Με πρωτοβουλία του ΔΣΝΛ.
Το Δημοτικό Συμβούλιο Νεολαίας του Δήμου Λαρισαίων, σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, αποφάσισε ομόφωνα να δώσει φωνή στους έγκλειστους των φυλακών της Λάρισας στους οποίους δε δόθηκε αρκετή προσοχή από τη πλειονότητα του κόσμου.
Επιδιώκοντας να ακουστούν οι ανάγκες κάθε κοινωνικής ομάδας, το Συμβούλιο πήρε την πρωτοβουλία να ζητήσει ένα κείμενο από τους ίδιους τους κρατούμενους που να εξηγεί τόσο τα προβλήματα όσο και τις ανάγκες τους μέσα στην πανδημία και σας το μεταφέρουμε αυτούσιο:
Στις 2/12/2020 άρχισε η καραντίνα στη φυλακή με αφορμή μια λιποθυμία κρατούμενου, που διαπιστώθηκε ότι ήταν θετικός στον κορονοϊό. Στο πρώτο τεστ βρέθηκαν 72 άτομα θετικά. Στα επόμενα δύο τεστ ο αριθμός έφτασε στους 220 θετικούς.
Τότε άρχισε το σύστημα της φυλακής να καταρρέει, γιατί δεν ήταν έτοιμοι για τόσα κρούσματα με αποτέλεσμα να γεμίσουν οι χώροι καραντίνας που διαμορφώθηκαν γι αυτόν τον σκοπό. Όταν έβγαινε κάποιος θετικός, επειδή δεν είχαν από την αρχή ειδικούς χώρους και όσοι υπήρχαν ήταν γεμάτοι, έμεναν οι θετικοί στο θάλαμό τους μαζί με τους αρνητικούς με αποτέλεσμα την αύξηση των κρουσμάτων.
Οι υπάλληλοι φοβούμενοι κρατούσαν αποστάσεις σε όλα. Από τα 25 άτομα των μαγειρείων μόνο 6 έμειναν αρνητικοί με αποτέλεσμα το φαγητό να είναι χάλια και τα ωράρια διανομής τους χωρίς σειρά.
Εμείς σαν κρατούμενοι κάναμε μέχρι τρεις δουλειές ο καθένας μας για να καλύψουμε τα κενά των θετικών, όπως μαγειρεία, καθαριότητα, απολύμανση κ.α. Παρόλα αυτά η υπηρεσία συνέχισε τις μεταγωγές (μεταφορές κρατουμένων από άλλες φυλακές ή ακόμη και για δικαστηρία, παρά το γεγονός ότι δεν γινόταν δίκες λόγω κόβιντ.
Και αυτοί επιστρέφοντας στις φυλακές τους έμπαιναν 14 μέρες καραντίνα. Οι υπάλληλοι λέγανε ότι ακολουθείται το πρωτόκολλο. Αλλά θα μπορούσε να αποφευχθεί όλη αυτή η ταλαιπωρία του συστήματος αν περιορίζονταν οι μεταγωγές.
Από την άλλη πλευρά, άδειες και μεταγωγές σε αγροτικές φυλακές και επισκεπτήρια είχαν απαγορευτεί (μέχρι σήμερα για τρεις μήνες) με αποτέλεσμα να είμαστε πιεσμένοι και αποκλεισμένοι. Δεν μπορούσαμε να πάμε ούτε σχολείο, ούτε να βγούμε στο προαύλιο για ένα διάστημα με αποτέλεσμα να είμαστε σκασμένοι.
Οι υπάλληλοι μπαίνανε και μπαίνουνε στη φυλακή ντυμένοι σαν αστροναύτες κι εμάς μας χορηγούσαν δύο μάσκες μιας χρήσης για όλη την εβδομάδα. Τα κάγκελα έτσι ήταν διπλά στη φυλακή και ο μόνος θόρυβος ήταν ο ήχος των κλειδιών στις κλειδαριές.
Εμείς οι εκπαιδευόμενοι βλέπαμε από μακριά το προαύλιο ή τα παράθυρα του σχολείου αναπολώντας τις μέρες που όλα κυλούσαν πιο καθαρά και ανθρώπινα. Και το θέμα είναι ότι μέχρι σήμερα δεν ξέρουμε πότε θα ξανανοίξει το σχολείο.
Κατά τη γνώμη μας θα έπρεπε να εξαιρεθεί, γιατί εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα να επικοινωνούμε με τους δασκάλους μας μέσω ίντερνετ. Η καραντίνα υποτίθεται ότι έληξε στις 8/1/21, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν κρούσματα και περιορισμοί. Παρόλα αυτά αισθανόμαστε ότι είναι θέμα τύχης να μην κολλήσουμε τον ιό.
Μέχρι σήμερα ο αποκλεισμός των επισκεπτηρίων έχει ως συνέπεια όχι μόνο να στερούμαστε τους δικούς μας, αλλά και να μην έχουμε την δυνατότητα για είδη πρώτης ανάγκης (καθαρά ρούχα, καθαριστικά, είδη υγιεινής) που οι άποροι μπορούσαν κυρίως να προμηθευτούν από αυτούς.
Τα γράφουμε περιληπτικά, γιατί αν τα αναλύαμε θα χρειαζόμασταν σελίδες να γράψουμε για τις συνθήκες καθώς και για το τι περάσαμε.
