνδυασμός, που μπορεί να αποβεί μοιραίος για τον Λαό, αλλά και για τα εθνικά συμφέροντα. Σε μια εποχή έντονων γεωπολιτικών ανακατατάξεων, που η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι σε εγρήγορση και να «εξάγει» οικονομικό δυναμισμό και αυτοπεποίθηση, η πολιτικοοικονομική της ηγεσία αποδέχεται για τις επόμενες δεκαετίες, ότι θα παραμείνει ένα «οικονομικό πτώμα».
Πέραν, όμως, αυτών, το δημόσιο χρέος παραμένει στο απυρόβλητο, με την αναφορά – «φύλλο συκής» ότι θα ληφθούν, μετά το 2018, μέτρα «στον βαθμό που θα χρειαστεί», ανοίγοντας, ουσιαστικά, διάπλατα την πόρτα για ένα νέο μακροχρόνιο μνημόνιο, που φιλοδοξεί η Ευρωπαϊκή ηγεσία, υπό την Γερμανική κηδεμονία, να πετύχει, ενόψει κάποιων ρυθμίσεων στο χρέος με τη μορφή επιμήκυνσης ή μείωσης των επιτοκίων. Αν στα παραπάνω συνυπολογίσει κανείς, ότι δεν εξασφαλίσθηκε, καν, η άμεση ένταξη της Χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που θα μπορούσε να αποτελέσει έναν βοηθητικό πυλώνα στο «κωματώδες» τραπεζικό της σύστημα, το ελάχιστο της δόσης, κυρίως για την πληρωμή των τοκοχρεολυτικών δόσεων και της πληρωμής ομολόγων, που κατέχουν οι δανειστές, με «ψίχουλα» προς την χειμαζόμενη Ελληνική αγορά, την ανυπαρξία συγκεκριμένων αναπτυξιακών προγραμμάτων και της δήμευσης της εθνικής περιουσίας για 99 χρόνια με την δημιουργία του «Υπερταμείου» τον προηγούμενο Μάιο, τότε εύκολα μπορεί να καταλήξει στην θλιβερή διαπίστωση, που εμπεριέχεται στον τίτλο του σημερινού άρθρου.
Το «θέατρο σκιών», δηλαδή, και «του παραλόγου» στο «σανίδι» της «ψυχορραγούσας» Ελλάδας, η οποία, μάλιστα, υφίσταται και το όνειδος των «ψευδοπανηγυρισμών» των κυβερνητικών στελεχών και της Ευρωπαϊκής «νομενκλατούρας», η οποία προσποιείται, ότι δίνει λύσεις.
Είναι, πλέον, προφανές, ότι μοναδική λύση αποτελεί η ανατροπή αυτής της «παρανοϊκής» κατάστασης. Αυτό, όμως, προϋποθέτει την υπέρβαση του σημερινού πολιτικού εποικοδομήματος και του συγκεκριμένου πολιτικού προσωπικού εξουσίας (κυβερνητικού και αντιπολιτευόμενου), με τη δημιουργία ενός νέου Πολιτικού Υποκειμένου Ανατροπής και την ενεργό συμμετοχή σε αυτό των λαϊκών στρωμάτων, που βυθίζονται στην απόγνωση και το περιθώριο. Παράλληλα, με την εφαρμογή ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης με «πολιτικά εργαλεία» το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και τις δικλείδες, που παρέχει αυτό, για επιθετική και δυναμική εφαρμογή αναπτυξιακών πολιτικών σε μια Ευρωπαϊκή Χώρα, που μαστίζεται από οικονομική ύφεση «πολεμικού χαρακτήρα», που αγγίζει πλέον τη δεκαετία.
Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Μέλους της «Πρωτοβουλίας της 14ης Μάη»
Site: http://www.gpapasimos.gr/
Twitter: @PapasimosG
Αφήστε το σχόλιό σας