ο άριστος πολιτικός άρχοντας
πρέπει να διακρίνεται για το θάρρος του,
την παρρησία με την οποία πρέπει να ομιλεί,
για την περιφρόνηση των βιοτικών,
το μίσος του κατά της πονηρίας και υποκρισίας,
την ηπιότητα
και την φιλανθρωπία προς τον λαό που πάσχει
(άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)
Εδώ και καιρό μία γέφυρα έχει πάψει να ενώνει δύο πλευρές. Η γέφυρα της Διάβας, της κωμόπολης στην οποία έχω την ευλογία να έχω τοποθετηθεί από τον Επίσκοπο μου Μητροπολίτη Σταγών και Μετεώρων κ. Θεόκλητο, ως εφημέριος αυτού του ευλογημένου τόπου από τον οποίο έλκω την καταγωγή μου, έχει πάθει καθίζηση και πλέον απαγορεύεται η διέλευση οχημάτων και πεζών. Η γέφυρα αυτή με τις οποιεσδήποτε άσχημες, πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες του Σεπτεμβρίου 2023 υπέστη καθίζηση σε ένα κομμάτι της.
Η γέφυρα αυτή δεν ενώνει απλά την Καλαμπάκα με τη Διάβα. Εκτός από τη Διάβα υπάρχουν περίπου 28 χωριά που αποκτούσαν ζωή από τη γέφυρα αυτή. Όλοι γνωρίζουμε πως η γέφυρα αυτή έδινε ζωή καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Υπήρξε πραγματικό στολίδι και η ομορφιά της φαινόταν σε όλο της το μεγαλείο από τα Άγια Μετέωρα. Μέχρι τη στιγμή που η γέφυρα αυτή έπεσε.
Δεν είμαι μηχανικός για να έχω την δυνατότητα να εκφέρω σχετικό λόγο για την ανακατασκευή της γέφυρας. Επίσης, δεν γνωρίζω εάν για όλα φταίει η κλιματική αλλαγή, που οι περισσότεροι είμαι βέβαιος πως αγνοούν τις πνευματικές ρίζες μιας τέτοιας περιβαλλοντικής κρίσης που απορρέει από την σχέση ανθρώπου – Θεού, ανθρώπου – κτίσης.
Ούτε τυγχάνω άρχοντας μιας εξουσίας που θα πρέπει κανονικά να απέχει από την αλαζονεία και να κρατάει πάντοτε χαμηλά το κεφάλι. ‘’Ο άρχοντας δεν διακρίνεται από την χλαμύδα και την ζώνη, ούτε από την φωνή του κήρυκος που αναγγέλλει την άφιξή του, αλλά από το ότι αναζωογονεί αυτούς που έχουν καταπονηθεί και διορθώνει τα κακώς έχοντα, τιμωρεί την αδικία, δεν επιτρέπει όμως και να διώκεται το δίκαιο από την αλαζονική εξουσία’’, σημειώνει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Διακονώ έναν τόπο ευλογημένο, στα χώματα του οποίου πάτησε ο Πατροκοσμάς και ο άγιος Πολύζος Πολυζώης, ο οποίος καταγόταν από τη Διάβα. Είμαι κληρικός ενός περήφανου λαού που μοχθεί καθημερινά για το μεροκάματο και παλεύει με τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Ανθρώπινα πρόσωπα που ξεκινούν τα πρωινά να πάνε στη λαϊκή για να εκθέσουν τα προϊόντα τους, να πάνε στα χωράφια για να οργώσουν υπό άσχημες καιρικές συνθήκες, γονείς που πηγαινοέρχονται στην Καλαμπάκα για εργασία, συνοδεύουν κάθε μέρα τα παιδιά τους στα σχολεία της Καλαμπάκας, το μεσημέρι στα φροντιστήρια και το απόγευμα ξανά στα φροντιστήρια, επιχειρήσεις έχουν κατεβάσει ρολά, κάνουν συχνά δρομολόγια για να μεταφέρουν τα εμπορεύματά τους.
