Είδαμε στο «Πόθεν έσχες» σας, τα κινητά και ακίνητά σας. Είναι προσωπική σας περιουσία και κάντε τα ότι θέλετε. Όμως εδώ βρήκατε έναν Δήμο με δικά του ακίνητα και άλλα περιουσιακά στοιχεία. Τι άλλα; Ας πούμε ηθικές παρακαταθήκες. Μπορώ να σας εξηγήσω αναλυτικά τι εννοώ.
Δεν έχω (προσωπικά) ιδιαίτερες αντιρρήσεις με την «περίληψη» Ζογγολόπουλου που μας φέρατε, άλλωστε αυτό είναι άλλο θέμα και υπάρχουν καταλληλότεροι εμού (περί την τέχνη) για να μιλήσουν και κάποιοι μίλησαν.
Εδώ να ομολογήσω ότι δεν ήξερα ότι το ΜΝΗΜΕΙΟ ήταν μνημείο και όχι μια απλή βρύση που κι αυτή είχε τον σκοπό της. Μας διαφώτισε ο σκεπτόμενος συμπολίτης μας κ. Χρήστος Σταμόπουλος με το πρόσφατο καυστικό άρθρο του.
Γι αυτό μιλάω για ξερίζωμα. Μια απλή κατασκευή την αποσπάς ένα ΜΝΗΜΕΙΟ το ξεριζώνεις. Και εξηγούμε.
Όλοι ξέρουμε την ευαισθησία του ελληνικού λαού στους κατατρεγμένους, τους εκτοπισμένους και τους σφαγιασθέντες λαούς είτε αυτοί είναι ισραηλινοί είτε παλαιστίνιοι είτε αρμένιοι είτε κύπριοι και άλλοι, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις.
Το ΜΝΗΜΕΙΟ λοιπόν αυτό είχε στη μια μεριά του μία ελιά.
Και στην άλλη ένα μικρότερο δέντρο.
Όχι οποιαδήποτε ελιά, αλλά μία ελιά ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ στον κατατρεγμένο παλαιστινιακό λαό. Έγινε μια σεμνή τελετή χωρίς φανφάρες, γιατί θέλουμε την ουσία και όχι το φαίνεσθαι. Ήταν παρόν ο τότε ακόλουθος της Παλαιστίνης (δεν υπήρχε ακόμα πρεσβεία), ήσαν κι άλλοι δημότες επώνυμοι και ανώνυμοι. Ξέρετε τι θα πει αφιερώνω κάτι σε κάποιον; Μάλλον όχι. Να σας πω τι θεωρούμε εμείς οι αιθεροβάμονες. Δημιουργείς ένα σύμβολο. Τιμάς έναν λαό. Δίνεις ψυχή στο αντικείμενο. Δίνεις αιτία για να θυμόμαστε τι έχει υποστεί αυτός ο λαός.
Αν δεν μπορείτε να αντιληφθείτε αυτές τις λέξεις τότε δεν κάνουμε τίποτα.
Μα, θα μου πείτε δεν είχε ούτε μία επιγραφή. Ναι.
Όπως το «σ΄ αγαπώ», αρκεί να το λες (και να το εννοείς) παρά να το γράφεις. Όμως και η επιγραφή θα έμπαινε. Περίμεναν οι φίλοι να συμπληρωθούν 20 χρόνια ζωής του ΜΝΗΜΕΙΟΥ και να κάνανε τελετή και με επιγραφή κλπ.
Ξεπεζέψτε επιτέλους από τον τεχνοκρατικό ίππο (και ύπνο) σας πριν προλάβουν να σας πούνε ότι είναι καλάμι. Μπείτε, για μια έστω φορά σε έναν κόσμο ακατανόητο για σας. Τον κόσμο των ηθικών πράξεων, αμοιβών και αντιλήψεων.
Τι να πω σε έναν παλαιστίνιο. Συγγνώμη λάθος; Πέρασε η αναγνώριση του αγώνα σας πλέον; Χαρείτε την ελευθερία σας τώρα;
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ κ. Δήμαρχε, για πολλά ακόμη και για μένα.
Ας πάμε και στο Χαρατσόδεντρο. Κι αυτό είχε τον συμβολισμό του. Όταν κάποιοι αποφάσιζαν για μας χωρίς εμάς. Όταν με μία απλή απόφαση κατέστρεφαν οικογένειες φέρνοντάς τες στα όρια της οικονομικής εξαθλίωσης. Θυμάστε, ήταν χαράτσι τότε, άλλαξε πολλές φορές όνομα αλλά η τσέπη του συμπολίτη δεν άλλαξε παρά μόνο προς τα κάτω. Ήθελε λοιπόν να βάλει κάπου τα παράπονά του. ΤΟ ΔΕΝΤΡΑΚΙ αυτό άκουγε ίσως και καλύτερα από ότι οι κυβερνώντες. Ναι. Τουλάχιστον δεν απαντούσε με οχετό ψεμάτων.
Κόψατε λοιπόν όχι δύο δεντράκια. Κόψατε την ψυχή του παλαιστίνιου μαχητή στα Τρίκαλα και την ψυχή του ταλαιπωρημένου Έλληνα στην πόλη μας.
Τι έπρεπε να γίνει;
Πρώτα απ΄ όλα αυτό δεν είναι Δημοκρατία. Δεν ρωτήσατε κανέναν. Δεν ρωτήσατε πέντε ανθρώπους που ξέρουν από τέχνη πρώτα από όλα. Δεν ρωτήσατε εμάς που έχουμε ευαισθησίες με μη χρηματικά αγαθά. Δεν ρωτήσατε τους επισκέπτες μας που έβγαιναν φωτογραφίες στο μνημείο. Αλήθεια κ. Δήμαρχε ποιους ρωτήσατε.
Δεν κάνατε δημόσιο διάλογο ή διαβούλευση βρε αδερφέ όπως λέτε εσείς τοι τεχνοκράτες και τάχατες δημοκράτες.
Τι πρέπει λοιπόν να γίνει;
Κοιτάξτε κ. Δήμαρχε.
Πού αφήσατε τα απομεινάρια αυτού του μνημείου;
Πάρτε τα από εκεί λοιπόν και αποκαταστήστε το ΜΝΗΜΕΙΟ στην προτεραία του μορφή. Τουλάχιστον τα μάρμαρα, τα παρτέρια και τη βρύση και αφήστε τα υπόλοιπα πάλι σε μας τους ονειροπόλους. Παραδεχτείτε ότι έγινε ένα λάθος, όπως παραδέχεται κάθε άνθρωπος που τιμά τον εαυτό του.
Λυπάμαι κ. Δήμαρχε, αλλά αυτή θα ήταν η μοναδική θετική προσφορά σας σε αυτό το φιάσκο που προκαλέσατε.
Διακείμενος με κάθε καλή πρόθεση.
Δημήτρης Παπαδόπουλος
