H γενοκτονία του ποντιακού Eλληνισμού και τα πατριωτικά καθήκοντα

Του Γεωργίου Παπασίμου

Συμπληρώθηκαν 101 χρόνια από τότε που οι νεότουρκοι υπό την υψηλή εποπτεία της Γερμανίας του Κάιζερ, με καθοδηγητή τον Γερμανό αρχιστράτηγο Λίμαν Φον Σάντερς, ολοκλήρωσαν το σχέδιο τους για τον οριστικό αφανισμό των Ελλήνων του Πόντου.Το ολοκαύτωμα του ποντιακού Ελληνισμού, που διατήρησε την αρχαία ελληνική γλώσσα πάνω από 3.000 γλώσσα, ζητά την ιστορική του δικαίωση. Τα 355.000 περίπου θύματα της αγριότητας της τουρκικής βαρβαρότητας στο διάστημα 1916 – 1923, όπου διαπράχθηκε συνειδητά η γενοκτονία του Ποντιακού ελληνισμού και ο βάρβαρος ξεριζωμός ενός ολόκληρου λαού από τις εστίες του Εύξεινου Πόντου, ζητούν την ηθική δικαίωση. Δικαίωση που δεν αφορά μόνο τον Ποντιακό ελληνισμό, αλλά και την ανθρωπότητα συνολικά, έτσι ώστε να αποτελέσει παρακαταθήκη αφενός για τη μη επανάληψη εθνικών ταπεινώσεων και αφετέρου νέων ολοκαυτωμάτων στην παγκόσμια σκηνή. Η εξόντωση του Ποντιακού ελληνισμού, που αποτελούσαν ισχυρότατο πόλο εμπορικής και πολιτιστικής ανάπτυξης στην περιοχή του Ευξείνου Πόντου, αλλά και των άλλων μη τουρκικών εθνοτήτων, όπως οι Αρμένιοι κ.λπ., από τους νεότουρκους αρχικά και στη συνέχεια από τον Κεμάλ, είχε την συναίνεση πολλών ευρωπαϊκών κρατών της τότε εποχής και ειδικότερα του αναπτυσσόμενου γερμανικού κεφαλαίου, το οποίο προσπαθούσε να διεισδύσει οικονομικά στην ευρύτερη περιοχή των ορίων της τότε Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Η γενοκτονία και ο εξανδραποδισμός των Ποντίων και των Αρμενίων με θύματα περισσότερο από 1.400.000 ανθρώπους, εκ των οποίων 350.000 Ελληνοπόντιοι, έγινε στη βάση του τουρκικού εθνικισμού των νεότουρκων και της ιδεολογικής ομπρέλας του παντουρκισμού του Κεμαλικού καθεστώτος, σύμφωνα με την οποία στη θέση της ανοιχτής κοινωνίας των Ελλήνων, των Αρμενίων, των Μαρωνιτών, των Κούρδων κ.λπ., η οποία είχε εγκαθιδρυθεί πριν από την επανάσταση των νεότουρκων το 1908, έπρεπε να αναδειχθεί και να επιβληθεί με «σιδερένιο» τρόπο μόνο το τουρκικό στοιχείο. Η εφαρμογή στην πράξη της αιματηρής αυτής γιγάντιας εθνοκάθαρσης, που αποτελούσε τον πρόδρομο της ναζιστικής θηριωδίας, αποτέλεσε τον πυρήνα αυτής της εφιαλτικής ανθρώπινης τραγωδίας, που εξελίχθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Από την ίδια άλλωστε,παντουρκική ιδεολογία κινείται και το σημερινό νέο-οθωμανικόκαθεστώς του Ερντογάν, που απειλεί άμεσα τη χώρα μας στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο και στον άξονα Θράκη – Αιγαίο – Κύπρο, καθώς και άλλε γειτονικές χώρες.

Απέναντι σ’αυτά τα άγρια εγκλήματα και στον ηρωικό αγώνα των Ελλήνων του Πόντου, οι οποίοι προσπάθησαν να περισώσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους και τον πολιτισμό τους, η εξαρτημένη πολιτική και οικονομική ολιγαρχία της χωράςστην εποχή εκείνη, φέρει τεράστια ευθύνη, αφού δεν παρείχε καμία βοήθεια για την ενίσχυση του αντάρτικου κινήματος του Πόντου και την δημιουργία ενός νέου μετώπου στα νώτα του Κεμάλ, που ενδεχομένως να αποτελούσε καταλυτικό στοιχείο ακόμα και για την μη επέλευση της Μικρασιατικής καταστροφής.

Αλλά και διαχρονικά η οικονομική ολιγαρχία και το πολιτικό κατεστημένο δεν επιφύλαξαν καλύτερη συμπεριφορά και μοίρα στον ξεριζωμένο ελληνισμό του Πόντου, ο οποίος ήρθε στη χώρα μας από τις ανατολικές ευρωπαϊκές χώρες. Έτσι, αντί να αποτελέσει ο Ποντιακός Ελληνισμός σημείο αναφοράς του Νεοελληνικού κράτους για την ισχυροποίηση και οικονομική ανάπτυξη της Θράκης και άλλων ευαίσθητων περιοχών της χώρας, από ένα πρωτίστως δημιουργικό και πατριωτικό σώμα, που είναι οι Πόντιοι, αυτοί εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους μέσω ιδιότυπων «γκετοποίησεων», τόσο στο Λεκανοπέδιο, όσο και σε άλλες περιοχές (π.χΕλληνοπόντιοι της Φαρκαδόνας).

Η περίπτωση του δράματος του ολοκαυτώματος του Ποντιακού ελληνισμού απεικονίζει ανάγλυφα τις δύο κυρίαρχες συνιστώσες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, όπως εύστοχα προσδιορίζει ο Νικόλαος Σβορώνος. Από τη μια μεριά ο αντιστασιακός χαρακτήρας των Ελλήνων και από την άλλη η απουσία εθνικής συνείδησης στη νόθα και εξαρτημένη οικονομική ολιγαρχία και των πολιτικών εκφραστών της, που φέρουν σοβαρότατες ευθύνες για τους εθνικούς ακρωτηριασμούς, τις καθυστερήσεις και τις χρεωκοπίες της χώρας.

101χρόνια μετά, στο εσωτερικό της χώρας, παραμένει ως πρώτιστη προτεραιότητα το σπάσιμο της ιδιότυπης σιωπής, που επιβάλλεται στο θέμα αυτό από την επίσημη Πολιτεία μετά την ιστορική απόφαση της Βουλής το 1994 με στόχο τη διεθνοποίηση του θέματοςγια τη δεινή αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων. Περαιτέρω, επιβάλλεται η ενίσχυση μέσω αυτής, του οφειλόμενου πατριωτισμού στη σημερινή δύσκολη συγκυρία για τα εθνικά θέματα της χώρας και των μεγάλων απειλών της από τον τουρκικό επεκτατισμό. Ο ποντιακός Ελληνισμός, άλλωστε, υπήρξε διαχρονικά αιματοδότης του ελληνικού πατριωτισμού, τόσο με τους αγώνες του στην κατοχή, απέναντι στους Βούλγαρους καταχτητές, όσο και σε κάθε άλλη εθνική πρόκληση, όπως για παράδειγμα αυτής της θλιβερής συμφωνίας των Πρεσπών.