Κωνσταντίνος Ρίζος: Εορτασμός της Μικρασιατικής Καταστροφής

Αξιότιμε Κύριε Διευθυντά,

Η ελληνική ιστορία από την αρχαιότητα μέχρι τις ημέρες μας είναι πολύ πλούσια και γεμάτη από ηρωικά γεγονότα, τοπικού ή πανελλήνιου ενδιαφέροντος. Έχει καθιερωθεί από πολλών ετών να γιορτάζονται οι επέτειοι αυτών των γεγονότων. Έχω την εντύπωση ότι δεν εκτιμούμε ορθά το μέγεθος και τη σημασία κάθε επετείου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο εορτασμός της Μικρασιατικής Καταστροφής του 1922 πριν από λίγες ημέρες στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Τρικάλων. Σημειωτέον ότι ο εορτασμός αυτός έχει καθιερωθεί από την Πολιτεία και είναι πανελλήνιος. Είχε δοξολογία, είχε ομιλία από τον Ελευθέριο Σαββουλίδη, αλλά δεν είχε κόσμο. Και το χειρότερο δεν είχε ούτε επισήμους, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Νομίζω ότι θα έπρεπε να ήταν εκεί σύσσωμη η εκκλησιαστική και η πολιτική ηγεσία και ο λαός, ιδιαίτερα μέλη του Συλλόγου Ποντίων και Μικρασιατών.

Οφείλουμε να τιμήσουμε τους στρατιωτικούς και τους άμαχους που έχασαν τη ζωή τους κατά την διάρκεια των τραγικών εκείνων γεγονότων. Η Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 δεν αποτελεί απλά έναν ατυχή πόλεμο, όπως το 1897. Αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός ύψιστης σημασίας για τον Ελληνισμό.

Λέγεται ότι αποτελεί την μεγαλύτερη καταστροφή της ρωμηοσύνης, ύστερα από την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Και τούτο, διότι σήμανε τον ξεριζωμό του ελληνισμού ύστερα από 2500 περίπου χρόνια από τα παράλια της Ιωνίας. Περί τις 600.000 άτομα σφαγιάστηκαν από τα στρατεύματα του Κεμάλ και περί το 1.500.000 άτομα πήραν το δρόμο της προσφυγιάς. 

Εγκατεστημένοι εκεί από την αρχαιότητα κατάφεραν να αναπτυχθούν οικονομικά και πολιτισμικά σε επίπεδα ανώτερα από εκείνα της μητροπολιτικής Ελλάδας. Και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έχασαν τα πάντα. Διατήρησαν όμως την συνείδησή τους, τα όσια και τα ιερά τους, τις παραδόσεις τους.

Με την πενιχρή αρωγή της φτωχής μητέρας πατρίδας κατάφεραν χάρη στην εργατικότητά τους να σταθούν πάλι στα πόδια τους, να φτιάξουν τα σπίτια τους και να αρχίσουν μια καινούργια ζωή. 

Γι’ αυτό έχουμε χρέος να τιμούμε την ημέρα αυτή πάνδημα και λαμπρά και όχι υποτονικά και χαλαρά.

Με τιμή