Σήμερα, δύο χρόνια μετά την τραγωδία των Τεμπών, ο ελληνικός λαός γέμισε τις πλατείες και τους δρόμους σε όλη τη χώρα και σε κάθε γωνιά του κόσμου όπου υπάρχουν Έλληνες. Αυτή η διαμαρτυρία δεν ήταν μόνο για τους 57 νεκρούς. Ήταν ένα ξέσπασμα για την αδικία, την ασφυξία και την αδιαφορία που βιώνουν καθημερινά οι πολίτες.
Από τη μια, η οδύνη για τις 57 ψυχές που χάθηκαν τόσο άδικα. Από την άλλη, η γενικευμένη θλίψη για τη ζωή στην Ελλάδα, που έχει γίνει αβίωτη. Και πάνω απ’ όλα, η οδύνη της μάνας. Της Ελληνίδας μάνας, που δεν σεβάστηκαν, που σκύλεψαν τα παιδιά της. Αυτή η μάνα, που από τη φύση της είναι σύμβολο θυσίας και αγάπης, βγήκε στους δρόμους και απαίτησε δικαιοσύνη. Γιατί μετά την Παναγία, είναι η μάνα.
Οι εικόνες των σημερινών διαδηλώσεων αποτύπωσαν κάτι μοναδικό: ενωμένος ο Ελληνισμός, από μικρά παιδιά μέχρι ηλικιωμένους, από την Αθήνα ως τη Νέα Υόρκη και τη Μελβούρνη, βγήκε να φωνάξει «ως εδώ». Αυτή ήταν μια πορεία διαφορετική. Δεν ήταν μια συνηθισμένη διαδήλωση. Ήταν ένα προσκύνημα στη μνήμη, ένας φόρος τιμής, ένας ύστατος χαιρετισμός στα παιδιά που χάθηκαν, αλλά και μια κραυγή απελπισίας για το μέλλον.
Δύο χρόνια μετά, η ελληνική κοινωνία νιώθει προδομένη. Δικαιοσύνη δεν έχει αποδοθεί, οι ένοχοι παραμένουν στο απυρόβλητο, και αντί για κάθαρση, βλέπουμε συγκάλυψη και ασυλία. Οι γονείς των θυμάτων, αντί να εισπράξουν σεβασμό, βίωσαν την προσβολή. Ο λαός βλέπει ότι τίποτα δεν αλλάζει – ούτε η ασφάλεια, ούτε η λογοδοσία, ούτε η ποιότητα της ζωής του. Αντί για λύσεις, βλέπει νέα εμπόδια. Αντί για απαντήσεις, σιωπή.
Αυτή η ημέρα δεν ήταν μόνο μια ημέρα μνήμης. Ήταν μια κραυγή απόγνωσης. Οι πολίτες δεν βγήκαν απλώς για να τιμήσουν τους νεκρούς, αλλά και για να υπερασπιστούν το δικαίωμα σε μια ζωή με αξιοπρέπεια. Η κυβέρνηση μπορεί να αγνοήσει τις φωνές, αλλά δεν μπορεί να σβήσει την αλήθεια. Γιατί ο λαός θυμάται. Και ζητά δικαιοσύνη. Όχι μόνο για τα Τέμπη. Για όλα.
