Η Τουρκία παριστάνει τη θυμωμένη από τη στάση της Ε.Ε, όσον αφορά στην ανακοίνωση που εξέδωσε για την Τουρκική προκλητικότητα στην περιοχή της Μεσογείου και ειδικά απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο. Στην πραγματικότητα πρέπει να είναι απόλυτα ευχαριστημένη η γειτονική μας χώρα, αφού η διπλωματική απομόνωση δεν την απασχολεί διόλου και το μόνο που τη νοιάζει, είναι μη τυχόν και της επιβληθούν κυρώσεις, οικονομικές και στρατιωτικές. Κάτι τέτοιο δεν δείχνει πρόθυμη η Ε.Ε να το πράξει. Ακόμα και οι δήθεν αποφάσεις για κυρώσεις που είχαν αποφασισθεί προ καιρού, δεν υλοποιήθηκαν ποτέ και η στρατιωτική βοήθεια από χώρες μέλη της Ε.Ε, καλά κρατεί.

Ήδη η Μεγάλη Βρετανία ετοιμάζεται να προχωρήσει σε συμφωνία συμπαραγωγής πολεμικών αεροσκαφών με την Τουρκία.

Από την άλλη μεριά του Ατλαντικού οι ΗΠΑ, το μόνο πλήγμα που κατάφεραν στην Τουρκία, βουλή και Γερουσία, ήταν να αναγνωρίσουν επιτέλους τη γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους κατά την περίοδο 1915- 1922.

Κι εκεί είχαν αποφασίσει την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκική κυβέρνηση, αλλά ο φιλότουρκος Ντόναλντ Τράμπ, κατάφερε και τις πάγωσε. Το μόνο που τους έμεινε ως χώρα για να ρίξουν στάχτη στα μάτια της παγκόσμιας κοινότητας και να κρατήσουν κάπως τα προσχήματα, ήταν η αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων.

Στο εσωτερικό η κυβέρνηση Ερντογάν, τα πάει περίφημα. Όποτε θέλει προκαλεί εσωτερική κρίση με ψευτοπραξικοπήματα, προκειμένου να ενδυναμώσει τη θέση του Πρόεδρου της, διχάζοντας το λαό και φανατίζοντας τις λαϊκές μάζες, τις οποίες οδηγεί όπου θέλει ο ηγέτης, ως κοπάδι από πρόβατα κι από την άλλη να αποδυναμώσει κάθε πιθανό εσωτερικό του αντίπαλο, δείχνοντας του την πόρτα των φυλακών.

Στην εξωτερική πολιτική η Τουρκία τα πάει περίφημα. Τους παίζει όλους σαν κομπόλόϊ. Όχι γιατί είναι κάποια υπερδύναμη την οποία τρέμει η ανθρωπότητα. Αυτά είναι υπερβολές που φτιάχνει η προπαγάνδα και ο ελεγχόμενος Τύπος.

Η Τουρκία είναι μια χώρα χωρίς σταθερή θέση. Δεν μπορεί να βασιστεί κανείς επάνω της και να συμμαχήσει. Σήμερα είναι με τις ΗΠΑ και αύριο με τη Ρωσία. Τη μια μέρα σφάζεται με το Ισραήλ και την μεθεπόμενη υπογράφει συμφωνίες καλής γειτονίας και συνεργασίας. Δεν γνωρίζει από ηθικούς φραγμούς και ντροπές. Για την Τουρκία η διπλωματία είναι ένας συνεχής Μαραθώνιος, στον οποίο δεν τερματίζεις ποτέ και συνεχώς αλλάζεις συμμάχους, πάντα σύμφωνα με το ποιος σου ικανοποιεί κάθε στιγμή τα συμφέροντά σου και μόνο.

Το άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της ιδιόμορφης κατάστασης είναι ότι η Τουρκία, συνάπτει συμφωνίες χωρίς καμία δέσμευση και χωρίς αντίκρισμα. Σε μια στιγμή τις κάνει κουρελόχαρτα, επειδή παύουν να της ικανοποιούν τις όλο και μεγαλύτερες απαιτήσεις της.

Με λίγα λόγια οι δεσμεύσεις της δεν έχουν καμία ισχύ.

Οι πολιτικοί παράγοντες της χώρας, καθημερινά κομπάζουν ότι είναι η ηγέτιδα χώρα της περιοχής της Ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι αραβικές χώρες δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους και δεν εμπιστεύεται η μια την άλλη. Επίσης γνωρίζουν πως όποιες συνεργασίες γίνονται αυτή την περίοδο είναι εύθραυστες και σε σύντομο χρονικό διάστημα χαλούν όταν μπαίνουν στο τραπέζι ζητήματα με εκατέρωθεν οικονομικά οφέλη, όπου ο καθένας διεκδικεί τη μερίδα του λέοντος για λογαριασμό του.

Η Τουρκία με αυθαίρετο τρόπο πήρε το χάρακα και χάραξε μια ΑΟΖ για λογαριασμό της και για τη διαμελισμένη και διαλυμένη Λιβύη, που βρίσκεται σε εμφύλιο σπαραγμό, γεγονός που προκάλεσε παγκόσμια αναταραχή.

Η Ελλάδα, δεν μπόρεσε να χαράξει δική της ΑΟΖ στη συγκεκριμένη περιοχή, γιατί η φίλη και σύμμαχος χώρα Αίγυπτος, δεν συμφωνεί και όπως όλα δείχνουν, δύσκολα θα συμφωνήσει στην ΑΟΖ που ορίζει το δίκαιο της θάλασσας. Φαίνεται πως κι εκείνη θέλει να σύρει το χάρακα της δικής της ΑΟΖ όλο και πιο βόρεια. Αυτή την αδυναμία συνεννόησης προσπαθεί να εκμεταλλευτεί η Τουρκική διπλωματία και να οδηγήσει τα πράγματα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και των διεθνών δικαστηρίων, για ένα ανύπαρκτο θέμα.

Με λίγα λόγια, η Τουρκία ξέρει πολύ καλά το τυχοδιωκτικό παιχνίδι, να σέρνει την Ελλάδα σε διαπραγματεύσεις για ανύπαρκτα ζητήματα.

Κι όλες οι μεγάλες δυνάμεις και οι σύμμαχοί μας, σφυρίζουν αδιάφορα και εκδίδουν μόνο ανακοινώσεις χωρίς κανένα ουσιαστικό κόστος για την Τουρκία, γεγονός που την αποθρασύνει ακόμη περισσότερο και δυστυχώς μας φέρνει ακόμα πιο κοντά σε ένα θερμό επεισόδιο.

Του Κρικόρ Τσακιτζιάν