Για λόγους που δεν μπορούμε να καταλάβουμε και να ερμηνεύσουμε εμείς οι άνθρωποι, ο δρόμος της ζωής ορισμένων συνανθρώπων μας είναι σύντομος με βάση το προσδόκιμο επιβίωσης της εποχής μας.
Αυτό ισχύει και για τον φίλο, συνάδελφο και συνεργάτη Απόστολο Γιαννακό, που προπέμπουμε σήμερα. Θα ήθελα να πω πολλά για τον Απόστολο, αλλά δυσκολεύομαι να βρω τις λέξεις.
Διότι ο Απόστολος ήταν:
Εκπαιδευτικός με πίστη στην αποστολή του και μεγάλη αγάπη στους μαθητές του, οι οποίοι του την ανταπέδιδαν, ιδιαίτερα όταν αποφοιτούσαν.
Επιστήμονας και βαθύς γνώστης του αντικειμένου του σε απίστευτο βαθμό. Διαρκώς μελετούσε και ενημερώνονταν. Παλιοί μαθητές του και επαγγελματίες του χώρου του ζητούσαν την επιστημονική του συνδρομή μέχρι και τελευταία.
Προ πάντων ήταν Άνθρωπος με πραγματική αγάπη για τον συνάνθρωπο. Δεν γνώριζε τη λέξη όχι και εξυπηρετούσε τους πάντες, πολλές φορές αρνούμενος να πάρει ακόμη και την ελάχιστη αμοιβή.
Αγαπητέ μου Απόστολε,
Προσωπικά αισθάνομαι υπερήφανος που ήσουν φίλος μου. Δοκίμασα την συναδελφικότητά σου σε θέματα των σχολείων μας. Χάρηκα τη συνεργατικότητά σου μέσα και έξω από το σχολείο. Γεύτηκα την ανθρωπιά σου, όταν σε χρειάστηκα, ακόμα και σε δύσκολες και ακατάλληλες ημέρες.
Η σύζυγός σου Ειρήνη, οι γιοι σου Στέλιος και Λάζαρος και τα αδέλφια σου πρέπει να είναι υπερήφανοι για σένα. Και να παρηγορούνται με την σκέψη ότι μια θέση στον παράδεισο είναι ήδη ετοιμασμένη για σένα. Γιατί, αν δεν πας εσύ στον παράδεισο Απόστολε, ποιος θα πάει;
Καλό σου ταξίδι φίλε μου.
Κρ.
Αφήστε το σχόλιό σας