Του Χρίστου Λιάπη
Όταν ο ιδρυτής της Reebok, Joe Foster, ξεκινά το αυτοβιογραφικό του βιβλίο, το οποίο έχει τιτλοδοτήσει «ο Υποδηματοποιός», (“The shoemaker”, αγγλιστί), εκμυστηρευόμενος στους αναγνώστες του δύο μεγάλες –κατ’ αυτόν- αλήθειες πως, δεν του αρέσει το τρέξιμο και πως δεν είναι καλός υποδηματοποιός, κατανοούμε πως όποια ιστορία και αν γράφεται για τον αθλητισμό δεν μπορεί να είναι απλή, ό,τι τίτλο και αν έχει, είτε αναφέρεται στον λαϊκό, δίχως στέμμα, «βασιλιά των σπορ» που είναι το ποδόσφαιρο και που εδώ και λίγες εβδομάδες έχει ανέβει στον θρόνο του στο Qatar, όπου διεξάγεται το Mundial, είτε στον εστεμμένο αντίζηλό του ο οποίος, κατά τον αείμνηστο Γιάννη Διακογιάννη ήταν και παραμένει ο στίβος.
Γιατί, μπορεί, στις σύγχρονες συνθήκες της εμπορευματοποίησης «ο βασιλιάς να είναι γυμνός», από τις αξίες που θα έπρεπε να νοηματοδοτούν τον αθλητισμό, όμως ακόμη και στο σχετικό παραμύθι που έχει τίτλο «Η καινούρια στολή του αυτοκράτορα», ο τελευταίος, μολονότι εφανίσθηκε γυμνός μπροστά στα έκπληκτα μάτια των υπηκόων του, φορούσε τουλάχιστον παπούτσια.
Mε το Qatargate και τις σχετικές κατηγορίες διαφθοράς και χρηματισμού να κλονίζουν την αξιοπιστία του Ευρωκοινοβουλίου και να θέτουν εν αμφιβόλω την αντικειμενικότητα μελών και υπαλλήλων του που υπεραμύνθηκαν της εργασιακής νομοθεσίας του εμιράτου το οποίο κατηγορείται ότι έχτισε τα έργα υποδομής της μεγάλης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης που φιλοξενεί, με τίμημα τις ζωές χιλιάδων οικονομικών μεταναστών που υποχρεώθηκαν να εργασθούν υπό άθλιες συνθήκες εκμετάλλευσης και περιφρόνησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, θυμάμαι τα όσα έγραφα, τον Ιούνιο του 1999, δευτεροετής –τότε- φοιτητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, σχετικά με την ηθική χρεωκοπία των κοινοβουλευτικών θεσμών, διαδικασιών και προσώπων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς ετοιμαζόμαστε να ψηφίσουμε στις Ευρωεκλογές εκείνης της χρονιάς. Γιατί, όσο αποκρουστική και αν αποδειχθεί η ηθική και πνευματική γύμνια μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που πρώτα έγραψαν τις αξίες του ευρωπαϊκού κεκτημένου στα παλιά τους τα παπούτσια και μετά φάνηκε ότι βαδίζανε ξυπόλυτοι στα αγκάθια του διεφθαρμένου παραγοντισμού των Βρυξελλών, δεν πρέπει να ξεχνούμε, πως τους Ευρωβουλευτές στις Βρυξέλες και στο Στρασβούργο, εμείς τους στέλνουμε με την ψήφο μας. Ένας φοιτητής Ιατρικής, έγραφε λοιπόν:
4 χρόνια πριν στο Στρασβούργο
13 Ιουνίου 1999
Ήταν Απρίλιος του ’95 όταν συμμετείχα μαζί με αρκετούς άλλους συμμαθητές μου, σε μια ημερίδα που οργάνωσε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στην έδρα του, το Στρασβούργο. Θυμάμαι έντονα το μεγάλο ενθουσιασμό που μας διακατείχε όλους όχι μόνο για την ταξιδιωτική εμπειρία που μας περίμενε αλλά και γιατί θα είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε από κοντά τους μηχανισμούς λειτουργίας ,τα κέντρα αποφάσεων και τους θεσμούς της ΕΕ.
