Η Πωλίνα Γκιωνάκη μιλά για την κακοποίηση που δέχτηκε από τον σύντροφό της

Αποκλειστική συνέντευξη της Πωλίνας Γκιωνάκη στο trikalanews.gr μετά την παράσταση «Κόκκινη Μνήμη» στο Μουσείο Τσιτσάνη

Λίγο μετά την παράσταση «Κόκκινη Μνήμη», ένα μονόλογο της ηθοποιού Πωλίνας Γκιωνάκη, που παρουσιάστηκε χθες βράδυ στο Μουσείο Τσιτσάνη  –  με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών που διοργάνωσε το Κέντρο Συμβουλευτικής Υποστήριξης Γυναικών του Δήμου Τρικκαίων – το trikalanews.gr συνομίλησε με την κ. Πωλίνα Γκιωνάκη, η οποία και δέχτηκε να μιλήσει στην πόλη των Τρικάλων, για το προσωπικό της βίωμα ως κακοποιημένη γυναίκα.
 

•  Κυρία Γκιωνάκη, πώς πήγε η παράστασή σας στα Τρίκαλα, ρωτήσαμε την ηθοποιό με εκείνη να απαντά: «Μια πολύ ωραία παράσταση κάναμε. Κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε. Ο κόσμος ήταν πολύ θερμός. Είμαι χαρούμενη και συγκινημένη που βρέθηκα και στα Τρίκαλα και στο Μουσείο Τσιτσάνη. Κάποια κινητά τηλέφωνα χτυπούσαν συνεχώς βέβαια κατά την διάρκεια της παράστασης, αλλά δυστυχώς, κάποιοι, δεν έχουν θεατρική Παιδεία».
   
• Στην ερώτηση, κάτω από ποιες συνθήκες και πώς αποφάσισε να γράψει τον μονόλογο «Κόκκινη μνήμη», η κ. Πωλίνα Γκιωνάκη, απάντησε: «Αποφάσισα να γράψω τον μονόλογο  γιατί κάποτε ήμουν μια κακοποιημένη γυναίκα και σκέφτηκα ότι δεν είναι ωραίο να μην μιλάνε οι γυναίκες που έχουν περάσει από κάθε μορφή βίας,  γιατί υπάρχουν πολλές μορφές, όπως λεκτική, ψυχολογική, σωματική κ.τλ. Επειδή λοιπόν μέσω της Τέχνης μου, το Θέατρο,  είχαν ένα τρόπο να το κοινωνήσω όλο αυτό, για αυτό και το έκανα.  Επομένως, νομίζω ότι θα βοηθηθούν κάποιες γυναίκες».
   
• Γράψατε τον μονόλογο, αμέσως μόλις μπορέσατε και φύγατε από την σχέση; ρωτήσαμε: «Δεν είναι πολλά, αυτά τα χρόνια. Αμέσως μόλις έφυγα  έγραψα τον μονόλογο “Κόκκινη Μνήμη”».

• Λύτρωση για σας, διαπόμπευση για τον πρώην σύντροφό σας; την ρωτήσαμε και εκείνη, απάντησε, ανάβοντας ταυτόχρονα ένα τσιγάρο: «Ναι, είναι . Και μια κάθαρση ψυχής , επίσης, θα έλεγα. Ο άνθρωπος είναι ένα ον ελεύθερο. Δεν ανέχεται δεσμεύσεις.  Πώς να το πω τώρα αυτό;  Εγώ για αυτόν τον άνθρωπο που με κακοποίησε, δεν έχω ούτε μίσος, ούτε κακία. Θέλω να είναι καλά και νομίζω ότι αυτός ο θυμός που είχα μέσα μου, μόλις έφυγα – γιατί είχα πολύ θυμό μέσα μου για αυτόν  –  κάπου καταλάγιασε γιατί εγώ μπόρεσα να το κοινωνήσω όλο αυτό  και να βοηθήσω κάποιες άλλες γυναίκες».
   
• Στην ερώτηση  γιατί δεν έφυγε νωρίτερα και τι πιστεύει η ίδια ως θύμα, ότι κάνει τελικά  τις γυναίκες να μην φεύγουν από έναν άντρα που τις κακοποιεί, η ηθοποιός, απάντησε: «Οι άνθρωποι που ασκούν βία σε άλλους ανθρώπους είναι πάρα πολύ χειριστικοί. Οι άντρες που κακοποιούν είναι πολύ χειριστικοί. Είναι πολύ δύσκολο να φύγει μια γυναίκα από έναν τέτοιο άντρα. Μιλάμε για ψυχολογική βία, πριν την σωματική, μιλάμε ότι ο άντρας κάνει την γυναίκα να αισθάνεται ότι δεν μπορεί μόνη της. Ότι δεν είναι ικανή, ότι είναι άχρηστη».
   
• Και η αγάπη τι σχέση έχει σε όλα αυτά; την ρωτήσαμε: «Δεν πιστεύω ότι οι χαρακτήρες που έχουν μέσα τους βιαιότητα, μπορούν να αγαπήσουν.  Αγαπάνε τον εαυτό τους μόνο και μέσω του εαυτού τους, αγαπάνε έναν άλλο άνθρωπο. Για αυτό, όταν οι γυναίκες βλέπουν τους άντρες να τους κάνουν συνεχώς παρατηρήσεις και θέλουν να τις κάνουν όμοιες με εκείνους, πρέπει να καταλαβαίνουνε, ότι αυτοί οι άνθρωποι τον εαυτό τους μόνο αγαπάνε. Δεν θέλουμε να κάνουμε τον άλλο ίδιο με μας αν τον αγαπάμε πραγματικά. Τώρα, από την δική μου πλευρά – αν με ρωτήσετε – εγώ ήμουν μαζί του γιατί τον είχα ερωτευθεί και τον είχα αγαπήσει. Ναι, εγώ τον αγαπούσα».

Author: Λέλα Κατεχάκη