Μιχάλης Χάλαρης, ένας ειδικός μιλάει για τη διαχείριση περιβαλλοντικών κρίσεων

Ένας άνθρωπος με τη μεγαλύτερη επιχειρησιακή και πολιτική επάρκεια στην Πολιτική Προστασία θεωρούμε πως είναι ο κ. Μιχάλης Χάλαρης, Διοικητής της Πυροσβεστικής στο Κορωπί.

Δεν το λέμε έτσι αυθαίρετα. Αναζητήσαμε το βιογραφικό του, το οποίο μιλάει από μόνο του. Είναι αρκετά βαρύ, για να αμφισβητηθεί από κάθε δύσπιστο.

Το τελευταίο διάστημα, διοργανώνει με δική του πρωτοβουλία μεγάλες ασκήσεις, με τη συμμετοχή κρατικών υπηρεσιών (πυροσβεστική, στρατός, αεροπορία, λιμενικό, ναυτικό, αστυνομία, ΕΚΑΒ) και εθελοντικών ομάδων, για τη διαχείριση κρίσεων σε φυσικές καταστροφές, όπως πλημμύρες, πυρκαγιές, σεισμοί, σε διάφορους χώρους, όπου βρίσκεται πλήθος κόσμου και ενδέχεται να τεθεί η ζωή τους σε κίνδυνο.

Πρόσφατα πραγματοποίησε τη μεγάλη άσκηση σε συνεργασία με το δήμαρχο Κρωπίας κ. Δημήτρη Κιούση και τη συμμετοχή όλων των κρατικών φορέων που αναφέρουμε πιο πάνω.

Ο κ. Χάλαρης είναι καθηγητής στην Πυροσβεστική Ακαδημία.

Καθηγητής στο μεταπτυχιακό, ανάλυσης και διαχείρισης ανθρωπογενών και φυσικών καταστροφών.

Καθηγητής στη Σχολή Αξιωματικών Νοσηλευτών.

Εκπαιδευτής Δημοσίων Υπαλλήλων, σε θέματα εκτάκτων αναγκών Πολιτικής Προστασίας – Ασφάλειας και Υγείας στο χώρο εργασίας.

Έχει διατελέσει επιτυχώς το 2009 Ειδικός Γραμματέας της Επιθεώρησης Εργασίας.

Είναι ο μόνος στη χώρα που έχει Επιχειρησιακή και Πολιτική Επάρκεια, με 25 χρόνια εμπειρία.

Έχει διαχειριστεί Αστικές πυρκαγιές, δασικές πυρκαγιές, διασώσεις, περιστατικά χημικών, βιολογικών και ραδιενεργών  απειλών, αλλά και τεχνολογικών ατυχημάτων. Όλα αυτά του έχουν προκύψει στην πολύχρονη καριέρα του και μάλιστα για όλα αυτά έχει βραβευθεί από το Πυροσβεστικό Σώμα, για εξαίρετες πράξεις.

Ήταν ο καθ’ ύλην αρμόδιος εκπαιδευτής, την περίοδο των Ολυμπιακών αγώνων για όλες τις ομάδες του Πυροσβεστικού Σώματος, Λιμενικού και της Αστυνομίας.

Είναι εκπρόσωπος της Ένωσης Ελλήνων Χημικών για την αξιολόγηση των τμημάτων χημείας στο Πανεπιστήμιο Πατρών.

Τα τελευταία χρόνια είναι τεχνικός εμπειρογνώμονας της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα του αντικειμένου του, κυρίως στα τεχνολογικά και τα χημικά και συνεργάζεται με το διεθνές πανεπιστήμιο, για να γίνει ένα δίκτυο εμπειρογνωμόνων από πυροσβέστες και αστυνομικούς επιστήμονες και ταυτόχρονα μετέχει ως προσκεκλημένος ομιλητής στα διεθνή φόρα, όπως είναι η Ένωση των Πυροσβεστικών Ακαδημιών όλης της Ευρώπης που του ζητάνε να τοποθετηθεί σε συγκεκριμένα θέματα που αφορούν στην εκπαίδευση του προσωπικού, αλλά και για θέματα που έχουν σχέση με την Πολιτική Προστασία και τις πολιτικές ασφάλειας.

Η ηλικία του είναι 49, ετών. Σε συνδυασμό με την εμπειρία που έχει αποκομίσει όλα αυτά τα χρόνια, θεωρούμε πως θα ήταν ικανά τα προσόντα του για να αναλάβει θέση ευθύνης στον τομέα της Πολιτικής Προστασίας στη χώρα μας.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, αφού οι θέσεις αυτές είναι πολιτικές και καλύπτονται από εκείνους που θα επιλέξει η εκάστοτε πολιτική ηγεσία, λαμβάνοντας υπ’ όψη κάποια άλλα, ήσσονος σημασίας προσόντα.

