Σήμερα με ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να είναι άνεργο, ενώ άλλο ένα μεγάλο μέρος να δουλεύει στην πραγματικότητα 10 και 12 ώρες χωρίς την αντίστοιχη αμοιβή, η κυβέρνηση σχεδιάζει μέσα από φιέστες της Δημόσιας Υπηρεσίας Απασχόλησης (και όχι εργασίας), όπως την 10η «Ημέρα Καριέρας» στα Τρίκαλα πως να οργανώσει ακόμα πιο μεθοδευμένα την επισφάλεια των εργαζομένων.
Στην ουσία η «Μητσοτάκης Α.Ε.» και η ηγεσία της ΔΥΠΑ αγωνίζονται για το πως θα οικοδομήσουν προς όφελος του κεφαλαίου το λεγόμενο «πρεκαριάτο», δηλαδή μια νέα τάξη ανθρώπων που αντιμετωπίζουν πρωτοφανή εργασιακή και προσωπική ανασφάλεια, μπαινοβγαίνοντας σε επισφαλείς θέσεις εργασίας που δίνουν μηδενική προοπτική και ελάχιστο νόημα στη ζωή τους.
Μετά από δέκα χρόνια οικονομικής κρίσης και μνημονίων, δύο χρόνια πανδημίας και την πολεμική κατάσταση έκτακτης ανάγκης που διαχέεται σήμερα με ολοένα και περισσότερες συνέπειες για την ενέργεια, τον πληθωρισμό, την ακρίβεια και κατ’ επέκταση την εργασία, οι συνθήκες για τη γέννηση του πρεκαριάτου δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρες στη σημερινή Ελλάδα της «Μητσοτάκης Α.Ε», καθώς η παρούσα μετάλλαξη του καπιταλισμού και οι εσωτερικές διαιρέσεις του κοινωνικού υποκειμένου έχουν οδηγήσει στην μεγαλύτερη συνολική κοινωνική αστάθεια.
Αντί λοιπόν να οικοδομηθεί μια νέα πολιτική που θα θέτει τους φόβους και τις προσδοκίες των εργαζομένων στο επίκεντρο μιας προοδευτικής στρατηγικής αναδιανομής και ασφάλειας του εισοδήματος, η κυβέρνηση και η ΔΥΠΑ οργανώνουν φιέστες «Καριέρας» σε ένα περιβάλλον απόλυτης εργασιακής επισφάλειας και ανασφάλειας με γνώμονα πάντα την κερδοσκοπία των λίγων σε βάρος του εισοδήματος και των δικαιωμάτων των πολλών.
Και αυτό επιτυγχάνεται μέσα από την κατάργηση του 8ώρου, με 10ωρη εργασία χωρίς υποχρέωση υπερωριακής αμοιβής, με αύξηση του πλαφόν των ωρών των νόμιμων υπερωριών στις 150, με κατάργηση της αργίας της Κυριακής, με την μονιμοποίηση της «τηλεργασίας» που μετατρέπει το σπίτι σε χώρο εργασίας, με την αύξηση του απλήρωτου χρόνο εργασίας, με την ουσιαστική κατάργηση κάθε συνδικαλιστικής δράσης, με τη διάλυση του ΣΕΠΕ, παραπέμποντάς τους εργαζόμενους για τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες στον ΟΜΕΔ, έναν οργανισμό που διοικείται κατά κύριο λόγο από εργοδοτικούς φορείς, με την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας, αφού στην ουσία καταργούνται οι Γενικές Συνελεύσεις με την αυτοπρόσωπη παρουσία, δίνοντας τη δυνατότητα στο αφεντικό με την ηλεκτρονική ψηφοφορία να ψηφίζει αντί των εργαζομένων, με την ποινικοποίηση ακόμα και των απεργιών που αποφασίζονται, με την αφαίρεση της δυνατότητας της συλλογικής διαπραγμάτευσης.
Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πίσω από εκδηλώσεις βιτρίνας και τις φιέστες της ΔΥΠΑ τύπου «Μέρα Καριέρας» που δήθεν παρουσιάζονται ως «κυψέλες» δημιουργίας θέσεων εργασίας κρύβονται οι κάθε είδους μέτοχοι εταιρειών και κάτοχοι κεφαλαίων, που συνεχίζουν να αυξάνουν τα κέρδη τους σε βάρος των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας, αλλά και του κρατικού προϋπολογισμού, εισπράττοντας ακόμα και εκείνες τις κρατικές επιδοτήσεις που προορίζονται για την καταπολέμηση της ανεργίας, που σε μια αξιοπρεπή αγορά εργασίας θα έπρεπε να κατευθύνονται στους εργαζόμενους και όχι και αυτές στους ολιγάρχες.
Ο.Β. Τρικάλων του ΜέΡΑ 25
