Αλήθεια, πόσοι από μας δεν κάναμε τα πρώτα μας ορειβατικά βήματα σε αυτό το βουνό; Τείχος απρόσιτο στην ανατολική πλευρά της Πίνδου, σαν φρουρός του Τρικαλινού κάμπου, στέκει αγέρωχος απέναντι στον χρόνο.
Αρκετά τα μονοπάτια που οδηγούν στην κορυφή του. Τούτο τον καιρό όμως οι επιλογές λιγοστεύουν. Η ποσότητα και η ποιότητα του χιονιού δεν αφήνουν πολλά περιθώρια και σκέψεις. Σκοπός μας ήταν να προσεγγίσουμε την κορυφή από την ανατολική πλευρά. Από τον οικισμό της Κόρης στο Τρύπιο Λιθάρι και έπειτα στην κορυφή. Η πρόσβαση όμως λόγω του χιονιού θα ήταν δύσκολη, αν όχι απαγορευτική, και έτσι επιλέξαμε την κλασσική διαδρομή που ξεκινάει από το χιονοδρομικό κέντρο Περτουλίου.
Τρεις ώρες χρειαστήκαμε περίπου για να φτάσουμε στο πανέμορφο οροπέδιο που είναι χτισμένο το καταφύγιο του Κόζιακα. Μια μικρή στάση για ανασύνταξη και συνεχίζουμε για την κορυφή. Η θέα μαγική, απρόσκοπτη προς όλες τις κατευθύνσεις. Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες, κατέβασμα και πάλι στο φιλόξενο καταφύγιο, όπου μια στάση στην αυλή του, για καφέ και τσάι ήταν ότι έπρεπε σε μια μέρα που θύμιζε περισσότερο άνοιξη παρά χειμώνα με τις θερμοκρασίες που επικρατούσαν στην περιοχή από το πρωί.
Μετά και από αυτό το χορταστικό διάλειμμα, ήρθε η ώρα της επιστροφής. Έπειτα από 8 ώρες περίπου άλλη μια όμορφη πεζοπορία έλαβε τέλος…
Για τον Ο.Π.Ο.Π.,
Μερτσιώτης Νίκος
