Οι άνθρωποι σκέφτονται συνήθως με βάση τις εμπειρίες τους. Όχι με βάση αντικειμενικές αλήθειες ή γεγονότα. Αυτά που ζούμε στην καθημερινότητά μας, τα μεγάλα ή μικρά μας προβλήματα, καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο τοποθετούμαστε απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ή γίνονται οι λόγοι για τους οποίους δεν ασχολούμαστε καθόλου με όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Εκατοντάδες παγκόσμια γεγονότα και καταστάσεις επηρεάζουν καθημερινά την ανθρωπότητα και την πορεία των πραγμάτων. Η τεχνολογία που αλλάζει το νόημα του κόσμου και της ζωής. Η τρομοκρατία, μια διεθνής απειλή. Η δημοκρατία σε εμφανή κρίση. Η παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων που έχει μεταβληθεί. Η κλιματική αλλαγή που μας απειλεί κάθε μέρα και πιο πολύ. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα, με τα τεράστια κενά και τις αδυναμίες του. Οι πληθυσμιακές μετακινήσεις που φέρνουν μεγάλες ανατροπές. Οι φυσικές και τεχνολογικές καταστροφές. Και τόσα άλλα. Το αύριο εμφανίζεται πιο ασαφές από ποτέ. Όμως, πόσο όλα αυτά μας απασχολούν; Πόσο ερεθίζουν τη σκέψη, πόσο ενεργοποιούν τα αντανακλαστικά μας;
Όλοι πρέπει να συμμετέχουν στη συζήτηση για το σήμερα και το αύριο, για το παρόν και το μέλλον. Αλλά στην πραγματική ζωή αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Γιατί δεν είναι εύκολο να βλέπεις καθαρά, χωρίς να σε σκιάζουν τα μικρά γεγονότα της εντελώς προσωπικής σου ζωής, που φαντάζουν στα μάτια σου πιο μεγάλα από τα μεγάλα συμβάντα του κόσμου. Κάποιος που σχολάει το βράδυ απ’ τη δουλειά, μια γυναίκα που μοιράζεται μεταξύ οικογένειας και γραφείου ή μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά της, ένας βιοπαλαιστής, κάποιος που θρηνεί τη διαλυμένη του σχέση, κάποιος που πήρε δάνειο για να ξεχρεώσει, κάποιος που χτίζει την καριέρα του ή κάποιος που οργανώνει το γάμο του, κάποιος που ζει στο έπακρο την ευτυχία ή την απελπισία του… προφανώς δεν έχει το χρόνο ή την προτεραιότητα να ασχοληθεί με τα «παγκόσμια θέματα». Γιατί τον απασχολεί η «δική» του ζωή. Τα προβλήματα και η καθημερινή μας ρουτίνα, συμβάλλουν στη διαμόρφωση μιας παγκόσμιας πραγματικότητας, από την οποία απέχουμε την κρίσιμη στιγμή και την βρίσκουμε μπροστά μας όταν πια δε μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να την αλλάξουμε.
Η προσωπική πραγματικότητα καθενός φτιάχνει μια παγκόσμια συνθήκη που αναπόφευκτα δεν μας περιλαμβάνει, παρά μόνο ως αποδέκτες. Τρέχουμε να προλάβουμε το δικό μας αύριο, την ίδια στιγμή που τα μεγάλα γεγονότα του κόσμου τρέχουν χωρίς εμάς. Και η ιστορία δεν κάνει υπομονή. Ούτε υποχωρήσεις. Ούτε μας περιμένει να οργανώσουμε τη ζωή μας ή να βρούμε την απάντηση.
Τα «μικροπράγματα» τελικά είναι αυτά που γράφουν ιστορία. Είναι αυτά που δημιουργούν τις κοινωνίες και τις αντιλήψεις. Είναι αυτά που διαμορφώνουν ασυνείδητα τα μεγάλα γεγονότα του κόσμου. Μήπως όμως θα έπρεπε να αποκτήσουμε μια πιο ξεκάθαρη οπτική για το νόημα της ζωής;
Γράφει η Δήμητρα Καραγιάννη
