Του Νίκου Γ. Παδιώτη
(Συνέχεια από το «Φίλος μεν Πλάτων , φιλτάτη δ’ αλήθεια»)
Κε Διευθυντά , όπως λέγαμε και στο «Φίλος μεν Πλάτων , φιλτάτη δ΄αλήθεια» τον μίτο του κου καθηγητή , έλαβαν και άλλοι πολίτες , όχι απαραιτήτως συμπολίτες αλλά από την πρωτεύουσα επειδή έχουν «οικολογικό ενδιαφέρον» , μιλώντας ωστόσο , παραπλήσια γλώσσα με εκείνη του καθηγητή , δηλαδή για την χλωρίδα , την πανίδα όσο και για τα ενδιαιτήματα της τελευταίας , αποσιωπώντας πως αυτό δεν μπορεί να υπάρξει αδιατάρακτο όσο ο Αγιαμονιώτης αποτελεί , από δεκαετίες τώρα , μέρος του αστικού περιβάλλοντος της Πόλης .
Κοντολογίς και για αποφυγή παρεξηγήσεων είναι σαν να ζητάνε να επιστρέψει η πάλαι ποτέ αποδημήσασα πανίδα στον Ληθαίο , που τον εγκατέλειψε όχι μόνο γιατί κάποιες από τις «κακές» δημοτικές αρχές της πόλης έκαναν χωματουργικά και άλλα συμπαρομαρτούντα έργα διαμορφώνοντας την κοίτη και τις όχθες του , κατά έναν τέτοιο τρόπο που να μην ξαναπνιγούν τα Τρίκαλα , όπως συνέβη το 1907 , αλλά κυρίως γιατί δεν μπορεί να συνυπάρξει με την καθημερινή ζωή της πόλης .
Η συμβίωσή της μαζί μας κάνει την ζωή της δύσκολη και ως εκ τούτου προτιμά άλλους τόπους που ταιριάζουν στις δικές της αναζητήσεις.
Τα αγρίμια μπορεί να αποτελούν ένα από τα μέρη του γενικότερου οικοσυστήματός μας αλλά όχι μέρος του Άστεως , της πόλης , γιατί αν ταίριαζαν οι συνθήκες της πόλης στα αγρίμια τότε δεν θα καλημερίζαμε ανθρώπους αλλά αρκούδες , λύκους , αλεπούδες , τσακάλια και άλλα τόσα τετράποδα όσο και πτερωτά.
Συνεπώς , διερωτώμαι και ερωτώ: γιατί ενοχλούνται ορισμένοι αν τα έργα του Αγιαμονιώτη τον μετατρέψουν σε Ληθαίο;
Μαθαίνω πως επικαλούνται τη Νομοθεσία… Και γνωρίζω πως πίσω από τα εδάφια και τις παραγράφους των νόμων που ορισμένοι επικαλούνται βρίσκονται σε αδιέξοδo ακόμα και δικαστές που ενώ αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα και την χρησιμότητα ενός έργου (την ουσία δηλαδή) προσαρμόζουν την απόφαση τους στο γράμμα του νόμου (δηλαδή στον τύπο)… Τρανταχτό παράδειγμα σε μας τους Τρικαλινούς είναι η τελευταία δικαστική απόφαση για το υδροηλεκτρικό έργο στην Μεσοχώρα.
Θα έλεγα μάλιστα πως για να τιμήσουμε την ιστορία και τον ρόλο των τεσσάρων ποταμών της πόλης είναι επιβεβλημένο λόγω της τρέχουσας συγκυρίας να αναφερθούμε σε απτά και κατανοητά παραδείγματα ανθρώπινης επέμβασης επί των ποταμών.
Έχουμε και λέμε:
Το 1884 οι οραματιστές αδελφοί Αγαθοκλή σχεδίασαν και κατασκεύασαν τον γνωστό , σε μας τους Τρικαλινούς νερόμυλο «Ματσόπουλου» , και για ολόκληρη την χώρα «Μύλος των Ξωτικών» .
