14 Φεβρουαρίου… Μία ημέρα σαν όλες τις άλλες. Ή, τουλάχιστον, αυτό ισχύει για όσους δεν είναι δεσμευμένοι, δεν είναι «ερωτευμένοι». Στην εποχή των «κοινωνικών» δικτύων, όλοι πασχίζουν να κάνουν ρελάνς στην ζωή των υπολοίπων, να δείξουν ότι περνούν την τέλεια ζωή, πιο τέλεια από του γείτονα, πιο «γεμάτη». Αυτό κορυφώνεται, φυσικά, στις διάφορες «παγκόσμιες» γιορτές, όπως Χριστούγεννα, Πάσχα και, ναι, την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.
Αν και η αρχή της γιορτής, για την Αγγλικανική κοινότητα και την Λουθηρανική εκκλησία, ξεκίνησε για θρησκευτικούς λόγους, η διάδοσή της σαν «γιορτή των ερωτευμένων» οφείλεται, κατά πολλούς, στονΤζέφριΤσόσερ, Άγγλο ποιητή και φιλόσοφο, κατά τον μεσαίωνα, όταν βρισκόταν σε ακμή η κουλτούρα του ιπποτικού έρωτα. Οι ερωτευμένοι άρχισαν να χρησιμοποιούν την ημέρα για να εκδηλώσουν τον έρωτά τους, κάνοντας δώρα ο ένας στον άλλο, κυρίως συμβολικής σημασίας, με κάρτες χειρόγραφες και λόγια από καρδιάς. Ξεκινώντας, όμως, τον 19ο αιώνα, οι χειρόγραφες κάρτες αντικαταστάθηκαν με μαζικής παραγωγής, με λόγια άδεια, που σκοπό είχαν να συγκινήσουν όσο περισσότερο κόσμο μπορούν, με όση λιγότερη προσπάθεια και φαντασία είναι δυνατό.
Και έτσι φτάνουμε εδώ, στον 21ο αιώνα, τον αιώνα του Facebook, του Twitter, του Instagramκαι του 24ώρου «φατσιμάρε». Τα δώρα, από συμβολικά, έγιναν ολοένα και πιο υλικά, με κύριο κριτήριο το κόστος και όχι την κίνηση. Μία «βόλτα» στα αντι-«κοινωνικά» δίκτυα, αυτή τη μέρα, θα σε βρει βομβαρδισμένο με τις ιστορίες αγάπης γνωστών και αγνώστων, με τις γυναίκες να επιδεικνύουν τα ακριβά δώρα που δέχθηκαν (κοίτα, κοίτα, δαχτυλίδι πανάκριβο ο δικός μου σήμερα και με λουλούδια! Τι κι αν έφαγα ξύλο προχθές, τι κι αν μετά βίας με προσέχει τις υπόλοιπες 364 ημέρες, εγώ έχω Βαλεντίνο σήμερα!) και τους άνδρες να ποζάρουν δίπλα στις γυναίκες τους, όπως ποζάρει ένας περήφανος κυνηγός που έπιασε το μεγαλύτερο θήραμα, αναλωμένοι και οι δύο από την υποκρισία μίας «εορτής» ξεπερασμένης και δίχως νόημα.
Τα χρόνια της κρίσης επέφεραν και «κούρεμα» στις δαπάνες για ημέρες σαν τη σημερινή. Δεσμοί που βασίζονταν σε εκπλήρωση υλικών αναγκών δοκιμάστηκαν και, λογικά, απέτυχαν, αφού το υλικό έγινε πιο σπάνιο, πιο ακριβό. Η σημασία της συμβολικής κίνησης έγινε, από ανάγκη, δεδομένο, και τα δώρα χρυσαφικών έγιναν εξορμήσεις λίγων ωρών με το αυτοκίνητο, δώρα πρακτικά με φαντασία, ταινία αγκαλιά στο σπίτι. Η αναγκαιότητα για τον περιορισμό των δαπανών, στα χρόνια του «Λεφτά υπάρχουν», έφερε στo προσκήνιο ξανά αξίες αληθινές και ανθρώπινες. Τα συναισθήματα έγιναν πιο αληθινά, πιο «ιπποτικά», σαν αντίδραση στο ψεύτικο, στο στημένο.
Σε μια εποχή που όλα μπορούν να εμπορευματοποιηθούν, με likes, σχόλια, χορηγούς και views, που ο έρωτας έχει απομυθοποιηθεί και που ο καθένας μπορεί να γίνει «σταρ», που μαθαίνουμε συνεχώς για τις ζωές, όχι μόνο των διασημοτήτων, αλλά και των πιο μακρινών μας συγγενών, ίσως πρέπει να γίνει ο έρωτας, ξανά, ένας μύθος. Χωρίς φωτογραφίες, χωρίς αναρτήσεις, παρά μόνο τις αναμνήσεις των δύο «τιμώμενων» της βραδιάς.
Πριν σας αφήσω, με ένα δικό μου ποίημα, θα ήθελα να σας ζητήσω μία χάρη, όσους έχετε σήμερα τον «Βαλεντίνο» ή την «Βαλεντίνα» σας. Αγαπήστε τις υπόλοιπες 364 ημέρες του χρόνου και πάρτε σήμερα ρεπό. Ή και όχι. Αν αποφασίσετε να γιορτάσετε, σήμερα, κι εσείς, απλά κάντε το πιο απλό: δώστε ραντεβού, κλείστε κινητά, υπολογιστές και κάθε επαφή με τον έξω κόσμο. Μην βγάλετε φωτογραφίες, μην γυρίσετε βίντεο. Δημιουργήστε αναμνήσεις μιας ζωής που άλλος κανένας δεν θα δει, ζήστε για σήμερα και μόνο στη στιγμή.
In the presence of my Sorrow I kneel,
To the void that corrupts me I yield
For I cannot find my happiness within
These empty walls underneath my skin
I feel the Darkness engulf all warmth
And I just cannot have one thought
Not one glimpse of happiness in me
Demons whisper: “Noone cares for thee”
These thoughts that long have tortured
My soul, I've always wondered
Do they lead to relief, or misery?
Or is there more grief, more tragedy?
Take my life and take my soul
Take my dreams, I have no control
I no longer wish to walk the Earth
I only wish a chance at rebirth
