Στην «Καθημερινή» και τη δημοσιογράφο Δήμητρα Τριανταφύλλου μίλησε ο Xρίστος Χ. Λιάπης, Ψυχίατρος, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών, Πρόεδρος του ΔΣ του ΚΕΘΕΑ και Μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Δημόσιας Υγείας τονίζοντας πως ο κοινωνικός θυμός είναι διάχυτος και εκφράζει την ανάγκη αντίστασης σε συστημικές αδικίες οι οποίες, με τη μορφή διαχρονικών ανεπαρκειών του κράτους, καθιστούν τον πολίτη ανυπεράσπιστο απέναντι όχι μόνον στη δυσμενή συγκυρία, όπως μπορεί να σηματοδοτεί μία φυσική καταστροφή ή μία πανδημία, αλλά -κυρίως- στη γενικευμένη ανικανότητα του κράτους να εξασφαλίσει στοιχειώδεις προϋποθέσεις, όπως είναι η ασφάλεια των σιδηροδρομικών μετακινήσεων.
«Τα μαύρα μπαλόνια που αφήνουν ελεύθερα τα νέα παιδιά στις πλατείες για τους ανθρώπους αυτούς που χάθηκαν και θα μπορούσαν να είναι συμμαθητές, συμφοιτητές και μέλη της οικογένειας του καθενός μας -αν όχι οι ίδιοι μας οι εαυτοί-, εκφράζουν τον βίαιο και επώδυνο γαλβανισμό μιας κοινωνίας που, μέσα από την απότομη έκθεσή της σε ένα αναίτιο συλλογικό τραύμα, το οποίο μπορούσε και έπρεπε να προβλεφθεί, οργίζεται και απαιτεί άμεσες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για την εξασφάλιση της μη επανάληψη του κακού».
Και μπορεί, όπως λέει, το δυστύχημα να συνέβη στο πλαίσιο μιας ακολουθίας πολλαπλών δοκιμασιών που χτύπησαν τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, όπως η οικονομική κρίση, η διάβρωση του κοινωνικού ιστού που αυτή επέφερε, η πανδημία και ο πόλεμος στην Ουκρανία -με την πληθωριστική και ενεργειακή κρίση ακριβείας που προκάλεσε- έχει όμως μια σημαντική διαφορά:
«Η σύγκρουση των τρένων και η απώλεια των συνανθρώπων μας που βρήκαν τραγικό θάνατο στις ράγες δεν εντάσσεται στον απόηχο κάποιου, παγκόσμιου εύρους και αιτίας, δυσμενούς γεγονότος. Εισέβαλε με τον εκκωφαντικό κρότο του άδικου θανάτου των συνανθρώπων μας, διαλύοντας τις εκσυγχρονιστικές ψευδαισθήσεις μιας εθνικής πορείας που αποδεικνύεται ότι, εντέλει, ήταν και παρέμεινε εκτροχιασμένη όλο το διάστημα της μεταπολίτευσης.
Επίσης, η οικονομική κρίση και ο στραγγαλισμός της ενεργειακής ακρίβειας χτυπούσε και χτυπά, κυρίως, τα χαμηλά και μεσαία στρώματα, η COVID-19 τους ηλικιωμένους, τις ευπαθείς ομάδες και τους ανεμβολίαστους. Στο τρένο αυτό, όμως, θα μπορούσαμε να είχαμε σκοτωθεί όλοι, ακόμη και αν ταξιδεύαμε στην πρώτη θέση», καταλήγει ο Δρ. Λιάπης.