Είναι γνωστό πως για να λειτουργήσει ο νερό-μυλος σκάφτηκε μυλαύλακας με αποτέλεσμα ο Αγιαμονιώτης , από τότε και ειδικά σε αυτό το σημείο , να αποκτήσει δυο κοίτες και η ενδιάμεση χέρσα γη να ονομαστεί «Νησί».
Αυτό το «νησί» που αναπτύσσεται το Παγοδρόμιο , το Σπίτι του Άη-Βασίλη και πληθώρα άλλων δραστηριοτήτων τις γιορτινές ημέρες των «Ξωτικών» προσφέροντας τους δυο μήνες του χρόνου παιγνίδι και χαρά σε χιλιάδες παιδιά κατά την περίοδο των Χριστουγέννων και που τους άλλους δέκα μήνες του χρόνου αθλούνται επίσης χιλιάδες γονείς και παππούδες και αυτό γιατί ο νυν δήμαρχος είχε την ιδέα να μετατρέψετε το χέρσο «νησί» σε υπαίθριο αθλητικό κέντρο.
Ένα ακόμα ανάλογο παράδειγμα στις αρχές του 19ου αιώνα , ακριβώς το ίδιο με το προηγούμενο , έγινε και στον ποταμό Κουμέρκη κατά την κατασκευή του μύλου «Μπαλιάκου» όπου και αυτός απέκτησε δυο κοίτες όταν σκάφτηκε ο μυλαύλακας καθώς επίσης και «νησί».
Αλλά και σε τόσους άλλους νερόμυλους της ευρύτερης περιοχής των Τρικάλων , όντας μια πόλη με τέσσερα ποτάμια.
Λοιπόν, έχετε καμιά αμφιβολία πως θα υπήρξε έστω και ένας από τους εκατοντάδες νερόμυλους σε ολόκληρη την Χώρα αν υπήρξαν άνθρωποι που σκέφτονται όπως οι αντιδρώντες στην διαμόρφωση του Αγιαμονιώτη;
Και επί πλέον , αν εκείνη την εποχή, οι δήμαρχοι που βρίσκονταν στην θέση του σημερινού δημάρχου και που έδωσαν την συγκατάθεσή τους στην δημιουργία τόσο μεγάλων βιομηχανικών κτηρίων επί της κοίτης και πάνω στις όχθες των ποταμών (παρακαλώ), είχαν για σύμβουλους τους επικριτές των έργων του Αγιαμονιώτη, εύκολα μπορεί να αναλογιστεί ο καθείς από τους πολίτες αυτής της πόλης ποια τύχη θα είχαν χιλιάδες οικογένειες που έφαγαν ψωμί από την δούλεψή τους στους εν λόγω Μύλους αλλά και τις οικονομικές επιπτώσεις στις μέρες μας από ένα σπουδαίο δρώμενο της πόλης η οποία επάξια διεκδίκησε τον τίτλο της Πρωτεύουσας των Χριστουγέννων προσελκύοντας Τουρίστες-Επισκέπτες που ξεπερνάνε το εκατομμύριο.
Και αυτό γιατί έδωσε την συγκατάθεσή του ένας δήμαρχος για να κατασκευαστεί ένας νερόμυλος πάνω στο ποτάμι.
Απορώ δε και εξανίσταμαι με την όψιμη αντίδραση δημοτικών αρχόντων οι οποίοι κατά την δική τους θητεία στην αρχή της δεύτερης χιλιετίας χρησιμοποίησαν τα ίδια μέσα και με τον ίδιο τρόπο προέβαιναν στον καθαρισμό του Αγιαμονιώτη και σήμερα πουλάνε…νομιμοφροσύνη.
Μόνο ντροπή…
Με τιμή .
Νίκος Γ. Παδιώτης.
SONY DSC
Υστερόγραφο: οι φωτογραφίες μου ανήκουν, απεικονίζουν τις διαμορφωμένες όχθες του Ληθαίου σε διάφορα τμήματα του μήκους στο κέντρο της πόλης και καθοδηγούν την σκέψη μου .
Αφήστε το σχόλιό σας