«Να πείτε στους κυβερνήτες να μας βοηθήσουν. Ντροπή που δεν μας δίνουν σημασία».
28 Δεκεμβρίου 2018. Κάνει κρύο, όμως η μέρα είναι λουσμένη στον ήλιο. Ορισμένοι ηλικιωμένοι – κατά μια συνήθεια δεκαετιών – λιάζονται στα παγκάκια της κεντρικής πλατείας, παρέες-παρέες και συνομιλούν.
Είναι οι γέροντες, οι παππούδες της κεντρικής πλατείας!
Τα παγκάκια της κεντρικής πλατείας, είναι το «καφενείο» των παππούδων που συχνάζουν εκεί!
Το trikalanews.gr συνάντησε τον 94χρονο κ. Θανάση Μησιάκα και τον 86χρονο κ. Τριαντάφυλλο Πρασούλη και συνομίλησε μαζί τους, τρεις μέρες πριν το 2018 εκπνεύσει. Και οι δυο τους, δίνουν στοιχεία για την ζωή τους, για την συνήθεια να είναι θαμώνες στα παγκάκια της πλατείας και φυσικά ευχές για το Νέο Έτος.
Ο λόγος τους, σπουδαίος. Δεν επεμβήκαμε σε αυτόν και σας τον μεταφέρουμε αυτούσιο, όπως βγήκε από την απομαγνητοφώνηση, χωρίς την παρεμβολή των ερωτήσεών μας.
Ας τον αφουγκραστούμε:
• Ο 94χρονος Θανάσης Μησιάκας
«Είμαι ο μεγαλύτερος στο χωριό μου, την Κρανιά Γρεβενών, είμαι και ο μεγαλύτερος σε ηλικία θαμώνας στα παγκάκια της κεντρικής πλατείας των Τρικάλων. Τα παγκάκια είναι η συντροφιά μας. Η παρηγοριά μας.
Μαζεύω υπογραφές για πάνω, τώρα. Τι ευχές να σας πω, εγώ, για τον Νέο Χρόνο;
Δασοεργάτης ήμουνα. Βαριά δουλειά με τα ξύλα. Τι μου έμαθε η ζωή; Τι είναι πιο σημαντικό στη ζωή; Να έχεις άνθρωπο να την μοιράζεσαι. Δυστυχώς, την έχασα την γυναίκα μου. Παιδιά έχω, αλλά έχουν τις δουλειές τους. Τι να περιμένω τώρα;
Για τον Καινούργιο Χρόνο θέλω να ευχηθώ Υγεία και θα πω, ακόμα, να έχει ο κόσμος ησυχία. Να είναι ειρηνικός ο κόσμος και να πείτε στους μεγάλους τους κυβερνήτες να μας βοηθήσουν. Δουλεύαμε τόσα χρόνια στην ύπαιθρο και για ευχαριστώ δεν έχουμε με μια αξιοπρεπή σύνταξη. Ντροπή που δεν μας δίνουν σημασία».
• Τριαντάφυλλος Πρασούλης, 86 ετών.
«Για μένα πάνε τα χρόνια. Περιμένω πότε θα φύγω. Πέθανε η γυναίκα μου και παιδιά δεν έχω. Τι θα με έκανε χαρούμενο; Να είχα μια κόρη. Οι κόρες βοηθάνε τους γέροντες πατέρες τους. Μόνος του ο άνθρωπος και άρχοντας να είναι, χαρά δεν έχει.
Έρχομαι 20 χρόνια εδώ στα παγκάκια. Τον χειμώνα όμως, το καλοκαίρι φεύγω, πάω στο χωριό μου. Την Μηλιά, Μετσόβου!
Πρόβατα έβοσκα. Υλοτόμος ήμουνα, με τα μουλάρια κουβαλούσα πέτρες και ξυλεία. Και τι δεν έχω κάνει. Την έχω μπεζερίσει τη ζωή.
Όταν είναι καλός ο καιρός, εδώ έρχομαι, στα παγκάκια και βρίσκω παρέα τους φίλους μου. Κουβεντιάζουμε και λύνουμε τα προβλήματα για λίγο. Συνήθως καθόμαστε στο ίδιο παγκάκι. Είναι το παγκάκι μας!
Είμαστε κατά χωριά εδώ. Κι αυτός είναι από την Μηλιά. Αυτός και αυτός είναι από την Κρανιά. Κατάλαβες; Είμαστε ομάδες.
Γιατί ερχόμαστε εδώ και δεν πάμε σε καφενείο; Εδώ βλέπουμε κόσμο. Όλη την κίνηση παρακολουθούμε. Σαν δελτίο ειδήσεων είναι η πλατεία, τι νομίζεις εσύ ότι είναι, απλά πράγματα;
Αυτό που θέλω να πω στον κόσμο για την Νέα Χρονιά, είναι χαιρετίσματα σε όλους και Χρόνια Πολλά και όλα τα καλά να έχουν με τον Καινούργιο Χρόνο».
Author: Λέλα Κατεχάκη