Η Διάβα πλήττεται ίσως περισσότερο διότι καθημερινά οι κάτοικοι της αποτελούσαν αναπόσπαστο τμήμα της πόλης της Καλαμπάκας, λόγω εργασιών, υποχρεώσεων κ.ο.κ. μιας και βρίσκεται δίπλα στην Καλαμπάκα. Η Διάβα έχει νεκρώσει. Το ίδιο συμβαίνει και με τα υπόλοιπα χωριά. Η γέφυρα εκεί που ένωνε ‘’δύο κόσμους’’, τώρα χωρίζει ‘’δύο κόσμους’’. Και δεν είναι μόνο το οικονομικό κομμάτι.
Είναι και το υπαρξιακό. Οι άνθρωποι έχουν απογοητευτεί από τις εύκολες λύσεις που ορισμένοι μοίραζαν δεξιά κι αριστερά. Πού είναι τώρα όλοι όσοι γέμιζαν τους ναούς προεκλογικά; Πού είναι όλοι όσοι αγωνίζονταν για τον τόπο μας; Η ψυχολογία των συγχωριανών μου έχει πέσει. Όποιος κυκλοφορήσει απόγευμα και βράδυ στους δρόμους γύρω από την πλατεία του χωριού θα συναντήσει σκυθρωπά πρόσωπα και διαπιστώνεται πως ο τόπος έχει ερημώσει. Στο Κοιμητήριο της Διάβας υπάρχει περισσότερη ζωή!
Πίσω από την καθίζηση της γέφυρας, ανασύρονται αριθμοί, σχέδια, χρονικές αφετηρίες, τρόποι, λύσεις. Μπροστά και πίσω από όλα όμως υπάρχει ο άνθρωπος. Οι ενορίτες μου δεν είναι αριθμοί, μήτε πολίτες δεύτερης κατηγορίας που θα πρέπει να κάνουν και πάλι υπομονή για το θέμα της γέφυρας. Είναι ανθρώπινα πρόσωπα. Άνθρωποι του μόχθου, του μεροκάματου, που αγωνίζονται καθημερινά για να ζήσουν όσο γίνεται αξιοπρεπώς. Τα πρόσωπα βρίσκονται πάνω από τα κόμματα και οι υπάρξεις πάνω από τις ιδεολογίες. Εκείνο που απαιτείται είναι τα αυτονόητα. Η επίλυση του προβλήματος και η απονομή της δικαιοσύνης.
Την δεκαετία του ’90 στα Τρίκαλα, υπήρξε ένα αίτημα. Να λειτουργήσει στην πόλη Πανεπιστημιακή Σχολή (ΤΕΦΑΑ). Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, φορείς της πόλης, η Μητρόπολη, όλος ο κόσμος μαζί, αγωνίστηκαν για να λάβει σάρκα και οστά το αίτημα αυτό. Και με αγώνες, επιμονή και διαμαρτυρίες, το αίτημα εκπληρώθηκε. Είναι χαρακτηριστικό το φωτογραφικό στιγμιότυπο, όπου ο μακαριστός Μητροπολίτης Αλέξιος πραγματοποιεί καθιστική διαμαρτυρία μαζί με τους κληρικούς του στην κεντρική γέφυρα των Τρικάλων με όρθιους τους εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και τους φορείς.
Η Εκκλησία δεν μπορεί να ξεκινήσει αγώνες και διαμαρτυρίες. Δεν είναι τούτος ο ρόλος της. Αυτό είναι έργο άλλων. Η ενορία όμως θα δώσει την καρδιά της σε οποιαδήποτε προσπάθεια της τοπικής μας κοινωνίας, που θα αποσκοπεί στην επίλυση του μεγάλου αυτού προβλήματος. Κι αν χρειαστεί ας σκονιστεί και το ράσο μας από τον δρόμο. Υπάρχει η ώρα της προσευχής, όπως υπάρχει και η ώρα της δράσης, των ευγενών αγώνων για το δίκαιο του λαού και την προάσπιση των κοινών συμφερόντων του. Αρκεί να ανάψει η φλόγα…
Πρεσβύτερος Ηρακλής Φίλιος
Εφημέριος Διάβας – Κληρικός Ι.Μ. Σταγών & Μετεώρων