Θέσαμε στον κ. Χάλαρη το θέμα της ξαφνικής εμφάνισης εθελοντικών ομάδων πολιτικής προστασίας που ιδρύονται κάθε τόσο στη χώρα μας. Το ερώτημα που θέσαμε είναι αν αυτές ιδρύονται επειδή καλύπτουν πραγματικές ανάγκες ή έχει γίνει κι αυτό μια μόδα της εποχής;

Η απάντηση που έδωσε γι’ αυτό το φαινόμενο ο κ. Χάλαρης είναι σαφής. Θεωρεί πως είναι συνδυαστικά αυτά τα δυο ζητήματα που βάλαμε και πρόσθεσε ότι, «όσο περνάνε τα χρόνια, η κλιματική κρίση θα οδηγήσει σε ακραία καιρικά φαινόμενα. Από τα ακραία φαινόμενα θα έχουμε έντονες πλημμύρες. Δασικές πυρκαγιές. Οι μελέτες όλων των σοβαρών ερευνητών δείχνουν ότι, αν αυξηθεί η παγκόσμια θερμοκρασία ακόμα 1,5 βαθμό κελσίου, θα έχουμε αύξηση των δασικών πυρκαγιών κατά 60%. Καταλαβαίνετε τι συνεπάγεται κάτι τέτοιο για τη χώρα μας; Άρα η ανάγκη οδήγησε τις τοπικές κοινότητες να φτιάξουν ομάδες δασοπροστασίας. Γιατί καλώς ή κακώς, δεν μπορεί κάθε σπίτι να έχει και έναν πυροσβέστη με ένα πυροσβεστικό όχημα απ’ έξω.

Εδώ έχει σημασία η συμμετοχή των πολιτών, όπου όλοι εμπλέκονται στη διαχείριση των περιστατικών. Μετά όμως, αφού δημιουργήθηκαν κάποιες ομάδες σε περιοχές που βρίσκονται σε κρίση, αυτό άρεσε και έγινε μόδα από κάποιες άλλες περιοχές. Αν με ρωτάτε προσωπικά, είμαι υπέρ της άποψης της άμεσης εμπλοκής των πολιτών στη διαχείριση των καταστροφών. Είναι ο καλύτερος σύμμαχος κι έτσι μειώνουμε πάρα πολύ τα θύματα και από την άλλη, έχουμε πολύ περισσότερα χέρια στη διαχείριση ενός τέτοιου περιστατικού.

Απλώς, πρέπει να μπούνε όρια και προϋποθέσεις, στο ποιος συμμετέχει. Πώς συμμετέχει. Ποια εκπαίδευση έχει.

Πρέπει να γίνουν διακριτοί οι ρόλοι και πρέπει να υπάρξει ένα πλαίσιο από την Ελληνική Πολιτεία, για τις προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούν, όλες οι εθελοντικές ομάδες και όλοι οι εθελοντές.

Δεν πρέπει να υπάρξει μια γραφειοκρατική βάση δεδομένων. Πρέπει να ξέρουμε τα πραγματικά στοιχεία. Ποιοι είναι; Πόσοι είναι μάχιμοι; Δηλαδή πόσοι και ποιοι είναι διαθέσιμοι για τη διαχείριση μιας κρίσης; Ποιος είναι ο εξοπλισμός; Κάποιος πρέπει να τα αναλάβει αυτά, γιατί φαίνεται στην παρούσα φάση η κρατική δομή ότι δεν μπορεί να το διαχειριστεί αποτελεσματικά αυτό το ζήτημα.

Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας ανεξάρτητος φορέας. Η ίδια η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας με ενδυνάμωση. Υπάρχουν πολλές τεχνικές και ουσιαστικές λύσεις.

Η ζωή δεν αφήνει κενά.

Ρωτήσαμε τον κ. Μιχάλη Χάλαρη,  να μας πει από την εμπειρία του, αν η κατάσταση του περιβάλλοντος στον πλανήτη είναι ακόνη αναστρέψιμη.

Μας είπε ότι: «Εγώ θα έλεγα ότι έχουμε ένα μικρό περιθώριο χρόνου. Θα έλεγα όλα θα κριθούν μέσα στα επόμενα πέντε με δέκα χρόνια. Ειδικά με την κλιματική αλλαγή, που έχει δημιουργήσει την κρίση, αν δεν καταφέρουμε να περιορίσουμε την αύξηση της θερμοκρασία του πλανήτη κάτω από 1,5 βαθμό, τα αποτελέσματα θα είναι τραγικά. Δείτε τι έγινε στη Βενετία πρόσφατα.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο στη γειτονιά μας. Αλλά πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη μας ότι, όταν καίγεται το σπίτι του γείτονά σου, η φωτιά έρχεται και στο δικό σου. Τα πάντα δεν αποτιμώνται με οικονομικούς όρους. Αν και η οικονομία των καταστροφών δείχνει ότι θα πληρώσουμε όλοι μας, ο καθένας ξεχωριστά, υποπολλαπλάσια τα κέρδη που αποκομίζουν οι χώρες που δεν ακολουθούν τα πρωτόκολλα για την προστασία του περιβάλλοντος».