---

Η επιφανειακή «νεκρανάσταση» του μεταπολιτευτικού δικομματισμού με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στη θέση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. μετά τον δεκαετή μνημονιακό «οδοστρωτήρα» και η αυτοδυναμία της Ν.Δ. με ποσοστό 40% περίπου, επαναφέρει τη χώρα στην«κανονικότητα» του μεταπολιτευτικού πολιτικού οικοδομήματος (δύο εναλλασσόμενα κόμματα και μικρός αριθμός συμπληρωματικών άλλων).
Πρόκειται για προσπάθεια εμπέδωσης της «μνημονιακής κανονικότητας»,αφού πλέον το σύνολο του πολιτικού προσωπικού, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχει ψηφίσει και εφαρμόσει τις μνημονιακές πολιτικές και έχει ασπαστεί την αντίληψη της νέο-αποικιοποίησης της χώρας. Παράλληλα, η πλειονότητα των Μ.Μ.Ε., αλλά και της διανόησης (ιδιαίτερα χαμηλής στάθμης), έχει προσχωρήσει στο «κάλπικο αφήγημα» της δήθεν μεταμνημονιακής Ελλάδος.

Για την επιβολή του μνημονιακού «ακάνθινου στεφανιού» απαιτήθηκαν δύο φάσεις:

Η πρώτη φάση (2010-2014) υλοποιήθηκε από τα κόμματα του κλασσικού μεταπολιτευτικού δικομματισμού (ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Ν.Δ.), φάση όπου συνυπήρχε η χειρουργική χωρίς αναισθητικό κοινωνική επέμβαση και η έντονη αντίδραση των λαϊκών στρωμάτων, που αποτέλεσε τον λόγο διάρρηξης των έως τότε κοινωνικών ισορροπιών, με συνέπεια την πολιτική σύνθλιψη του ενός πόλου (ΠΑ.ΣΟ.Κ.) και τη σμίκρυνση του άλλου πόλου (Ν.Δ.), αναδεικνύοντας νέες κινήσεις και κόμματα, με κυρίαρχη δύναμη τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που από το 3% εκτοξεύθηκε στο 36%.

Η δεύτερη φάση (2015-2019) χρωματίστηκε από την άνοδο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην εξουσία, που εξέφραζε τότε τις ελπίδες αυτού του έντονου αντιμνημονιακού κινήματος για μια αντιστροφή της αποικιοποίησης και της πολιτικής αναξιοπρέπειας της χώρας. Η μνημονιακή όμως μετάλλαξή του από το καλοκαίρι του 2015 και η μετατροπή του σε πιστή «θεραπαινίδα» των εντολών των δανειστών, αποτέλεσε ισχυρό πλήγμα σε αυτές τις ελπίδες, αλλά και έντονο χειραγωγικό μοχλό κατά των κινημάτων αντίστασης. Η απόλυτη εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής των δανειστών, καθώς και η απουσία οποιουδήποτε σχεδίου στοιχειώδους παραγωγικής ανασυγκρότησης, αφού η οικονομική του αναφορά ήταν η φοροεπιδρομή στα παραγωγικά στρώματα, έστρεψε ένα μεγάλο κοινωνικό τμήμα, κυρίως των μεσαίων στρωμάτων προς τη Ν.Δ., με διάθεση πρωτίστως τιμωρητική προς τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Από την άλλη πλευρά, το 31,5% που έλαβε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., οφειλόμενο στα κλασσικά «δεξιά αντανακλαστικά»,διαμόρφωσε έναν δικομματισμό νέου τύπου, ο οποίος όμως,εάν αναλυθεί σε βάθος,έχει έντονα τα στοιχεία τηςατροφικότητας.

Οι αιτίες αυτής της οπισθοδρόμησης στη χώρα, που διετέλεσε επί χρόνια πειραματόζωο των δανειστών, οφείλεται στη φύση και τον χαρακτήρα του μνημονιακού καθεστώτος,αφού αυτό δεν αφορά μόνο τις σκληρές οικονομικές πολιτικές λιτότητας, αλλά παράλληλα αποτελεί σύστημα καθορισμού κανόνων, που μεταβάλλουν την ελληνική κοινωνία σε παθητικό αποδέκτη αυτής της μνημονιακήςαποικιοποίησης, κατακερματίζοντας τα κοινωνικά στρώματα, υφαρπάζοντας τα περιουσιακά στοιχεία (δημόσια και ιδιωτικά) και ενισχύοντας τημεταπρατικότητακαι τον παρασιτισμό σε όλα τα επίπεδα.

Αυτό έχει ως άμεση συνέπεια την υπονόμευση του αντιστασιακού χαρακτήρα των Ελλήνων, που διαπιστώνεται ιστορικά διαχρονικά. Η επικαλούμενη επιστροφή στην κανονικότητα,που βιώνουμε σήμερα, αποτελεί στόχο παραπλανητικό και υποκριτικό. Και αυτό, γιατί η Ελλάδα υπέστη δραματική υποχώρηση σε όλους τους τομείς, με μείωση των εισοδημάτων, με φθίνουσα πορεία των υποδομών της και υποβάθμιση του ανθρώπινου δυναμικού από τον εφιαλτικό συνδυασμό εξόδου και μετανάστευσης του «ανθού» της νεολαίας της και της αντίστοιχης εισόδου ταλαιπωρημένων μεταναστών χαμηλού κυρίως μορφωτικού επιπέδου.

Η Ελλάδα, αντί μιας ψευδεπίγραφης μνημονιακής κανονικότητας, που την περιορίζει στις ράγες της παρακμής, απαιτείται να υπερβεί αυτή την κατάσταση μέσω ενός εθνικού παραγωγικού σχεδίου και της πρόταξης εθνικών στόχων για την συνολική αναγέννησή της. Τον μεγάλο αυτό εθνικό στόχο μπορεί να επωμισθεί μόνο ένα νέο Δημοκρατικό Πατριωτικό Πολιτικό Υποκείμενο ανατροπής, έξω από την υπάρχουσα ελλιποβαρήεξουσιαστική κομματοκρατία. Ο μεγάλος κίνδυνος για τη χώρα είναι ότι, ενώ βρίσκεται ουσιαστικά σε «πόλεμο», τον οποίο μάλιστα εχει χάσει, αυτό δεν έχει συνειδητοποιηθεί,εξαιτίας του ρόλου και της στάσης του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, που έχει συμβάλει τα μέγιστα στη σημερινή δηλητηριώδη παθητική μετάλλαξη της κοινωνίας. Η μη συνειδητοποίηση αυτής της κρίσιμης κατάστασης δημιουργεί και τη μεγάλη έλλειψη, που είναι η αντίληψηαναδημιουργίας της Ελλάδας, όπως στο παρελθόν πραγματοποιήθηκε σε διάφορες ιστορικές φάσεις.

 

Γράφει ο Γεώργιος Παπασίμος – Δικηγόρος