Του Γιώργου Μισιάκα
Ζούμε πραγματικά πρωτόγνωρες και απίστευτες καταστάσεις. Για δεύτερη συνεχή χρονιά απαγορεύτηκαν, επί της ουσίας, οι εκδηλώσεις για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου 1821.
Όλα δείχνουν πως, για ένα απροσδιόριστο χρονικά διάστημα, «κανονικότητα» θα είναι τα συνεχή «λοκντάουν», ο εγκλεισμός, η μάσκα (μονή, διπλή ή και… τριπλή αν το αποφασίσουν οι «ειδικοί»), η περικοπή των δαπανών για την υγεία. Υπάρχει μια σαφής κατάργηση του δημοσίου χώρου των Ελλήνων.
Η ελευθερία σ’ αυτήν την Χώρα φαίνεται ότι δεν χρειάζεται, είναι περιττή διαδικασία.
Όλα πλέον είναι τηλέ: τηλεκπαίδευση, τηλεργασία, τηλεδιασκέψεις. Καταργώντας τον δημόσιο χώρο καταργείται και η κοινωνικότητα. Και όμως, όλα αυτά προβάλλονται ως «εκσυγχρονισμός» και «πρόοδος».
Στην πραγματικότητα, δεν έχουμε να κάνουμε με την ανάγκη προστασίας της δημόσιας υγείας, αλλά με ένα ιδεολογικοπολιτικό σχήμα, που υπαγορεύει και προστάζει, σε όλους τους τόνους, ότι η Κοινωνία και ο Λαϊκός παράγοντας πρέπει να είναι στο περιθώριο.
Τι ειρωνεία, πράγματι, καθώς στην συμπλήρωση 200 ετών από την έναρξη της Εθνεγερσίας του 1821 έλειψαν από το προσκήνιο τόσο η Ελευθερία όσο και ο Ελληνικός Λαός…