Πράγματι, η επίσκεψή μας στο Στρασβούργο υπήρξε εποικοδομητική από πολλές πλευρές αφού κατά τη διάρκεια της ημερίδας είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε με νέους από όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες και να ανταλλάξουμε τις απόψεις μας πάνω σε σύγχρονα ευρωπαϊκά προβλήματα όπως η ανεργία, η εγκληματικότητα και η οικονομική ύφεση. Εκεί τηρουμένων των αναλογιών που επέβαλλε η σχετικά μικρή μας ηλικία, προσεγγίσαμε από κοινού θέματα εκπαίδευσης, πολιτισμού, ευρωπαϊκής κουλτούρας, επισημάναμε τις ομοιότητες και τις διαφορές μας και πάνω από όλα διαπιστώσαμε ότι κοινός τόπος όλων μας ήταν η ελπίδα διαμόρφωσης μιας ενιαίας Ευρώπης που θα τη χαρακτήριζε η ισότητα, η ειρήνη, ο σεβασμός της ιδιαιτερότητας του καθενός, η οικονομική και πολιτιστική πρόοδος και ευημερία, μιας Ευρώπης ικανής να αναδειχθεί σε παγκόσμιο παράγοντα ασφάλειας, σταθερότητας, ανάπτυξης και σεβασμού των πανανθρώπινων δικαιωμάτων κι αξιών.
Σήμερα 4 χρόνια μετά, καλούμαστε να ψηφίσουμε στις ευρωεκλογές γεμάτοι συναισθήματα που ποικίλλουν ανάμεσα στην αδιαφορία και στην απογοήτευση. Και πως θα μπορούσαμε να αισθανόμαστε διαφορετικά όταν η σημερινή Ευρώπη παρουσιάζεται τόσο ανακόλουθη με τις αρχές και τους στόχους που -4 χρόνια πριν- νομίζαμε ότι τη χαρακτήριζαν.
Τέσσερα χρόνια μετά από εκείνο το ταξίδι βλέπουμε μια ευρωπαϊκή Ένωση χρεοκοπημένη τόσο σε ηγετικές προσωπικότητες όσο και σε ιδανικά, που αντί να αναδεικνύεται σε οικουμενικό παράγοντα ειρήνης και σταθερότητας, δημιουργεί επικίνδυνες εστίες ανάφλεξης μέσα στην ίδια της την ήπειρο. Μια ΕΕ που αντί να παρεμβαίνει ουσιαστικά στις διεθνείς εξελίξεις καταντά άβουλο υποχείριο στις αυθαιρεσίες ξένων προς αυτή συμφερόντων.
Όταν λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά είναι φυσικό να αμφιβάλλουμε για το νόημα των ευρωεκλογών και για την ποιότητα της ευρωπαϊκής πραγματικότητας που αυτές καλούνται να διαμορφώσουν.
Από αυτές θα αναδειχθεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που 4 χρόνια πριν θεωρούσαμε ως το όργανο υλοποίησης των ευρωπαϊκών οραμάτων. Τώρα διαπιστώνουμε πως τα ευρωπαϊκά οράματα εκφυλίζονται, η Ευρώπη αδυνατεί ή δεν θέλει να τα πραγματώσει και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αντί να διαμορφώνει μια δίκαιη και ανθρώπινη ευρωπαϊκή πολιτική φαίνεται ότι εξαντλεί το ρόλο του στη διοργάνωση ημερίδων για νέους.
Και ενώ διαδραματίζονται τα παραπάνω βλέπουμε με απογοήτευση τους έλληνες πολιτικούς να διαγωνίζονται για την εκλογική πρωτιά και να αντιμετωπίζουν τις ευρωεκλογές ως απλή ευκαιρία καταμέτρησης δυνάμεων, αδιαφορώντας για το ουσιαστικό τους νόημα, για την ποιότητα και για τους στόχους της ευρωπαϊκής πραγματικότητας που θα προκύψει από αυτές. Τέσσερα χρόνια πριν ονειρευτήκαμε μια Ευρώπη του δικαίου, των αξιών και της ειρήνης. Σήμερα δυστυχώς βλέπουμε τα όνειρά μας να εγκλωβίζονται σε παρακμιακές ευρωπαϊκές πραγματικότητες και σε εκφυλισμένες εκλογικές διαδικασίες που καταντούν απλές δημοσκοπήσεις.
Χρίστος Χρυσοστόμου Λιάπης
Φοιτητής Ιατρικής Α.Π.Θ.
και για την αντιγραφή
Xρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc, PhD
Ψυχίατρος – Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών
Πρόεδρος ΔΣ ΚΕΘΕΑ
Μέλος Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Δημόσιας Υγείας
