Του Κρικόρ Τσακιτζιάν

Στην ανάγκη του λαγού χαίρεται η χελώνα, λέει η λαϊκή παροιμία. Έτσι και ο υπουργός εργασίας κ. Γιάννης Βρούτσης, κατάφερε να νομοθετήσει για μια ακόμη φορά στην πολιτική του καριέρα, τον πιο αντεργατικό νόμο, που πίεζε εδώ και μια δεκαετία ο ΣΕΒ να θεσπιστεί και να ισχύσει, ιδίως για τις μεγάλες επιχειρήσεις.

Επί έξι μήνες θα έχουν το δικαίωμα οι εργοδότες να στέλνουν τους μισούς εργαζόμενους σπίτι τους για δυο εβδομάδες, είτε συνεχόμενες, είτε εναλλάξ και φυσικά να τους πληρώνουν με το 50% του μισθού τους.

Αν κάποιος πληρώνεται με 650 ευρώ το μήνα που είναι ο βασικός μισθός, θα εισπράττει με το νέο νόμο 325 ευρώ το μήνα. Άντε να ζήσεις με αυτό το ποσό. Η δικαιολογία είναι πως πρόκειται για ένα έκτακτο μέτρο, το οποίο εφαρμόζεται για να επιζήσουν οι επιχειρήσεις. Τώρα για τους εργαζόμενους, έχει μόνο ο Θεός.

Ένας από τους όρους εφαρμογής του μέτρου αυτού είναι, ότι όταν περάσει η κρίση, οι επιχειρήσεις που θα το υλοποιήσουν θα πρέπει με το τέλος του μέτρου,  να διατηρήσουν τον ίδιο αριθμό εργαζομένων. Πουθενά όμως δεν αναφέρεται ότι είναι υποχρεωμένη η επιχείρηση να κρατήσει τους ίδιους εργαζόμενους. Αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να ξεφορτωθεί τους υψηλόμισθους και να τους αντικαταστήσει με νέους εργαζόμενους που θα αμείβονται με το βασικό, αρκεί να συμπληρώνεται ο ίδιος αριθμός με πριν.

Είναι αυτό που λένε, στα ψιλά γράμματα κρύβεται ο διάολος. Και κάτι ακόμα. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Αφού το μέτρο αυτό κατάφεραν να το εφαρμόσουν έστω και προφασιζόμενοι την κρίση αρχικά για ένα εξάμηνο, να περιμένετε και τη μόνιμη εφαρμογή του. Όσο για τη ΓΣΕΕ και τους συνδικαλιστές της, αφήστε καλύτερα να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Για το μόνο που παλεύουν, είναι σε ποιο resort θα κάνουν το συνέδριό τους, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα.